Kaarten in een snelkookpan, reizen in een koelkast

Lieve allemaal,
We waren nog maar net een dag terug uit Uruguay, of we pakten onze backpacks alweer. Deze keer om te gaan kamperen in nationaal park ‘La quebrada del Condorito’. We gingen met een in alle opzichten bont te noemen gezelschap. Mijn huisgenootjes Cecilia (uit Mexico) en Anja (uit Duitsland), collega en dansmaatje Lisanne (uit Nederland) en met dansmaatje Gaby (uit Argentinië).
Het avontuur begon in het studentenhuis, waar we alle gezamenlijke inkopen over onze rugzakken verdeelden. De sfeer zat meteen goed, want we werden ontzettend melig van Cecilia, die met haar 26 jaar nog nooit gekampeerd had. Ze had onder andere lotionnetjes, twee soorten parfum en haar complete makeup-set bij zich. Niet dat ze een tutje is, maar ze had gewoon een wat apart beeld van kamperen. Het hoogtepunt van de middag was toch wel de vraag of er een stopcontact zou zijn voor haar stijltang. Strak van het lachen verwijderde ik de helft van de cosmetica uit haar tas, om er voedzame crackers voor in de plaats te stoppen.
Na een busreis van twee uur en een wandeling van drie kwartier, begonnen we in de heuvels met het opzetten van de tenten. Ik verbaasde me intussen over het bordje dat met de woorden ‘drinkbaar water’ naar het riviertje wees, over de waarschuwingsborden voor puma’s en slangen, en over de wolken die op onze hoogte voorbij trokken. Af en toe waren we letterlijk in de wolken. De volgende verbazing kwam, toen Anja me wilde helpen met de tent opzetten, en daartoe de tentstok door het zeil heentrok in plaats van duwde. Waarop het ding natuurlijk uit elkaar schoot. Ik begon een voorgevoel te krijgen, en vroeg haar of zij, die al de hele middag om Ceci lachte, eigenlijk al weleens gekampeerd had. Daar kwam de aap uit de mouw. Ook zij, met haar 31(!) jaar, had nog nooit een tent van binnen gezien. We kampeerden niet op een camping, dus we moesten onze behoeften doen in de bosjes, alle etenswaren van te voren kopen, en onzelf en onze bezittingen wassen in het riviertje. Toen de tenten stonden, was het tijd voor een potje kaarten. In verband met de wind en de kou waren we in de tent gaan zitten, maar al snel merkten we dat de woorden van de parkwachter waar waren: het weer verandert hier heel, heel snel. Na drie potjes zaten we allemaal te zweten en te puffen. De zon was doorgebroken en het was ontzettend warm. Geen probleem natuurlijk, we gingen gewoon naar buiten en besloten te gaan koken. Toch waren deze weerschommelingen de reden waarom dit weekend een echt avontuur was. Want na de eerste nacht slapen op de rotsgrond, met slechts een slaapzak onder ons, begonnen we met blauwe heupen, stijve spieren en zere ruggen aan een behoorlijk pittige wandeltocht. Met ruim vijfhonderd meter hoogteverschil (heen én terug) zoog deze zes uur lange wandeling energie en spierkracht, maar hij was het zo ontzettend waard! Het uitkijkpunt dat ons doel van de dag was, was werkelijk adembenemend. Een prachtige vallei met watervallen, groen en prachtige vogels, waaronder condors. Het eerste woord dat in me opkwam was Rivendell. Het schouwspel van zon en wolken op de rotswanden maakte het allemaal nog mooier, gewoon echt een fantasieland. Ik heb foto’s geupload omdat alles wat ik er aan woorden voor heb, de ervaring tekort doet. Maar voordat jullie de foto’s zien en denken ‘WAUW’, zeg ik jullie vast dat ook de foto’s de schoonheid van deze plek bij lange na niet hebben kunnen vangen. Ik was er het liefst de hele dag blijven zitten kijken, als we over de heuvels niet een hele zwarte wolk hadden zien aankomen. Gaby wist dat er op twintig minuten afstand een ‘refugio’ was, een leegstaand huis waar wandelaars kunnen schuilen. Toen we daar aankwamen en uitrustten, was er nog niets aan de hand, maar op het