Gouden bergen en haasten op z’n Argentijns

Lieve allemaal,
Stiekem voelde ik me er best wel schuldig over dat ik op één van mijn laatste werkdagen vrij vroeg, en ook nogeens wegging terwijl ik amper aan was gekomen in mijn nieuwe huis. Maar door het enthousiasme van zowel Vero als Alicia kon ik eigenlijk geen ‘nee’ meer zeggen tegen mijn laatste kans om met redelijk weer in de bergen te gaan kamperen.
We zouden eigenlijk met vier, misschien vijf mensen gaan, maar een studievriendin van mijn vrienden haakte af bij de gedachte aan kou en fysieke inspanning, en onze groepshippie moest helaas werken. Uiteindelijk vertrokken Nico, Gaby en ik dus met zijn drieën richting Condorito. Dat had nog heel wat voeten in de aarde! Want rond Pasen wil ineens iedereen naar zijn familie of vakantiehuisje in de bergen. Alle bussen waren vol en in de bussen waar nog plaats was, wilden ze ons - na een blik op de bagage- niet hebben. Ik begon al op te geven en te bedenken dat we dan maar de volgende ochtend moesten gaan, maar Gaby was nog niet uitgeprobeerd. We liepen naar de perrons toe, en we vroegen bij iedere vertrekkende bus of er misschien niet toch nog plaatsen vrij waren. Bij de derde bus was het raak: zes mensen waren na het reserveren niet op komen dagen. De deal was dat we mee mochten, zo lang we maar op zouden staan als er bij andere haltes nog mensen bij zouden komen. We hadden geluk: er kwam niemand bij en we arriveerden om acht uur ’s avonds dan eindelijk bij het Nationale Park. De receptie was al dicht en het was donker, maar gelukkig was er een volle maan die ons genoeg licht gaf om het tentje op te zetten. Na een drie uur durende busreis en een half uur wandelen konden we Córdoba nogsteeds zien liggen. Een adembenemend uitzicht! Toen de tent stond, gingen de jongens water halen bij het riviertje. Ik besloot de andere kant op te lopen om mijn behoeftes te doen. Toen ik terugliep, stonden ze voor de tent te kletsen. Toen ze me zagen, stopten ze met praten. Ik zag Nico een steen oppakken en beiden staarden me strak aan. ‘Zie ik eruit als een spook?’ zei ik toen ik al vrij dichtbij was. De jongens lieten hun vastgehouden adem los toen ze zagen dat ik het was, en begonnen keihard te lachen. ‘Verdomme, Flo, we dachten dat je nog in de tent was, want de lantaarn bewoog!’lachte Gaby. ‘Ik had al een steen in mijn hand, je kwam zo recht op ons afgelopen met die capuchon over je ogen, ik dacht die gaat aanvallen,’ bekende Nico. Ik lachte ze een poosje hartelijk uit, waarna we in de tent kaartspelletjes speelden. We gingen vroeg slapen, want de volgende ochtend moesten we vroeg naar de receptie om ons verblijf legaal te maken. Dat was zo gebeurd, dus we braken ons kampje al snel weer op. We wandelden een heel stuk het park in, wat nog mooier was dan de vorige keer: alle strohalmen stonden in bloei, en op veel momenten was alles wat we zagen goudkleurig. We zetten de tent opnieuw op, deze keer heel dichtbij de twee belangrijste uitzichtspunten. We namen uitgebreid de tijd om te koken, maté te drinken en te kaarten. Na de lunch was het weer lopen geblazen. Onderweg zagen we een heleboel bijzondere vogels (waaronder babycondors!), een paar rare knaagdieren en zelfs een stinkdier! We liepen naar het uitzichtpunt waar ik de vorige keer nog niet geweest was. Vanaf deze kant was er een heel stuk minder te zien, maar het was alsnog een indrukwekkend uitzicht. We installeerden ons op de rotsen met maté en onze vriend het kaartspel. Ik was al twee dagen het slachtoffer geweest van Argentijnse