Operatie ´Adopteer een kat´

Lieve Allemaal,
Eigenlijk zeggen de foto’s al meer dan genoeg, maar ik ga het jullie toch vertellen: ik heb een katje voor Verónica geadopteerd! Na de hele week voorpret hebben en wat voorbereidingen treffen, was ik zondagavond dan eindelijk op weg naar de markt. Het kostte heel wat moeite om de kattenmensen van vorige week weer te vinden, want ze hadden nog maar drie katjes en stonden daarmee gewoon ergens tussen de menigte. Ze waren alledrie lief, maar deze was het allermooist. Ze heeft blauwe oogjes, een roze/zwart neusje en een grijs vachtje met (vooral op haar buikje) witte vlekjes. Het is niet gebruikelijk om de markt op te lopen met het plan om een katje te halen, meestal moeten mensen overgehaald worden. Blijkbaar was ik wel erg gemakkelijk, want ze vroegen me zelfs of ik er misschien toch niet voor wilde betalen. Ik wist niet hoe ik ‘dacht het niet’ in het Spaans moest zeggen, dus deed ik mijn best op een quasi-vernietigende blik. Natuurlijk kreeg ik haar uiteindelijk ‘gewoon’ gratis mee. In plaats van het gebruikelijke gefluit en geroep van jongens en mannen, hoorde ik op de terugweg ineens overal kattenimitaties…
Helemaal blij en vertederd kwam ik hier het appartement weer binnen. Blanca was iets minder vertederd, want dit minikatje zonder nagels zou wel eens haar honden de ogen kunnen uitkrabben… Ik moest er dus meteen mee doorlopen naar mijn kamer XD Ik was rond half tien terug en heb het katje tot 12 uur aandacht gegeven, tot ik echt wilde slapen. Ze gedroeg zich super! De hele tijd spinnen, spelen en kopjes geven, en als ze in de doos moest was ze binnen twee minuten stil. Rond 11 uur viel ze op mijn arm in slaap. Toen ze wakker werd was ik ook weggezakt, maar ze maakte me wakker doordat ze met haar kussentjes over mijn gezicht wreef.
De volgende ochtend was het een behoorlijke excersitie om de doos met kat, eten en water de bus in en uit te krijgen. En om in de bus met doos en al overeind te blijven staan. Gelukkig kwam er al snel een andere vrijwilligster de bus in, die kon helpen met vasthouden.
Verónica vond het katje heel schattig. We hebben haar in de kantine in een doos gezet en zijn aan het werk gegaan. Toen we even pauze hadden en de doos openmaakten, stond mijn hart stil. Ze was weg! Geen idee hoe, want de doos was nog net zo dicht als daarvoor. Met zijn drieën hebben we de hele boerderij afgezocht. Ik ben zelfs naar de weg gelopen, waar mijn hart opnieuw stilstond, omdat ik dacht dat de grijze vlek even verderop een platgereden kitten was. Ik voelde me zo rot, het zou wel een heel vervelend einde van het verhaal zijn als ze gewoon kwijt zou zijn. Net toen Verónica ons probeerde op te peppen met de gedachte dat ze vast wel terug zou komen omdat ze wist dat haar eten hier stond, hoorden we achter ons een heel hoog ‘mauuw!’. Met een onschuldige blik kwam ze achter de koelkast vandaan.
Ik zal niet ontkennen dat het werk wel een beetje onder ons aller vertedering heeft geleden ;) Ook bij de leerlingen was ‘de nieuwe kat’ erg geliefd. Mini is er minder blij mee, geloof ik. Ze is drie keer zo groot, maar schrok zich kapot toen ze het kleintje zag. Ze durft steeds iets dichterbij te komen, maar uiteindelijk blies ze heel hard en liep ze weg. Met een beetje geduld worden ze misschien nog vriendinnetjes. Over een naam wordt nog nagedacht, suggesties zijn welkom!
Aan het einde van de ochtend kregen we allebei (collega en ik) een enorme zak aardbeien mee naar huis. De helft daarvan heeft de busrit niet overleefd en de andere helft haalt morgen waarschijnlijk niet. Hmmmm.
Verder kwam ik er nog achter dat ik Emma’s verjaardag vergeten ben. (‘Hoe oud is jouw stiefzus?’ ‘Uhh.. die wordt in november.. SHIT!!!’) Dus bij deze nog: VAN HARTE GEFELICITEERD!

Hoe is het intussen in Nederland? Al pepernotentijd?

Groetjes,
Flo