Koken, vliegen en een bijzonder ontbijt

Lieve allemaal,

Ik had verwacht dat ik me af en toe best zou vervelen in mijn twee vakantieweken. Wat een verrassing dat zelfs deze laatste weken me toch nog allerlei nieuws brengen!
Om te beginnen bij mijn kookkunsten: Projects Abroad had een workshop ‘empanada’s maken’ georganiseerd. In Nederland kun je niet zoals hier een kant en klaar pakketje voorgevormd empanadadeeg kopen, dus ik was heel blij om nu ook te leren hoe je dat deeg zelf maakt! Het uien snijden was een ramp. De keuken was best klein, en we stonden daar met een man of 20 te hakken. Bij de helft van de mensen stroomden de tranen over hun wangen! Ik blij dat ik lenzen heb… Ik had helaas wel het gevoel dat mijn neusslijmvlies verbrand werd ;) Verder sneden we eieren, aardappels, bosui en nog wat dingen meer, waarna we uitleg kregen over de vier (!) verschillende soorten peper die erin moesten. We leerden ook verschillende manieren om mooie empanada’s te vouwen. Ik heb erg gelachen om onze lerares, die het principe van voordoen en dan zelf laten klooien niet zo begreep: als je haar om hulp vroeg, vouwde ze met vliegende vaart al je empanada’s in elkaar, en zei dan triomfantelijk: ‘Zo moet het.’ xD Vervolgens moesten we een half uur wachten, waarna we aanvielen op onze zelfgemaakte gevulde deegzakjes. Ik vond ze zo lekker dat ik besloot om hier om half negen ’s avonds ‘al’ mijn avondmaaltijd van te maken. We kregen aan het eind allemaal een bakje vulling mee, om daar later zelf nog empanadas van te maken. Voor mij ging die vlieger echter niet op: ik bezocht een stel vrienden tussen het koken en het uitgaan, en die wilden wel proeven. Ik denk dat ik toch nog niet zo goed Spaans begrijp, want wat ik dacht dat ‘proeven’ betekende, bleek ‘met de snelheid van het licht wegschrokken’ te zijn…
Verder is ook het dansen nog geen nacht hetzelfde geweest. Naast dat ik allerlei leuke mensen nog beter leer kennen, heb ik alweer zo veel nieuws geleerd! Donderdag was er zelfs iemand die me een lift wilde leren. ‘Hier steunen,daar kijken, we gaan een lift doen.’ ‘Wat doe ik dan met mijn benen?’ ‘Laat die maar even hangen, eerst je veilig voelen, daarboven.’ Dat ‘veilig voelen’ kostte me de rest van de avond aan tijd, maar afgelopen vrijdag in Barranca kwam hij er met benen en al ineens goed uit! :D Ik had het gevoel dat ik vloog :) Mijn vriendinnen hadden ook goed de smaak te pakken, dus we bleven tot laat. Toen ik om vijf uur tevreden mijn bed instapte, stuurde ik een smsje aan Alicia om haar te laten weten dat ik een hele fijne avond had gehad, en dat ze zich geen zorgen moest maken als ik pas heel laat mijn bed uit zou komen.
Toen ik vandaag rond een uur of half drie de keuken inslofte, lag het antwoord op de keukentafel: een snelgeschreven krabbel waarvan ik geen bijzondere inhoud had verwacht. Het kwam neer op: ‘Je maakt me heel blij, dankjewel voor zijn zoals je bent, ik heb schnitzel voor je klaargemaakt en ik hou van je.’ De tranen sprongen in mijn ogen en ik was opslag goed wakker. Ik ontbeet met de schnitzel terwijl radiostation Loca Suelta me verraste met zeer bijpassende muziek. Met volle mond zong ik mee, terwijl honderden (dans)herinneringen zich aan me opdrongen:

‘Open up your mind and see like me
Open up your plans and damn you’re free!
Look into your heart and you’ll find love, love, love
Listen to the music at the moment people dance and sing
We’re just one big family
And it’s our godforsaken right to be loved, loved, loved…’

Liefs,
Flo