De doorsnee werkdag

Lieve allemaal,
Bedankt voor al jullie lieve reacties! Het geeft me elke keer weer zo veel energie om ze te lezen, en zo te merken dat jullie mijn avontuur volgen. Een klein zweempje heimwee kan ik meestal ook niet onderdrukken als ik al die vertrouwde namen zie staan, maar dat is eigenlijk alleen maar fijn.

Ik wilde eigenlijk een blog schrijven over het werk, met foto’s erbij, maar de foto’s staan verspreid over allerlei camera’s en het is me niet gelukt om ze allemaal bij elkaar te krijgen. Jullie hebben dus nog iets tegoed!
Om even te ontkrachten wat de titel doen vermoeden: de doorsnee werkdag bestaat hier niet. Het enige doorsnee deel ervan, is dat we meteen vrolijk worden als we ’s ochtends het terrein op lopen, en dat we er aan het eind van de dag met een brede grijns weer vandaan gaan. Verder is het altijd verschillend. Op sommige dagen komen er weinig leerlingen en doen we onderhoudsdingetjes zoals vegen, harken,verven, lakken, pony’s borstelen, het terrein besproeien… Of we mogen/moeten een aantal pony’s berijden. Dat is meestal een gezellige boel op het grote veld achter de bak. Daar staan allerlei hindernissen en pilonnen, er is een ‘berg’ (heuveltje waar alle leerlingen dol op zijn) en er is genoeg ruimte voor iedereen. Op dit soort momenten vliegt de tijd.
Als er wel veel leerlingen zijn, vliegt de tijd zo mogelijk nog harder. Niet als je bijvoorbeeld de therapie van Diana moet doen, want dan loop je twee keer per week anderhalf uur naast iemand die werkelijk niets kan. Het eerste half uurtje vindt ze het leuk, en dan wordt ze een beetje chagrijnig. Ze gaat dan draaien en brommen. Maar haar arts en moeder willen per se dat ze drie uur per week rijdt… Bij eigenlijk alle andere leerlingen is de therapie hartstikke leuk. Er zijn er een paar van onze leeftijd die altijd gezellig kunnen kletsen, waardoor je heel snel Spaans leert. Verder is er elke week wel iemand die een bijzondere vooruitgang boekt. Zoals vorige week Catalina, die een maand geleden eigenlijk niets met haar benen kon. En daar stond ze ineens zonder handen overeind in de stijgbeugels! En nog eens zitten en weer opstaan, en nog eens. Dit meisje zit altijd te zingen op het paard : ‘¡Estoy muy, muy, muy feliiiiiiiz!’ (ik ben heel, heel, heel gelukkig!) Toen ze dit ineens kon, zijn alle vrijwilligers komen kijken en klappen. Ze was enorm trots, en terecht.
Deze week was het Lorena die de leukste vooruitgang boekte. Ze komt al vrij lang bij de therapie, maar heeft deze week voor het eerst gegaloppeerd. Wij renden ernaast de benen uit ons lijf, want pony Estrellita was niet van plan het rustig aan te doen. Toen Verónica uiteindelijk gilde dat we moesten stappen, waren wij uitgeput, maar Lorena zat te stralen. Op dat moment moest ik even heel veel moeite doen om te zien dat ze depressief is. Misschien was ze dat ook wel niet op dat moment. Het leuke is dat ze beseft dat wij onzelf uitputten door in de hitte met de pony mee te rennen en haar vast te houden, en dat we dat speciaal voor haar doen. Toen ik haar dat zei, brak er voor de tweede keer die dag een lach door. Dat voelde als het hoogst haalbare doel.

Eigenlijk merk ik niet eens meer de hele tijd dat het warm, zwaar of veel werk is. Ik ga er helemaal in op en voor ik het weet staan we alweer in de rij voor een afscheidsknuffel van Verónica. Met onze buiken vol aardbeiensmoothie en onze hoofden vol met nieuwe ervaringen, dragen onze moeie voetjes ons nog een klein stukje naar de bus, terwijl we Vero nog een poosje horen roepen: ‘Tot morgen meisjes, heel erg bedankt voor alles, goeie reis en veel plezier, en vrijdag komen jullie weer picknicken en zwemmen, TOCH?’


Liefs,
Florianne