De vrolijkheid op pootjes is verdrietig
Door: floinargentinie
Blijf op de hoogte en volg Florianne
30 April 2012 | Argentinië, Córdoba
Lieve allemaal,
Ik kan jullie niet uitleggen hoe ik me voel. Ik kan niet geloven dat ik morgen al wegga. De bovenburen hebben een karaoke-avond, en het ene vertrouwde cuarteto-liedje na het andere komt voorbij. Het is twaalf uur 's avonds en ik zit - niet eens zo heel laat- te eten. Er ligt een krant op tafel en ik lees moeiteloos de koppen. En wat lijkt het allemaal normaal.
Ik heb vandaag gehuild, gelachen en me verdoofd gevoeld. Bij de salsera op het plein heb ik de laatste avond ‘gevierd’. Ik had twee ongelooflijk lelijke taarten gemaakt, die ondanks hun afgrijselijke uiterlijk enorm in de smaak vielen. Verder kreeg ik kaartjes, briefjes, een pen en zelfs twee salsera-shirts cadeau! Ik heb nog veel gedanst maar minstens zo veel geknuffeld. Toen het echt tijd werd om weg te gaan, dook ik van het ene paar ‘loving arms’ in het andere. Eigenlijk zoals altijd, maar deze keer hielden de armen me iets langer vast. En hoewel me de bijnaam ‘vrolijkheid op pootjes’ is gegeven, kon ik die toch niet helemaal waarmaken. Want afscheid nemen van een levende droom blijkt stomweg deprimerend te zijn.
Het grote lichtpunt van de avond was mijn groepje beste vrienden: die besloten om me morgen met z’n allen te komen uitzwaaien op het vliegveld. Uitstel van executie dus!
Nadat ik –op mijn laatste avond nogeens- in een verkeerde bus was gestapt, verdwaald was en een hondenvriend had gemaakt en uiteindelijk maar een taxi had gepakt, trof ik Alicia hier thuis in bed aan. Ze voelde zich al de hele dag niet lekker, en was nu dus echt ziek geworden. Van onder de dekens mompelde ze: kijk maar even in de bijkeuken, of je daar niks bijzonders ziet. Met een opgetrokken wenkbrauw deed ik wat ze zei. Tussen de wasknijpers en de netgewassen gympen vond ik een luxe cadeautasje, en ik ging terug naar haar kamer om het uit te pakken. Er zat verdorie een horloge in! Een echt mooie nog ook… Ik schold haar tien keer uit voor idioot, voordat ik de dekens wegtrok en haar schouders bijna brak in een bereknuffel. Happend naar lucht zei ze:‘Ik voelde me zo ziek, maar toen jij weg was ben ik stiekem nog wel even gaan winkelen. Na alle liefde die je me gegeven hebt, kan je toch niet weggaan zonder een bijzonder aandenken…’ Lieve gekke vrouw…
Morgenochtend om 11 uur Argentijnse tijd vlieg ik weg. Dat betekent niet dat dit de laatste blog is, want met het opstijgen van het vliegtuig begint het spannendste van mijn hele avontuur: teruggaan.
Een laatste knuffel from far, far away,
Flo
Ik kan jullie niet uitleggen hoe ik me voel. Ik kan niet geloven dat ik morgen al wegga. De bovenburen hebben een karaoke-avond, en het ene vertrouwde cuarteto-liedje na het andere komt voorbij. Het is twaalf uur 's avonds en ik zit - niet eens zo heel laat- te eten. Er ligt een krant op tafel en ik lees moeiteloos de koppen. En wat lijkt het allemaal normaal.
Ik heb vandaag gehuild, gelachen en me verdoofd gevoeld. Bij de salsera op het plein heb ik de laatste avond ‘gevierd’. Ik had twee ongelooflijk lelijke taarten gemaakt, die ondanks hun afgrijselijke uiterlijk enorm in de smaak vielen. Verder kreeg ik kaartjes, briefjes, een pen en zelfs twee salsera-shirts cadeau! Ik heb nog veel gedanst maar minstens zo veel geknuffeld. Toen het echt tijd werd om weg te gaan, dook ik van het ene paar ‘loving arms’ in het andere. Eigenlijk zoals altijd, maar deze keer hielden de armen me iets langer vast. En hoewel me de bijnaam ‘vrolijkheid op pootjes’ is gegeven, kon ik die toch niet helemaal waarmaken. Want afscheid nemen van een levende droom blijkt stomweg deprimerend te zijn.
Het grote lichtpunt van de avond was mijn groepje beste vrienden: die besloten om me morgen met z’n allen te komen uitzwaaien op het vliegveld. Uitstel van executie dus!
