Hoe het afliep
Door: floinargentinie
Blijf op de hoogte en volg Florianne
08 Mei 2012 | Nederland, Leeuwarden
Lieve allemaal,
Er is alweer een week voorbij sinds het moment dat ik landde op schiphol. Ik zit na te bibberen van een fietstocht met tegenwind en regen, heb zojuist een heerlijke boterham met Nederlandse kaas gehad, en zit nu te typen met uitzicht op een vaas tulpjes die hun beste tijd gehad hebben. Het heeft even geduurd voordat ik me in zulk een Hollandsch tafereel thuis voelde.
Afscheid nemen in Argentinië voelde op zijn zachtst gezegd onwerkelijk. Ik zat met een groepje vrienden te kaarten op het vliegveld, en in de vaart van het spel vergat ik helemaal waarom we daar zaten. Totdat één van de vakjes op het informatiebord begon te knipperen en het woord 'BOARDING' achter mijn vluchtnummer verscheen. Op het laatste moment nog werd ik overladen met afscheidscadeautjes, ontzettend lieve briefjes en stevige knuffels. Ik had blij kunnen zijn met al die lieve dingen, of verdrietig omdat ik wegging, maar ik voelde niks. Ik draaide me nog een laatste keer om, en riep het groepje toe hoe veel ik van ze hield. Niet beseffende dat die boodschap voorlopig via de digitale weg verstuurd zou gaan worden. Ik had o.a. een idiote poppenkastpop-ezel gekregen, die niet meer in mijn tas paste. Ik moest hem aan de zijkant hangen, waardoor ik tot drie keer toe een bezienswaardigheid was bij de douane. Mijn tas werd eruit gepikt, enkel en alleen om collega’s op het gekke beest te wijzen. De lange vlucht van Chili naar Frankrijk was een ramp. Twee huilbaby’s en twee kletsende vrouwen plus een snotterig verkouden persoon achter me, hielden me de hele nacht wakker. Tegen de tijd dat ik in Parijs aankwam, viel ik zo nu en dan plotseling in slaap. Dat merkte ik dan pas wanneer ik wakker werd, bijvoorbeeld door iemand die naast me zat te wachten: ‘HAHAAA MOET JE DIE KNUFFEL ZIEN!’
Op Schiphol was de ontvangst vergelijkbaar met het afscheid in Córdoba: ik was compleet verdoofd. In plaats van de tranen die ik op basis van zelfkennis verwacht had, kwamen er een stel aparte lachjes uit mijn lijf bij het weerzien met vriend en familie. Het voelde niet raar, niet vertrouwd, het voelde heel erg niks. Een zeer Hollandse welkomstballon en blokjes Nederlandse kaas deden ook een poging om deze omgeving vertrouwd te laten lijken, maar faalden hopeloos. Drie dagen lang was ik moe, chagrijnig en vooral verdoofd. De eerste dag na aankomst had ik een toelatingsgesprek op University College in Utrecht, waar ik een uur lang verrassend helder kon converseren. Daarna zakte ik tijdens de autorit weer in slaap.
En toen op een dag voelde ik het rare gevoel zomaar wegglijden :) Ik kreeg er echt plezier in om iedereen hier weer te zien, terwijl een facebookcommentaar van een Argentijn genoeg kon zijn om me in huilen te laten uitbarsten. Het is een vreemde combinatie van gevoelens, maar ze komen er nu op zijn minst uit.