moment dat we terug wilden gaan, begon het te sauzen. We hadden de keuze: wachten tot het droog was, en over spiegelgladde rotsen en rivierpaden terug te klimmen, of door de ijskoude regen tóch maar gaan lopen, om dat vooruit te zijn. Na eventjes kibbelen, besloten we unaniem om toch te gaan lopen. Degenen met regenjacks trokken de touwtjes goed aan, degenen zonder trokken zoveel mogelijk kleren uit om niet te koud te worden. Ik hoorde helaas bij die laatste groep en werd heel koud, maar toen ik me eenmaal had overgegeven aan de regen, was het eigenlijk alleen maar leuk. Wel vervelend dat het begon te onweren toen we net op de top waren. Gelukkig konden we snel weer dalen. In het dal waren de paden al bijna rivieren. We moesten af en toe tot onze enkels door het water. We zagen het rap erger worden en waren blij met onze keuze. Gelukkig was de stemming nogsteeds vrolijk en plonsden we kletsend door het dal. Ineens was het droog, en binnen twee minuten brak er een stralende zon door. Wat er toen te zien was, was ongelofelijk. Álles straalde en glinsterde. We genoten van de warmte op onze huid, we zeurden over plakkerige kleren (die rap droogden!) en vergaten van de weeromstuit zonnebrandcrème te smeren. In een half uurtje hebben we allemaal zeer stijlvolle afdrukken op ons lijf weten te bruinen. En zoals het een echte wandelaar betaamt, heb ik mijn kuiten verbrand. Doodmoe maar enorm voldaan kwamen we weer terug bij ons kampje. We hadden zin om in de slaapzakken te kruipen en lekker te gaan slapen, maar dat plan liep op verschillende manieren in de soep. Ten eerste waren onze hoofden wakkerder dan onze lijven, dus keken we een film en kletsten we wat. Toen zijn we naar buiten gegaan om naar de lucht te kijken, de film af te kijken en om te fantaseren over buiten blijven slapen. We fantaseerden tot de onweersbui uit het volgende dal eindelijk naar ons toe leek te drijven. En dat was de tweede kink in de kabel.
We gingen slapen, maar om 5 uur werd ik wakker van Lies, die de situatie kernachtig samenvatte: ‘Verdomme, wat een kutnacht.’ We lagen met zijn allen in ‘de waterdichte tent’, maar het waaide zo hard, dat het gewoon door het tentdoek heenstoof. In het midden latend of de tent waterdicht bedoeld was of niet, kon ik constateren dat werkelijk alles nat was. Een kwartier lang werd er in vier talen gevloekt, waarop we bibberend nog voor een paar uurtjes in slaap vielen. Rond acht uur vonden we het mooi geweest. Het werd droog, dus we pakten alles snel in en braken het kampje op.
Tegen negen uur waren we het park uit, maar toen bleek er pas om elf uur een bus te gaan. Hier begon het laatste avontuur van het weekend: liftend op weg! Af en toe kwam er een hele poos niemand langs. Zie foto’s voor hoe dat eruit zag. Als er wel iemand langskwam die ook nogeens een auto had die groot genoeg was voor vijf flink bepakte mensen, stonden we bijna met onze duimen omhoog te springen. Na tien minuutjes stopte er een vrachtwagen. Er konden drie mensen voorin, en twee in de container met de bagage. Cecilia en ik voelden wel voor die container, maar wisten toen nog niet dat het een koelauto was ;) Hij had de instalatie wel uitstaan, omdat de wagen leeg was, maar het was er nogsteeds goed koud. De chauffeur had één van de luiken opengelaten, waardoor we naar buiten konden kijken. Door datzelfde luik kwam een streep warm zonlicht naar binnen. We hebben samen zitten bibberen op die streep, tot we onze bestemming bereikt hadden. In het huis van de jongens hebben we gedoucht, samen empanadas gegkookt en gegeten, en uitgebreid alle foto’s van het weekend bekeken. Ik denk dat tevredenheid het goede woord is voor de sfeer die er heerste.
Geluiden over extreme kou hebben intussen mijn oren bereikt. Vertel, hoe is het verder in Nederland?

Groetjes,
Flo