Een laatste dag vol verrassingen

Lieve allemaal,

Omdat we na in totaal z’n tien uur rijden toch al behoorlijk wat van het terrein hadden gezien, had ik op de derde en laatste dag niet zo veel bijzonders meer verwacht. Toch waren de ritten ontzettend leuk! ’s Ochtends mochten we eerst een koe melken. In het begin was ik trots dat ik er meer uit kreeg dan Anja. Maar toen Pedro plaats nam op het lederen krukje en er met een rotvaart een halve liter uitmolk, was mijn verwaandheid rap verdwenen ;)
Pedro had de paarden al gezadeld, dus na het melken verdwenen we het land in. We moesten een hengst zoeken, die door iemand zou worden opgehaald om een merrie te dekken. De merries en veulentjes die bij de hengst hoorden, liepen allemaal mee. Voor de verandering moest Pedro daarna weer aan het werk, en liet hij ons los. Voor de zekerheid lieten we hem nog een keer uitleggen waar we het riviertje konden vinden, om deze keer niet verdwaald te raken. Ik vond het best spannend om de paarden zo aan een boom te binden. De vorige dag had Pedro ze vastgebonden, dan zou het zijn schuld zijn geweest als ze weg waren. Ik beeldde me al in dat we zouden moeten rennen tot we er eentje hadden, om daarmee de andere twee te gaan vangen xD Natuurlijk ging alles goed, en konden we na een uiterst relaxte zwem- en zonstop, waarbij we vergezeld werden door rood-wit-blauwe libelles, gewoon weer opstijgen.
Op de tweede rit, later op de middag, gingen we weer samen met Pedro. Anja voelde zich ziekjes, en zonk lekker met een boek in een stoel. We reden de ‘saaie’ kant van het terrein op, dus veel had ik niet verwacht. Had ik kunnen weten wat we allemaal zouden zien? Ten eerste zagen we in een droge rivierbedding een vosje staan. Pedro wist dat ze twee jongen had, dus we zijn naar het hol gereden. Helaas hebben we de jongen zelf niet kunnen zien. Maar ’s avonds kun je ze vanuit het huis horen! Ten tweede vonden we in diezelfde rivierbedding het harnas van een gordeldier. Ik wil er heel graag een zien, maar ze leven onder de grond, dus dat gaat niet meer gebeuren. Wel heel tof om dat harnas vast te houden en te bekijken. We hebben het mee naar het huis genomen om het ook aan Anja te laten zien. (voor wie m nog kent, er schalde steeds door mijn hoofd: ‘op de áááchterbank… ja daar… ik vind jou echt gigagoed, als je zelf je gordel om doet…’ )Verder konden we vanaf een bepaald punt zo ver kijken, dat we het verderop zagen regenen. We konden bijna al uitrekenen dat het ook bij ons zou komen. Dat deed het, maar gelukkig pas na de rit. Tijdens de rit vertelde Pedro allerlei leuke anekdotes en verhalen. Bijvoorbeeld dat het soms zo plaatselijk regent (en dat zijn terrein zo groot is) dat hij na een regenachtige dag de helft van de dieren droog, en de andere helft nat naar huis haalt. Of dat gaucho zijn meer is dan paardrijden. Dat je ook behulpzaam en aardig moet zijn, en last van je rug moet hebben. Volgens Pedro is er geen gaucho te vinden zonder rugaandoening. Hijzelf kan amper meer draven en galopperen, omdat er tussen zijn onderste wervels wat weefsel is afgesleten. Gedverdemme. Sander en ik galoppeerden steeds een stukje, dan weer terug, en kletsen in stap weer wat met Pedro. Aan het einde vonden we het tijd voor een wedstrijdje. Julio vertrok zo’n vijftig meter later, maar haalde Primavera met gemak in. Het belangrijkste resultaat van de wedstrijd was wel, dat Pedro in de verleiding kwam en tóch een stukje achter ons aan galoppeerde. ‘Doet het niet zeer?’ ‘Nee… Ja. Maar ik ben eraan gewend.’
’s Avonds hebben Nahir en haar nicht Maria-Rosa pizza gebakken in een echte steenoven. De ronde tafel waaraan we steeds eten, heeft een soort verdieping die rond kan draaien. Daar stonden de enorme pizzas op, en we konden lekker met onze vingers eten. We zaten enigszins met onze mond vol tanden (en pizza), toen ze ons vroegen of we nog tips hadden ter verbetering. Na een aantal flauwe grappen kwamen we tot de conclusie dat er echt niets beter had gekund.
Ik denk dat deze drie dagen precies goed waren. Niet te kort, we hebben alles gezien (behalve een levend gordeldier) en gedaan. Ook niet te lang, want intussen mis ik de stad (wie had dat gedacht??), het dansen, mijn werk en mijn vrienden. En de mogelijkheid om te communiceren met mijn leven in Nederland.
Tegen de tijd dat jullie dit lezen, smacht ik waarschijnlijk alweer naar Yvytu Itaty, mis ik hondje Sultan en vind ik het veld op mijn werk veel te klein. Maar op het moment van schrijven voel ik me heel tevreden. In de keuken staan Pedro, Nahir en Maria-Rosa te schateren om onze verhaaltjes en zelfgetekende strips in het gastenboek. Voor me zitten mijn reisgenootjes tevreden na te kletsen en vrolijk te klagen over hun spierpijn. Sultan ligt aan mijn tenen te likken, ik zit onder een afdakje en voel naast me de frisse regen. Hmmmm :)

Liefs,
Flo