De kat uit de boom en de hond in de pot

Tijdens het schrijven van deze blog hang ik, met een enigszins dood lichaam, achterover in het internetcafé. Moe, maar zoals altijd voldaan. Wat een dagen!
Zondag hadden we onze tweede tangoles. Het was moeilijker dan de eerste keer, met een hoop gedraai en rare beenkronkels, maar ontzettend leuk! Ze hadden een of ander poeder voor onder je schoenen, zodat je beter kon draaien (en uitglijden). Ik hoop niet dat het niveau met dit tempo blijft stijgen, want dan hebben we over drie weken een probleem, maar dit was nog erg goed te doen. Het leukste vind ik eigenlijk het principe van het volgen. Als een man goed leidt hoef ik nergens over na te denken, dan is het dansen zo makkelijk :) Ik heb een poging gedaan tot foto’s maken, maar die zijn zo beschamend vaag geworden, dat je me zou geloven als ik erbij schreef dat het een zeehondencrèche was. Volgende keer beter dus.
Maandag was hier één van de vele vrije dagen. Volgens een medevrijwilligster werkt het zo: ‘Ja, ze hebben hier om de haverklap een vrije dag, eerst was het de dag van het kostuum, toen van sint weetikveel, en vorige week weer de dag van het huiselijk geweld…’ Beetje raar om voor dat laatste een vrije dag te geven. Kan iedereen lekker thuis blijven om geweld te plegen? Wat er gisteren was weten we eigenlijk nogsteeds niet. Degene van wie de gastmoeder het wel wist, had het verhaal helaas niet begrepen. Hoe dan ook, we hadden vrij! Ik ben met twee meisjes het oude Córdoba wezen bekijken, met leuke pleintjes, straatjes en kerkjes. We hebben ook de grote kathedraal gezien. Dit deel van Córdoba heeft mijn oordeel over de stad toch wel wat genuanceerd. Het nieuwe deel waar ik woon mag dan stinken en druk en lelijk zijn, maar in het oude deel lijkt Córdoba een schattig stadje. Zie foto’s! Natuurlijk hebben we ook de ijssalon met een bezoek vereerd, terwijl Georgia (een Engelse) me tot mijn verbazing vertelde dat er geen Engels woord voor ijssalon is. Ze zegt dat er in heel Londen geen winkel is die alleen maar ijs verkoopt, omdat het weer daar veel te slecht voor is. Zo beroerd zijn we er in Nederland dus nog niet aan toe als je naar het weer kijkt.
Op dinsdag begon het werk weer. Ik werkte voor het eerst met Facu. Ik weet vrij zeker dat hij autisme heeft, maar welke soort en of dat het enige is, daar ben ik nog niet achter. Waar ik wel achter ben ik dat hij erg goed kan gillen, schreeuwen en ‘nee’ zeggen, en dat ik erg blij was dat Vero zelf ook meehielp. Facu kan praten, maar doet dit amper. (ja, hij zegt ‘neeneenee’ maar meer ook niet) In de therapie proberen we hem aan de hand van plaatjes te laten praten. ‘Wat is dit?’ Stilte. ‘Facu, wat is dit? Een pot…’ Facu (verveeld): ‘lood!’ Als hij een keer het hele woord zelf uitspreekt, moeten we hem de hemel in prijzen. Bij de meeste kinderen is het antwoord daarop een trotse glimlach, maar Facu vervalt meteen weer in gegil. Op een gegeven moment zat hij in een ‘nee-cirkel’. ‘noonooonooonooonooo’ en toen Vero hem streng aankeek in het zelfde toontje verder: ‘Te quiero, te quieroooo…’ (ik hou van jeee) Dat was een erg schattig moment, en toen Vero ‘ik ook van jou’ zei, hield hij even zijn mond. Maar toen ze vroeg of hij tevreden was: ‘noooooooooooooooooo!’ Daar gingen we weer. Bij veel kinderen heeft het gezicht absoluut geen emotie als ze gillen,schreeuwen, stampen of zeuren, maar Facu’s gezicht is bijna permanent vertrokken van ellende. Hij snapt niks van de wereld om hem heen, waarschijnlijk ook niet van zichzelf. Hij lijkt in een constante staat van paniek te verkeren. Ik snap niet hoe zijn ouders dit overleven, het is al hartverscheurend om een half uurtje naar dit ongelukkige jongetje te kijken. Facu heeft bij een hele hoop plaatjes het goede woord gezegd, en is in totaal misschien 5 minuten stil geweest. Een hele overwinning als ik de rest moet geloven. We hebben alleen maar gestapt, maar nog nooit heeft een therapie me zo uitgeput als deze. Aan het einde van de werkdag hoorde ik bovenin de hoogste boom op het terrein ineens een klaaglijk gemiauw. Verrek, we hadden Miauw de hele dag nog niet gezien! Daar was ze dus. Met een ladder, een hele hoop lokgeluidjes en engelengeduld, wisten we haar uiteindelijk uit de boom te bevrijden. Niet dat ze ervan geleerd had, ze sprong uit mijn handen en rende meteen op de volgende boom af om het nog een keer te proberen… Maar goed, daar is ze wel weer zelf uitgekomen. Gekke kat.
’s Avonds misten we de bus, wat op deze niet zo druk bezochte plaats niet zo’n handige zet is. We moesten een aantal kilometers lopen naar het busstation, waarvandaan nog wél een aantal bussen zouden vertrekken. Onderweg aten we even een overheerlijk ijsje, wat ons bijna deed besluiten om voortaan iedere dag de bus te missen. Maar toen we uitgedroogd, met verlamde voeten en doodmoe op het busstation gearriveerd waren, vond ineens niemand deze actie meer voor herhaling vatbaar. Ik ook niet, want toen ik -aanzienlijk later dan normaal - thuis kwam, waren er alleen nog restjes in de koelkast.
Vanochtend was ik alleen op het werk, omdat Elly in Buenos Aires is. Drukke boel, maar leuk! Steeds als ik een seconde niks te doen had, vroeg Verónica of ik even dit of dat paard wilde rijden. In totaal heb ik vandaag vier paarden/pony’s bereden, bij twee therapieën geholpen en de binnenplaats, die na een regenbuitje van vannacht een stuwmeer geworden was, in zijn oorspronkelijke staat terugebracht. Het kwam erop neer dat ik een rivier naar de zijkant van het terrein moest graven om de boel weer een beetje begaanbaar te maken. En dat alles in drie uur…
Had ik al gezegd dat ik best wel moe was? ;)

Gisteren heb ik mijn slipper gezet, maar de Sint vond de reis waarschijnlijk te duur. Of Amerigo kan niet zo goed zwemmen… Ach, het heeft in ieder geval een hoop lol opgeleverd om mijn huisgenootje sinterklaas kapoentje te leren. Ik wens jullie een hele hoop inspiratie voor alle surprises, goedgevulde schoenen en veel pepernoten. En nou stop ik want anders krijg ik heimwee.

Veel liefs uit het zomerse Córdoba,
Flo