Paarden^2

Lieve allemaal,

Zoals ik al voorspelde is zondag een geweldige dag geweest!! ´s Ochtends werden we opgehaald door twee broers, die ons in anderhalf uur naar Unquillo reden, een dorpje hier ´in de buurt´.
Het ligt in de heuvels en het was er super mooi! We waren uitgenodigd om een dag bij hun familie door te brengen, en tegen een betaling van maar liefst 17 euro vanalles te doen: eerst was er een polo toernooi. We mochten kijken en aanmoedigen. Daarna kregen we (3 meisjes van mijn project en ik) een pololes. Wat is dat zwaar! Mijn rechteronderarm was vandaag niet eens in staat om een liftdeur open te trekken... Je moet op een vreemde manier op het paard zitten, rijden en zo´n zware stick onder controle houden tegelijk. ´Hebben jullie je wel ingesmeerd?´ vroeg onze lerares bezorgd, want het was midden op de dag. Ja hoor, zeiden wij die een uurtje geleden factor twaalf hadden gesmeerd. Allemaal roodverbrand dus ;) Nu smeer ik voortaan sunblock op hoofd en schouders, en de rest ziet sowieso amper de zon.
Tussen de middag (lees rond half 4) kregen we een asado lunch. Kijk niet naar de foto´s als je geen opengereten geit wil zien. Ik vond het moeilijk om ernaar te kijken, maar de smaak van het verse vlees maakte heel wat goed. Zelfgemaakte worstjes van vers vlees met -uiteraard- een heleboel olijfolie waren mijn favoriet.
Er was beloofd dat we ook nog een buitenrit gingen maken. Na de lunch is er vier uur lang alleen maar gekletst, en ik werd behoorlijk ongeduldig en chagrijnig. De andere vrijwilligers glimlachten: zo zaten zij maanden geleden ook, maar ze weten intussen dat Argentijnen goed te vertrouwen zijn, zij het op hun eigen tempo. En inderdaad, op een gegeven moment moesten we ineens opstijgen.
We werden geleid door een mannetje van 12, die als het even kon op zijn kop naast zn paard hing om een tak, een steen of een vervelende blaffende hond een tik te geven. Hij reed zonder zadel en kende de route precies, we vonden hem geweldig. We liepen over onmogelijke paadjes langs een riviertje, waar je om de haverklap moest duiken voor overhangende takken, en over mooie weggetjes langs nog mooiere huizen en terreinen. De foto´s van die rit verschijnen op mijn facebook.
Voor alle bezorgden spijt het me ten zeerste dat ik geen cap droeg, er waren daar geen caps XD Volgende keer neem ik mijn eigen mee van de boerderij.
Aan het einde van de dag werden we weer thuis gebracht. Niet zonder horten of stoten, want de man die ons zou brengen wilde ons op een bus zetten omdat er bij hem thuis een feestje was. We krijgen hier nog eens een keiharde onderhandelingsgeest...
´s Avonds was mama mia op tv, in het Spaans maar gelukkig met de Engelse liedjes. Lena en ik hebben vrolijk lachend en zingend de laatste dag van ons alleenthuisweekend afgesloten.

Vandaag een hele fijne werkdag, met als toppunt het volgende: er kwam een vrouw met het syndroom van down rijden, en toen ze klaar was had ik het even helemaal gehad. Een paar misverstandjes door de taal, heel warm, honger, dorst, spierpijn, moe. Ze vroeg aan haar moeder : ´Is dat meisje verdrietig?´ en toen die 'ja' zei, kwam ze me aaien XDD het was zo schattig. 34 jaar en zo lief als een kind van 4. Haar moeder bracht me thuis omdat we toch dezelfde kant op moeten, en nu voel ik me weer een stuk beter!

Ik vind het super dat jullie zo veel mailen en schrijven over daar. Ik reageer niet altijd in verband met het internet, maar ik lees alles dus blijf vooral schrijven!!


Veel liefs,
Flo

PS het antwoord op het raadsel is: nothing