Een spannende werkdag en Kiwi’s verhaal

Lieve allemaal,

In de bus op weg naar het werk werd al druk overlegd: ‘Wie gaat met wie werken? Welk zadel gebruiken we dan? Hoe veel leerlingen zijn er tegelijk om 4 uur? Shit, kunnen we dit wel zonder Vero?’ De dag begon met Patricio en Santino. ( Santino staat op een foto bij de vorige blog :)) Patricio heeft autisme. Hij is 11 jaar, maar kan (nog?) niet praten, is motorisch vrij zwak en kan amper communiceren. Met mensen dan, want met poppen gaat het prima! Thuis heeft hij een pop (kleren gevuld met watten), en op de boerderij ligt er ook een voor hem, genaamd Pepe. Pepe behandelen we ook als een persoon, want als we eerst Pepe begroeten en dan Pato, komen we iets subtieler zijn wereld binnen, dan dat we hemzelf meteen om de hals vliegen. Eerst reed Pato ook altijd met Pepe samen, maar inmiddels wisselen we dat af. We beginnen zonder Pepe, die gaat dan even kijken. Vervolgens wordt Pepe er met veel poespas bijgehaald (om Pato’s aandacht te trekken). ‘HALLO PEPE, HOE IS HET ERMEE? HEB JE ZIN OM MET PATO TE GAAN RIJDEN??’ Pato strekt dan meestal zijn armen al uit: een teken dat hij meekrijgt wat er gebeurt. Pato zit vol verrassingen. Soms vraag je hem iets en reageert hij stomweg niet. Bijvoorbeeld, we vroegen hem de pony een aai te geven. Geen reactie. Tweede keer vragen, op iets luidere toon. Geen reactie. Zijn hand pakken, daarmee over de hals aaien en dan complimenten alsof hij zojuist de wereldcup heeft gewonnen. En soms vragen we terloops iets, terwijl we geen reactie verwachten, en doet hij ineens precies wat we vragen! Ook dat gebeurde gisteren. Elly klopte op de kont van de pony, en zei half als grapje: ‘Ga eens achterover liggen om lekker te slapen?’ Hoppa, daar lag hij ineens. En lachen en giechelen dat hij deed, erg aanstekelijk! Van Santino heb ik niet zoveel meegekregen omdat ik nog niet zelf met hem gewerkt heb, daar vertel ik later nog over!
Na deze eerste twee therapieën stonden Veronica en Pecos ineens voor onze neuzen. Met een of ander verhaal over een vulkaan, waardoor het vliegtuig eerder moest vertrekken. Geen idee hoe het precies zat, maar het was in ieder geval fijn dat ze er weer waren. Ze missen hun zoon nu al, maar klinken ook erg trots. Hij blijft een jaar in Nieuw-Zeeland om te werken. Pecos heeft een riem met zijn initialen, die hij van jongs af aan al bij iedere wedstrijd draagt. (Hij springt op hoog niveau.) Als hij die riem vergat, ging er iemand terug om hem te halen, want zonder werd niet gesprongen. Vandaag vertelde Veronica dat Pecos die riem op het vliegveld aan Juan heeft gegeven. En dat haar andere zoon, in plaats van daar jaloers op te zijn, zijn dure horloge afdeed en aan zijn broer gaf. Als dat allemaal geen geluk brengt voor zijn reis…
Verder had ik jullie nog het verhaal van Kiwi beloofd. Ongeveer een week voordat ik hier aankwam, was Verónica in de stad. Ze zag een heel mager paard naast een wagen staan. Ze vroeg aan de eigenaar wat het paard zou kosten als ze het kocht, en hij noemde een hele lage prijs. Vero heeft betaald en Kiwi mee naar huis genomen. Hij was bang, schrok snel en wilde niet aangeraakt worden, maar hij at erg goed. Ze hebben hem met rust gelaten tot hij helemaal mooi op gewicht was. Hij had allemaal plukken wintervacht aan zijn lijf hangen, terwijl andere plekken erg weinig behaard waren. Maar ook die (zomer)vacht is heel mooi geworden. En vanaf dat moment heb ik het zelf meegemaakt. Toen ik hem drie weken geleden borstelde, schrok hij van elke beweging richting zijn hoofd. Je kon hem vanaf halverwege zijn hals naar boven echt niet aanraken, en om veiligheidsredenen mochten we niet aan zijn benen komen van Vero. Een paar dagen later zijn we heel voorzichtig begonnen met rijden. Tien minuutjes, geen seconde meer. Het hoofdstel omdoen ging toen eigenlijk al prima. Het rijden ging steeds een klein beetje beter en hij schrok steeds minder. Twee weken geleden heeft Pecos een aantal dagen achter elkaar met Kiwi gewerkt. Toen wij er weer op mochten, was hij een ander paard. Zo energiek! Sterke passen, zin om te werken. Bij het borstelen kun je inmiddels zijn hele hals meenemen en zijn hoofd aaien kan ook. Onverwachte bewegingen bij zijn ogen zijn nog niet zo handig, en aan zijn oren zitten pikt hij absoluut niet. Een aantal weken geleden was hij panisch voor water, nu kan Pecos hem al een douche geven na het werken. Hij staat dan nog wel een beetje stressig heen en weer te stappen, maar we hebben hem zien groeien, de afgelopen weken. Ik weet zeker dat er binnenkort niets meer van de oude Kiwi te zien is. Sinds vorige week wordt hij zelfs voor les gebruikt! En er is nog meer goed nieuws. Er staat inmiddels een nieuw mager paardje op stal, met de belachelijke naam Chicaboy (meisjejongen :S). Misschien wordt die naam nog anders, maar zijn postuur gaat zeker verbeteren! Geen idee waar ze dit paard nu weer vandaan hebben. Jullie hebben weer een verhaal tegoed :)

Liefs,
Florianne