Ik heb het geloof ik al eens eerder laten merken, maar het lijkt me gepast om in deze (voorlopig) laatste blog eens goed duidelijk te maken wat het voor mij heeft betekend dat jullie meelazen. Ten eerste vond ik het ontzettend fijn om alle mooie dingen die ik meemaakte op deze manier met iemand te kunnen delen. De napret was iedere keer tien keer zo groot omdat mensen in Nederland aangaven te genieten van de verhalen en foto’s, omdat ze zeiden de volgende keer mee te willen, omdat ze blij voor me waren en soms zelfs aangaven kippenvel te krijgen of tranen weg te pinken. En dan niet alleen mijn familie en vrienden, maar ook hun ouders, andere vrijwilligers en zelfs een aantal onbekenden! Dat heeft voor mij keer op keer het gevoel bevestigd dat ik goed bezig was, en het heeft me enorm gemotiveerd om het avontuur te blijven opzoeken en om te blijven schrijven. Iedere reactie gaf me een schokje geluk en toverde de permanente grijns op mijn gezicht nóg breder. Heel erg bedankt voor die (onbedoelde?) steun! :D
Alle bagage is zonder problemen in Nederland aangekomen. Ik was opgelucht, totdat ik besefte dat ik mijn hart nog aan de andere kant van de oceaan had liggen. Gelukkig kreeg ik dat twee dagen geleden keurig thuisbezorgd. Vol met een voorraad liefde waar ik wel drie keer mee zou kunnen leven. Vol met nieuwe plaatsen, mooie ervaringen en goede vriendschappen. Maar vooral vol met geluk en dankbaarheid. Oprechte excuses voor de vertraging. Of ik even wilde tekenen voor ontvangst.
Tot snel : )
Flo
Er is alweer een week voorbij sinds het moment dat ik landde op schiphol. Ik zit na te bibberen van een fietstocht met tegenwind en regen, heb zojuist een heerlijke boterham met Nederlandse kaas gehad, en zit nu te typen met uitzicht op een vaas tulpjes die hun beste tijd gehad hebben. Het heeft even geduurd voordat ik me in zulk een Hollandsch tafereel thuis voelde.
Afscheid nemen in Argentinië voelde op zijn zachtst gezegd onwerkelijk. Ik zat met een groepje vrienden te kaarten op het vliegveld, en in de vaart van het spel vergat ik helemaal waarom we daar zaten. Totdat één van de vakjes op het informatiebord begon te knipperen en het woord 'BOARDING' achter mijn vluchtnummer verscheen. Op het laatste moment nog werd ik overladen met afscheidscadeautjes, ontzettend lieve briefjes en stevige knuffels. Ik had blij kunnen zijn met al die lieve dingen, of verdrietig omdat ik wegging, maar ik voelde niks. Ik draaide me nog een laatste keer om, en riep het groepje toe hoe veel ik van ze hield. Niet beseffende dat die boodschap voorlopig via de digitale weg verstuurd zou gaan worden. Ik had o.a. een idiote poppenkastpop-ezel gekregen, die niet meer in mijn tas paste. Ik moest hem aan de zijkant hangen, waardoor ik tot drie keer toe een bezienswaardigheid was bij de douane. Mijn tas werd eruit gepikt, enkel en alleen om collega’s op het gekke beest te wijzen. De lange vlucht van Chili naar Frankrijk was een ramp. Twee huilbaby’s en twee kletsende vrouwen plus een snotterig verkouden persoon achter me, hielden me de hele nacht wakker. Tegen de tijd dat ik in Parijs aankwam, viel ik zo nu en dan plotseling in slaap. Dat merkte ik dan pas wanneer ik wakker werd, bijvoorbeeld door iemand die naast me zat te wachten: ‘HAHAAA MOET JE DIE KNUFFEL ZIEN!’
Op Schiphol was de ontvangst vergelijkbaar met het afscheid in Córdoba: ik was compleet verdoofd. In plaats van de tranen die ik op basis van zelfkennis verwacht had, kwamen er een stel aparte lachjes uit mijn lijf bij het weerzien met vriend en familie. Het voelde niet raar, niet vertrouwd, het voelde heel erg niks. Een zeer Hollandse welkomstballon en blokjes Nederlandse kaas deden ook een poging om deze omgeving vertrouwd te laten lijken, maar faalden hopeloos. Drie dagen lang was ik moe, chagrijnig en vooral verdoofd. De eerste dag na aankomst had ik een toelatingsgesprek op University College in Utrecht, waar ik een uur lang verrassend helder kon converseren. Daarna zakte ik tijdens de autorit weer in slaap.
En toen op een dag voelde ik het rare gevoel zomaar wegglijden :) Ik kreeg er echt plezier in om iedereen hier weer te zien, terwijl een facebookcommentaar van een Argentijn genoeg kon zijn om me in huilen te laten uitbarsten. Het is een vreemde combinatie van gevoelens, maar ze komen er nu op zijn minst uit.
