Mendoza: sport, natuur en bijzondere mensen

Lieve allemaal,

Hoe sommigen van jullie van ‘een bus naar Mendoza’ ‘een vliegtuig naar Nederland’ hebben kunnen maken, is mij een raadsel! Ik ben nogsteeds in Argentinië en kom pas op 1 mei terug naar Nederland. Het werk is gestopt, maar ik heb nu nog twee weken vakantie. En die is die weekend goed begonnen met een driedaags bezoek aan Mendoza!
Mendoza is een stad aan de voet van de Andes, dus the place to be als je van (berg)sporten en natuur houdt. In de stad zelf zijn er veel parken en pleintjes, dus ook daar is genoeg te zien. Op vrijdagavond namen we de nachtbus. We kwamen de volgende ochtend behoorlijk uitgerust aan: de stoelen waren breed en zacht, waardoor we goed hadden kunnen slapen. In de deuropening van het hotel werden we opgewacht door Pancho, een e-nor-me hond, die met één bruin en één blauw oog nieuwschierig stond de kijken naar de vijf meiden die zomaar voor zijn neus waren opgedoken. Zijn baasjes hielpen ons vervolgens met inchecken en met het boeken van excursies. De rest van de zaterdag hebben we besteed aan picknicken, bijslapen (ik) en een museum bezoeken (de rest), rondlopen in het centrum en lekker eten. We gingen op tijd slapen, want voor de zondag was heel wat energie gewenst! We hadden een excursie geboekt waarbij we zouden gaan raften en paardrijden op één dag. ’s Ochtends werden we voor de deur van het hotel opgehaald, waarop een rit van ongeveer een uur volgde. Er werden onderweg nog wat andere mensen opgepikt, waarna we op de machtige bergen afreden. Er waren behoorlijk wat besneeuwde toppen te zien, na elke bocht was het uitzicht weer prachtig, en we eindigden de rit bij een kraakhelder bergmeer. Daar moesten we een ander busje in, dat ons naar een klein dorpje reed. Bij één van de huizen werden we opgewacht door een uiterst steriotype gaucho: hij zei geen woord. Hij staarde ons aan toen we zijn terrein opliepen, en begon toen zwijgend een aantal paarden los te maken. Met een hoofdgebaar maakte hij ons één voor één duidelijk dat we konden opstijgen. De paarden waren stuk voor stuk schatten en ze liepen heerlijk. We vertrouwden ze dus al snel, en het bijzondere was dat zij ons op hun beurt ook vertrouwden: ze luisterden gemakkelijk als we ze even uit de groep stuurden, en ze renden in galop niet eens als blinde stieren achter elkaar aan. Ze gingen in het ritme dat de mensen op hun rug prettig vonden. Als we dicht bij elkaar reden, knabbelden ze zo nu en dan aan elkaars schouders en kont, alsof ze in de wei stonden te relaxen xD Over de uitzichten ga ik niet uitweiden. Bekijk de foto’s maar, en bedenk er een frisse bergwind, super schone herfstlucht, een perfecte temperatuur en het geluid van vogels en kabbelend water bij. Dan begrijp je misschien dat af en toe zomaar de tranen in mijn ogen sprongen van ontroering.
Eenmaal op het paard heb ik zowaar een aantal woorden gewisseld met de zwijgzame beroepsruiter. Vertellend over zijn beroep, zijn paarden en de bergen waar hij zo van houdt, kwamen er uiteindelijk zelfs een aantal complete zinnen uit. Midden op het pad stond hij op een gegeven moment ineens stil. Hij stapte af, plukte wat kruiden, en steeg weer op. ‘Voor maté,’ luidde zijn uitgebreide uitleg, waarop we allemaal even aan het plantje mochten ruiken. Het was mooi om te zien hoe hij met en voor de natuur leeft. Ineens snapte ik zijn zwijgzaamheid. Wat valt er ook te kletsen als je stomweg kalm en gelukkig bent? De natuur praat ook niet, die is gewoon. En dat is een kunst die deze gaucho zeker verstond. Onder de indruk, moe en tevreden stegen we, na bijna drie uur rijden, weer af. We wachtten een poosje in de zon op het busje, dat ons al snel weer naar het meer reed. Daar aten we een stevige lunch, waarna we ons in wetsuits en zwemvesten moesten hijsen voor rafting. We hadden tien minuten de tijd om elkaar, onszelf en vooral de wetsuits belachelijk te maken, maar toen werd het serieus. ‘It’s not Disneyworld,’ moedigde onze Engelssprekende gids ons aan. We moesten agressief en sterk te werk gaan, goed naar hem luisteren en vooral doorpeddelen als we een golf in ons gezicht kregen, want water was maar water. Verder schetste hij een aantal gevaarlijke situaties die zouden kunnen ontstaan. Hij legde ons perfect uit wat te doen in welk geval, en besloot zijn verhaal gelukkig met de opmerking dat er bijna nooit wat gebeurt. Eenmaal op het water was het een vrolijke boel! De Rio Mendoza maakte een hoop kabaal, maar onze gids kwam daar gemakkelijk overheen. ‘Peddelen! Stop! Naar binnen leunen! Rechts naar voren, links naar achteren, STOP!’ Zo ging het ongeveer de hele tijd. ‘Are you having a good time?!’ schreeuwde hij op een gegeven moment naar voren. ‘Yes, I love it!’ schreeuwde ik terug. ‘And it’s getting better, my friend!’ kwam het veelbelovende antwoord. We bleken een goed team te vormen, en onze gids kreeg de smaak te pakken. ‘Willen jullie een beetje spelen? Laten we de boot tegen die rots op peddelen, kom op, vertrouw me!’ Wij tegen die rots op peddelen… We stonden een halve seconde stil, en toen gleed de boot zijwaarts van de rots af. We werden goed door elkaar geschud en natgespetterd, en was een super gevoel! Na nog twee van dit soort stunts (de laatste mislukte helaas, want we bleken niet sterk genoeg om tegen de stroming in te varen), bereikten we het eindpunt. We hesen de boot op de kant, gaven elkaar een laatste high five, en stapten weer in het busje. Ik zakte tevreden in elkaar op mijn stoel. Wat een ervaring, dat krachtige water onder je, die enorme bergen om je heen en dan af en toen een plens verfrissend ‘is-maar-water’ in je gezicht. Onnodig om te zeggen dat we die nacht als rozen sliepen.
Op onze laatste dag namen we een bus richting het dorp Maipu, met het plan om een stel fietsen te huren en wijn te gaan proeven. In de bus raakte Jorien aan de praat met een schattig oud vrouwtje. Wij wisten niet precies waar we eruit moesten, maar zij wist het wel. Terwijl ze aanstalten maakte om uit de bus te stappen, greep ze de elleboog van de chauffeur vast, en nam ze uitgebreid te tijd om hem te vertellen waar wij eruit moesten. ‘Hij zal het jullie zeggen hoor!’stelde ze ons gerust terwijl ze het trappetje af treuzelde. Veel te dichtbij de wegrijdende bus bleef ze staan om ons tot drie keer toe succes te wensen en handkusjes te geven ;) Dat was de eerste keer onverwacht hulp van de dag, de tweede en derde keer waren van een politieagent. We waren richting een wijngaard aan het fietsen, toen er ineens een agent op een motor naast ons kwam rijden. ‘Waar gaan jullie heen? De wijngaard? Oké, dan rijd ik met jullie mee! Nee hoor, zo gevaarlijk is het hier niet, maar ik ben ervoor om toeristen te helpen.’ Na het zien van het woord ‘toeristenpolitie’ op zijn vest, werden we een beetje lacherig. Een agent die je gewoon even voor de zekerheid op weg helpt, dat hadden we nog nooit meegemaakt! Mijn ketting vloog er tot vier keer toe af, totdat we later op de dag weer een motor hoorden. ‘Hé, dat is vervelend, ik bel de verhuurder wel dat hij een nieuwe fiets komt brengen.’ Binnen tien minuten kwam er een busje met een nieuwe fiets voorrijden, en de agent vertrok pas toen alles in orde was. De olie van de ketting zit trouwens nogsteeds onder mijn nagels xD
We hebben in totaal drie wijnbedrijven bezocht, en veel geleerd over het hele productieproces. Ik had niet verwacht dat ik het zó leuk zou vinden, noch dat ik ooit in mijn leven wijn zou gaan proeven. Ons tweede bezoek was aan een klein familiebedrijf dat niet voorbereid was op toeristen. We liepen daar zomaar het erf op en er waren twee mannen hard aan het werk, maar één van hen nam meteen de tijd om ons rond te leiden. Hij vertelde dat zijn opa het bedrijf begonnen was, maar dat het in de negentigerjaren dicht moest omdat het economisch zo slecht ging. Op dit moment zijn hij en zijn vader het bedrijf weer aan het opbouwen, en dat gaat ze best goed af! Er zijn plannen om met regelmaat toeristen te gaan ontvangen, maar het project is nog niet af. Toch liet hij ons maar al te graag zien hoe het allemaal in zijn werk ging. De wijn die er opgeslagen stond, moest eigenlijk nog 6 maanden ouder zijn om te drinken, maar hij wilde ons niet laten gaan zonder ons iets te laten proeven. Hij vroeg nergens om, maar Caitlin kocht een fles wijn (om over 6 maanden op te drinken) en we gaven hem elk 20 pesos. ‘Oh maar neem dan een paar flessen wijn mee!’ ‘Nee, dat hoeft niet, dit is gewoon voor de rondleiding.’ ‘Zeker?’ ‘Ja.’ ‘Duizend keer dank!’ 100 pesos (18 euro) is hier veel geld, wie weet helpt het hem een beetje bij het opbouwen van het bedrijf.
De terugreis was heel wat minder comfortabel dan de heenreis, en ik kwam hier vanochtend dan ook doodmoe aan. Wat een luxe dat Alicia al klaar zat met het ontbijt: thee en geroosterd brood. Na twee minuten kletsen ging de telefoon. ‘Hallo? Jaaa, die is al terug! Jazeker is dat fijn, ik heb mijn dochtertje erg gemist.’ Ze deed de hoorn omlaag om naar me te knipogen. Ik weet niet wat beter was, op reis gaan of thuiskomen :)

Liefs,
Flo