40 graden, werk en lol (en de stadsproblemen)

Lieve Allemaal,

‘Het wordt vandaag 43 graden gevoelstemperatuur!’ schreeuwde een huisgenootje me gisteren wakker. Fijn, dacht ik, werken in deze hitte. Maar zoals alles waar ik me hier wel eens zorgen over maak, kwam dit helemaal goed.
Toen we aankwamen op de boerderij, vroeg één van ons enigszins verlegen of we misschien voor het werk even mochten zwemmen in het zwembad dat per slot van rekening door vrijwilligers wordt onderhouden. Verónica dacht twee seconden na en dirigeerde ons toen met wilde handgebaren het zwembad in. Met kleren en al namen we een verfrissende duik. Vrolijker kon de dag niet beginnen! De kleren waren na een half uur al bijna droog, waarop Verónica ons met de tuinslang te lijf ging. We moesten het gras, de bak en de paarden besproeien, en waren tussendoor één groot watergevecht aan het houden.
Er had een leerling afgezegd, dus we zaten even later met zijn allen in de kantine. Verónica had dit weekend een cursus paardentherapie gegeven en ze gaf ons nu de reader daarvan. Ze signeerde ieder exemplaar met een persoonlijk berichtje en vertelde vervolgens honderduit over de inhoud. Super vet dat we dat mochten hebben en dat ze in een vrij uur de moeite neemt om ons vanalles uit te leggen!! Zoals iedere dag was er zelfgemaakt aardbeiensap en dito jam met een soort broodjes. Na het smullen waren er ineens vier leerlingen tegelijk, dus iedereen zweette peentjes. Ik mocht bij een meisje op het paard zitten, dat motorisch zo zwak is dat ze niet zelf rechtop kan zitten. Heel zwaar om haar vast te houden en te blijven rijden, want ik moest haar in balans houden (17 jaar, groot lijf), haar kwijl met een doekje wegvegen (dat klinkt viezer dan het was) en zingen met de twee meisjes naast de pony, om te zorgen dat het leuk bleef. Ze kan namelijk niet veel meer dan stappen en af en toe drie meter draven. We zetten ons beste beentje voor met vader Jacob in kanon (ieder in onze eigen taal…) en ze leek het erg leuk te vinden. Ze wreef haar hoofd steeds tegen mij aan en aaide de andere meisjes zodra ze kon. Het valt me echt op dat kinderen die wel contact kunnen maken en ergens anders voor komen, ontzettend lief zijn. Vandaag ook weer, er kwam een klein meisje met het syndroom van Down. Ze sprong de auto uit, rende het terrein op, en schreeuwde:’Veronicaaaaaaaaaaaaaaa’ om haar bijna dood te knuffelen toen ze haar gevonden had…
Na dit hectische uur gaven we de paarden eten en water (en onszelf ook wat water want we waren opgedroogd) en zetten ze op stal. We mochten gaan, maar Lena en ik hadden nog een vraag voor Verónica. Want hier op de markt in de stad worden altijd gratis puppy’s en kittens aangeboden. Verkopen kan niet, niemand heeft hier bijna geld over voor een dier. De diertjes gaan mee met mensen die denken ‘oh, schattig’ en zodra ze te groot of te duur worden gaan ze de straat op of (dood) de vuilnisbak in. We willen graag een katje voor dat lot behoeden, en vroegen aan Vero of ze geen vriendinnetje voor Mini wilde adopteren. ‘Oh, even aan mijn lief vragen.’ Ze zei twee woorden tegen haar man (en keek ontzettend verliefd, die twee zijn eigenlijk gewoon schattig) en die zei ja doe maar! Dus komende zondag ga ik een katje uitzoeken op de markt, haar een nachtje verzorgen, en maandagochtend meenemen naar de boerderij. Zie foto voor de manier waarop ik Blanca heb gevraagd of het katje hier een nachtje mag blijven. (Mijn Spaans is nog niet helemaal toereikend voor zo’n verhaal)
De katjes en hondjes zijn overigens niet het enige sociale probleem hier. Zodra je de hoek om loopt zitten er allemaal arme, vieze mensen tegen de muren. Ze vragen om geld of zitten gewoon in de schaduw, vaak met kinderen of dieren. Overal waar je loopt vragen kinderen je om geld of iets te eten en proberen arme mensen je iets te verkopen. Ze lopen zelfs binnen in restaurants! Ik voel me bijna schuldig, maar ik geef ze niks. Elk muntje wat die kinderen krijgen gaat naar hun ouders, zo niet, dan worden ze geslagen. We hebben het zien gebeuren. En waar die ouders het geld dan voor gebruiken wil ik eigenlijk niet weten, maar ze ruiken verdacht vaak naar drank. Ik heb in de ijssalon eens overwogen om zo’n kind een ijsje te geven omdat ze dat zelf zou kunnen houden, maar een mevrouw wees me erop dat er dan binnen de kortste keren acht kinderen aan mijn armen zouden hangen. Toch maar niet gedaan dus.
Dit is een plek waar je best vaak voor jezelf op moet staan. Ik moet veel nee zeggen en voet bij stuk houden als iets op het punt staat om niet normaal of volgens afspraak staat te gebeuren. Soms moet ik dat voor één van de anderen doen die even niet oplet. Verder moet je op je hoede zijn, want het verkeer is hier echt levensgevaarlijk, de stoplichten en zebra’s worden genegeerd. Pickpocketing happens in de buurt van de markt en je moet mannen en jongens soms echt even boos aankijken willen ze ophouden opdringerig te zijn. ‘Make your soft side a bit harder,’ zei een andere vrijwilligster vandaag. Ze heeft gelijk, en het voelt na een week al alsof die kant inderdaad iets harder is geworden. Door het werken groei ik fysiek (mijn armen hebben een vorm :O), door de rest mentaal. Deze reis doet me nu al goed, ik voel me sterk :)

Een zweterige knuffel voor wie ‘m hebben wil!
Flo