Up and down

Lieve allemaal,

Chicaboy is inmiddels naamloos. Gelukkig maar. We denken nu met zijn allen na over een geschiktere, misschien ook vrouwelijkere naam. Pecos grapte dat hij haar ´hambre´ wilde noemen, het Spaans voor honger, want ze eet werkelijk de hele dag! En terecht als je dat lijfje ziet. We borstelen alleen nog met zachte borstels, omdat haar huid onder de sneeën, schrammen en korstjes zit. Pecos heeft haar manen bijna helemaal afgeknipt, omdat die onherstelbaar in de knoop zaten en ontzettend vies waren. We zijn nu al dol op haar, haar karakter is zo zacht en ze kijkt heel lief uit haar ogen. Je mag haar overal aanraken, ze schokt alleen een beetje als je in de buurt van een wond komt. Ik kan niet wachten om haar beter te zien! Gelukkig is de kans groot dat ik dat nog mee ga maken, want ik heb hier nog wel een paar maandjes te gaan :)

Op vrijag kwam Rachel (spreek uit rakèl) eindelijk weer. Het is steeds maar weer een verrassing of ze komt, om een nogal trieste reden. Twee jaar geleden is ze haar moeder verloren aan kanker, en afgelopen jaar ook haar vader, aan een hartstilstand. Nu zorgt haar zus voor haar, maar deze zus is niet geweldig enthousiast over de paardentherapie. Rachel heeft het syndroom van Down, ze is 36 jaar, maar gedraagt zich als een klein kind. Door haar achterlopende motoriek is ze nogal onhandig, en daarvoor is het paardrijden goed. Voordat haar vader overleed kwam ze twee keer per week, en kon ze bijvoorbeeld lichtrijden in draf. Nadat haar vader overleed is ze eerst een hele poos niet gekomen. Nu ze weer af en toe terug is, is ze alles vergeten. Ze kan niet meer/nog niet lichtrijden en het ziet er allemaal uit alsof ze net twee weken rijdt (in plaats van eigenlijk al 5 jaar). De zus is ongeduldig, ze ziet geen vooruitgang, de les begint volgens haar te laat maar houdt op tijd op en het is nogal een moeite (blijkbaar) om twee keer per week naar de therapie te gaan. De lessen beginnen altijd met borstelen/benoemen van de delen van het paardenlichaam/leren opzadelen/het paard naar de bak brengen. Altijd even iets anders dan rijden zelf om mee te beginnen. Maar dat ziet zuslief niet als qualitytime…
Over die vooruitgang gesproken, Verónica leert ons altijd dat er twee soorten tijd zijn: tijd die je met de klok kunt meten, en tijd die je voelt: tijd kan snel gaan als je bezig bent, langzaam als je je verveelt, of dat het wel langzaam gaat, maar dat als je erop terugkijkt, twee jaar geleden wel gisteren lijkt etc. Als je met dit soort kinderen/mensen werkt moet je eindeloos geduld hebben, en dus de ‘kloktijd’ niet in beschouwing nemen als het over vooruitgang gaat. Vero wordt er een beetje kriebelig van dat de zus (sorry, ik weet geen naam XD) al op haar horloge kijkend op vooruitgang zit te wachten. Of Rachel gewoon thuis houdt. We weten nooit zeker of ze komt, maar afgelopen vrijdag was ze er dus wel. Fysiek was er geen meetbare vooruitgang, maar ik heb haar bijvoorbeeld aan het verstand kunnen peuteren dat als ze sta-zit oefent, ze zachtjes weer moet gaan zitten. Door harder en zachter op haar rug te kloppen heb ik uitgelegd wat Estrellita voelt als ze zich met haar respectabele gewicht terug laat vallen op de ponyrug. Ze moest er erg om lachen (‘haha doe dat nog eens’) maar ze deed daarna haar best om zachtjes neer te komen. En wat hadden we een plezier. Elly heeft foto’s gemaakt, maar die heb ik nog niet gekregen, jullie hebben ze tegoed.
Verónica staat iedereen altijd glimlachend te woord, maar als ze met deze zus praat zien we haar daaronder langzaam vollopen met frustratie. Als de auto van het erf af is, komt die er dan uit in de vorm van een diepe zucht en een mismoedige blik. Zo blij als ze kan worden ieder succesje, zo veel zorgen kan ze zich maken om dit soort dingen. Dat soort uitersten heeft ze ook met vrijwilligers: bijna euforisch als we ’s ochtends het erf op komen, maar als er weer één na een paar maanden naar huis gaat, staan de tranen haar in de ogen. ‘Vrijwilligers, leerlingen, ze komen en gaan, maar ze blijven altijd in mijn hart,’ zegt ze vaak. Dat lijkt misschien onmogelijk, maar dat is het niet. Vero heeft namelijk een heel groot hart :)

Buiten het werk begint het hier ook steeds leuker te worden. We spreken steeds vaker af om iets te gaan bekijken, even over de markt te lopen, ergens iets te gaan drinken of een ijsje te eten. Intussen wordt er heel wat afgekletst en gelachen. Er is nu ook een min of meer vast groepje waarmee we elke week naar tangoles gaan. Vanavond weer, ik heb er zin in!

Hoe is het daar in het mistige Nederland? Ik kijk weer uit naar jullie mailtjes! :D

Knuffels,
Florianne