Ik heb het geloof ik al eens eerder laten merken, maar het lijkt me gepast om in deze (voorlopig) laatste blog eens goed duidelijk te maken wat het voor mij heeft betekend dat jullie meelazen. Ten eerste vond ik het ontzettend fijn om alle mooie dingen die ik meemaakte op deze manier met iemand te kunnen delen. De napret was iedere keer tien keer zo groot omdat mensen in Nederland aangaven te genieten van de verhalen en foto’s, omdat ze zeiden de volgende keer mee te willen, omdat ze blij voor me waren en soms zelfs aangaven kippenvel te krijgen of tranen weg te pinken. En dan niet alleen mijn familie en vrienden, maar ook hun ouders, andere vrijwilligers en zelfs een aantal onbekenden! Dat heeft voor mij keer op keer het gevoel bevestigd dat ik goed bezig was, en het heeft me enorm gemotiveerd om het avontuur te blijven opzoeken en om te blijven schrijven. Iedere reactie gaf me een schokje geluk en toverde de permanente grijns op mijn gezicht nóg breder. Heel erg bedankt voor die (onbedoelde?) steun! :D
Alle bagage is zonder problemen in Nederland aangekomen. Ik was opgelucht, totdat ik besefte dat ik mijn hart nog aan de andere kant van de oceaan had liggen. Gelukkig kreeg ik dat twee dagen geleden keurig thuisbezorgd. Vol met een voorraad liefde waar ik wel drie keer mee zou kunnen leven. Vol met nieuwe plaatsen, mooie ervaringen en goede vriendschappen. Maar vooral vol met geluk en dankbaarheid. Oprechte excuses voor de vertraging. Of ik even wilde tekenen voor ontvangst.
Tot snel : )
Flo
-
08 Mei 2012 - 11:37
Joël:
Welkom thuis Florianne!
-
08 Mei 2012 - 15:05
Marisa:
Heel veel plezier in Nederland! voelt dit nu een beetje als vakantie? Kom je over een tijdje een keer deze kant op? Als je weer lekker in je vel zit? We hebben je gemist!
xxxxxxx -
08 Mei 2012 - 16:09
Marjon:
Heey lieve Florianne,
Wat fijn om nu ook je laatste mooie verslag te mogen lezen!!!:) En wat mooi dat je ook nu hier in Nederland weer je draai wat kan vinden! Het is ook niet niks wat je daar hebt meegemaakt en wat je nu hier weer beleeft! Ga door meid met alles waar je van geniet! En geniet van en met de mensen waar je van houdt!!!! Ik heb een halfjaar lang van al je belevenissen genoten!!!:D Succes met alles!
Liefs en een knuffel van mij xxx -
08 Mei 2012 - 21:47
Jacqueline:
hallo Florianne, wat een mooi verhaal . Ik zal ze gaan missen. Dat je bij het afscheid en bij de aankomst niets voelde lijkt mij een soort schok. Een soort zelfbescherming omdat het wel allemaal best heftig is. gelukkig dat je nu weer kunt lachen. Succes met je studie en ga gewoon door zoals je bezig was. Je mag trots op jezelf zijn. Liefs Jacqueline. -
10 Mei 2012 - 15:04
Monica:
Ja ja...nu nog een verlate reactie van mij. Op afstand heb ik vaak aan je gedacht de afgelopen week. Hoe zou het gaan? Jouw verslag brengt het antwoord.... Alweer op de prachtige manier die we van je gewend zijn inmiddels. Tot gauw meissie. Krijst un dikke tuut! -
10 Juli 2012 - 14:32
HELLO:
Hello
I saw your nice profile,and something motivated me to communicate with you,My Dear in your usual time may it pleases you to write me back in email address ( jenicaithamar@yahoo.com ) so that i can send you my pictures and also tell you more about myself.A friendship is the foundation build on other relative things to come.May God bless you as i wait impatiently to hear from you. Your lonely friend,
jenica
( jenicaithamar@yahoo.com )
Hello
I saw your nice profile,and something motivated me to communicate with you,My Dear in your usual time may it pleases you to write me back in email address ( jenicaithamar@yahoo.com ) so that i can send you my pictures and also tell you more about myself.A friendship is the foundation build on other relative things to come.May God bless you as i wait impatiently to hear from you. Your lonely friend,
jenica
( jenicaithamar@yahoo.com )
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