humor (die is cynischer dan de onze, en voor buitenlanders gemakkelijk beledigend) waar ik intussen best aan gewend ben, maar Gaby maakte op een gegeven moment een grap die voor mij te ver ging. We maakten een poosje ruzie over ons culturele verschil. Ik vond dat de twee jongens zich wel een beetje in mochten binden, omdat ze veel met buitenlanders optrekken, en intussen best weten hoe die bepaalde dingen opvatten. Zij vonden dat ik er niet boos om moest worden, omdat ik van mijn kant ook wist dat ze het niet slecht bedoelden. Ik legde uit dat ik niet echt boos was, maar dat sommige opmerkingen gewoon zeer doen. ‘Dan moet het maar niet zeer doen,’ was Gaby’s conclusie, waarop Nico hem uitlachte en ineens aan mijn kant stond. ‘Kom op zwartje,’ zei hij terwijl hij aan mijn wit geworden haar trok, ‘we begrijpen elkaar nu, hier, drink je maté.’ Een paar minuten later werd het ineens heel snel kouder en donkerder. We liepen snel terug naar de tent, en begonnen met koken. Of nouja, Gaby begon met koken en Nico met water halen. Ik was lekker lui: de prijs voor het kaartspel winnen.
’s Avonds wilden we water koken voor mate, maar we twijfelden of we de tent wel uit wilden. Gaby riep naar de buren: ‘Mensen, is het koud daarbuiten?’ ‘Om van dood te vallen!’ kwam het antwoord uit een dalletje verderop. Eigenlijk hadden we gewoon zin in maté, dus we gingen er toch maar uit. De buurman bleek geenszins overdreven te hebben, dus zodra het water opstond, begonnen we te rennen en te springen om warm te blijven. Uiteindelijk rustten we uit. We lagen op onze ruggen in het koude gras, en keken hoe de wolken aan de volle maan voorbijtrokken. Ik genoot van de stilte. Er was gewoon zo ontzettend niets te horen, dat ik het gevoel had dat mijn oren zich vacuum trokken. De stilte werd verbroken door een nieuwe waarschuwing van de buurman. Hij had een vosje gezien, en het schijnt dat die al hun vriendjes kunnen roepen en je tent kapot kunnen maken, zodra ze weten dat daar eten is. Als een gek namen we onze mate mee naar binnen. We verpakten al het eten, en namen het mee in de binnentent. Vrij snel daarna vielen we in slaap, maar ik sliep niet lang. Ik schrok me ineens kapot van geritsel bij de tent. Gaby stond op het punt om me mijn schrikkerigheid te verwijten, maar zijn gezicht verstrakte toen ook hij het geluid hoorde. Ik maakte de tent open, en zag onze afvalzak bewegen. Stijf van de adrenaline pakte ik de zak op, maar net voordat ik hem had kunnen zien, was het rotbeest verdwenen. Ook de afvalzak maar naar binnen, dan. Gelukkig zijn we daarna niet meer belaagd, en konden we rustig (maar nogsteeds onzettend koud) in slaap vallen. Voor de volgende ochtend stond er eigenlijk nog een wandeling gepland, maar Nico bleek rond siëstatijd weer in de stad te moeten zijn. We pakten snel de tent in, want Nico had haast. Bij de receptie nam hij in alle haast uitgebreid de tijd om maté te serveren, waarna we een half uur in de schaduw zaten te relaxen. Op een rustig tempo liepen we naar de weg, waar we helaas niet zo veel geluk hadden met liften als de vorige keer. Na drie uur duimen opsteken in de brandende zon, was er nogsteeds niemand gestopt en kwam er een bus. Die hebben we dus maar genomen. Gaby en ik zijn erg verbrand, Nico misschien ook, maar dat zie je niet met zijn donkere huid. ’s Avonds kreeg ik enorme hoofdpijn, en hoewel ik erg tevreden was over het kamperen, voelde ik me beroerd. Zonnesteek, waarschijnlijk. Gelukkig voel ik me nu weer beter. De napret kan beginnen! :D

Veel liefs,
Flo