Nadat ik –op mijn laatste avond nogeens- in een verkeerde bus was gestapt, verdwaald was en een hondenvriend had gemaakt en uiteindelijk maar een taxi had gepakt, trof ik Alicia hier thuis in bed aan. Ze voelde zich al de hele dag niet lekker, en was nu dus echt ziek geworden. Van onder de dekens mompelde ze: kijk maar even in de bijkeuken, of je daar niks bijzonders ziet. Met een opgetrokken wenkbrauw deed ik wat ze zei. Tussen de wasknijpers en de netgewassen gympen vond ik een luxe cadeautasje, en ik ging terug naar haar kamer om het uit te pakken. Er zat verdorie een horloge in! Een echt mooie nog ook… Ik schold haar tien keer uit voor idioot, voordat ik de dekens wegtrok en haar schouders bijna brak in een bereknuffel. Happend naar lucht zei ze:‘Ik voelde me zo ziek, maar toen jij weg was ben ik stiekem nog wel even gaan winkelen. Na alle liefde die je me gegeven hebt, kan je toch niet weggaan zonder een bijzonder aandenken…’ Lieve gekke vrouw…
Morgenochtend om 11 uur Argentijnse tijd vlieg ik weg. Dat betekent niet dat dit de laatste blog is, want met het opstijgen van het vliegtuig begint het spannendste van mijn hele avontuur: teruggaan.
Een laatste knuffel from far, far away,
Flo
-
30 April 2012 - 05:55
Anja:
Lieve Florianne
Los laten waar je zo van ben gaan houden is best heel moeilijk en doet zeer .
Straks na dit eerste verdriet gaan de mooie herineringen je helpen om het een plekje te geven .
Sterkte en een hele goeie reis liefs Anja -
30 April 2012 - 11:22
Lucas:
Ondanks dat je aan het begin van het verslag schrijft dat je niet kunt uitleggen hoe je je voelt, vind ik toch dat je het prachtig verwoord hebt. Ik hoop je snel weer te zien, alleen jammer dat wij de komende dagen net op vakantie naar Duitsland zijn. Jij komt terug van je grote vakantie, gaan wij net weg... Voor ons is het helaas maar een weekje en geen half jaar. Maar ja, ook al was ik er wel geweest, dan nog had je deze week waarschijnlijk geen tijd gehad om hier langs te gaan omdat al je andere vrienden en kennissen natuurlijk ook een bezoekje van je verwachten.. De zon schijnt er hier vrolijk op los, we hebben vandaag onze eerste warme dag (20 graden) van het jaar, vorige week is het kabinet gevallen.. Volgens mij wil heel Nederland je een warm onthaal geven! In elk geval een goede reis gewenst en tot snel. -
30 April 2012 - 12:48
Marjon:
Heey lieve meid!
Wat doe je het toch allemaal super goed!!!! En je hebt heel goed en duidlijk geschreven hoe je je voelt hoor!!! En idd afscheid nemen is heel erg rot!!!:( Gelukkig neem je alle mooie herinderingen mee in je hart naar Nederland!!! Lieve meid geniet van de laatste mooie en kostbare momenten in Argentinië!!!:D En voor morgen een hele goede terugreis toegewenst!!! Ik zie nu al uit naar je laatste blog!!!
Een hele dikke knuffel terug!!! Xxx -
30 April 2012 - 16:30
Hans / Sonja Reitsma:
Hee Flo, Wij wensen je een hele goede terugreis en een behouden thuiskomst! Wat zal het wennen zijn in onze kikkerlandje en wat ga je je vrindjes daar missen. Toch ook fijn om iedereen hier weer te zien, dat is het dubbele aan alles. Goede reis en fijn om nog even een laatste update in Ollanda te vernemen! -
30 April 2012 - 19:24
Monica:
Flootje, misschien lees je dit nog net. afscheid nemen is afschuwelijk. Maar hier zien ook weer veel mensen uit naar jouw thuiskomst.
Goeie reis en LOL.
Moni -
30 April 2012 - 19:49
Daisy:
Lieve Flo,
heeeeeeeeeeeeele goeie reis en knuffel je Argentijnse vrienden zo plat als je kunt!
Veel liefs en tot gauw! -
30 April 2012 - 21:00
Jacqueline.:
Lieve Florianne, ik kan alleen maar zeggen: sterkte met het afscheid nemen. Het gekke is dat ik ook een soort heimwee voel. Jij hoort daar thuis. Nou meisje, maak er toch nog een mooi afscheid van en geniet van de vlucht. Liefs Jacqueline. -
07 Mei 2012 - 18:15
Milou:
Hoi Florianne,
Ik ken je niet, maar ik heb vrijwel al je blogs met veel plezier gelezen! Het ene moment kreeg ik een lach op m'n gezicht en het andere moment stonden de tranen in m'n ogen... Knap hoe je dat voor elkaar krijgt!
Veel succes met thuiskomen!
Milou
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
