Sunshine, love and happiness

Lieve allemaal,
Sommige kinderen bij de therapie zijn van zichzelf niet zo vrolijk, die kunnen we daar misschien een beetje bij helpen. Anderen zijn dat wel, en dat werkt ontzettend aanstekelijk. Als er op een werkdag alleen maar van die zonnetjes komen, is het wel erg moeilijk om niet gelukkig te worden. Zo’n dag was het gisteren.
We hebben vooral ontzettend gelachen om Catalina. Ik heb eerder over haar geschreven, dit is het meisje dat ineens overeind kon staan in de stijgbeugels. Aan het begin van de les deed ze dit trucje maar al te graag even voor de camera. Toen ik vroeg hoe het met haar was, legde ze een hand op mijn schouder, bracht haar gezicht heel dichtbij, en zei op samenzweerderige toon: ‘Ik heb slecht nieuws. Mijn neefje is hier.’ We zijn er niet achter gekomen wat het arme jochie verkeerd had gedaan, maar het was vrij duidelijk dat ze hem niet mocht. Ze reed op Milton, die bedolven werd onder aaitjes en knuffels. ‘Ik hou van je Milton, ik hou zo veel van je, je bent mijn eerste en mijn laatste en je bent het perfecte paard voor mij. Die grote daar niet, nee, die is te groot voor mij, maar jij bent perfect.’ Enzoverder enzovoorts, ze hield haar mond geen seconde XD Als Milton snel draafde, gilde ze: ‘Goed zo Milton, ga maar ver weg van mijn vervelende neef! JAAAAAAAAAHOEEEEEEEEEEEEE!’ Na een poosje liepen we langs het neefje de bak uit om buiten te gaan rijden, waarop Catalina meldde dat Milton wel erg gestresst was omdat hij in de buurt van het neefje kwam… Hmmm projectie? Een maal buiten begon ze zoals gewoonlijk te zingen: ‘Estoy feliiiiiz!’ Toen kwam ze erachter dat er een rood dekje onder het zadel lag. Prompt was rood haar lievelingskleur. (vorige week was dat paars en de week daarvoor groen XD) ‘En wat is Milton’s lievelingskleur?’ vroeg ze. Ik zei haar dat dat vast groen was, omdat zijn eten groen is. ‘Ah, ja, hooi is groen.’ Na het per ongeluk wisselen van een blik schoten de andere vrijwilligster en ik ineens in de lach om de intelligente conversaties die we met dit 13-jarige (!) meisje aan het voeren waren. Catalina lachte vrolijk mee en begon toen weer aan Milton te verklaren hoe veel ze van hem hield.
Ook Patricio was er weer. Hij zat compleet in zijn eigen wereld, maar er moet in die wereld iets ontzettend grappigs gebeurd zijn, want hij hield niet op met lachen. Het was zo aanstekelijk, we hadden enorm veel plezier en de les vloog om. Aan het einde kregen we hem zo ver om naar de camera te zwaaien! Op de eerste foto zie je dat we hem nog even helpen om te illustreren wat we van hem vragen. Hij heeft overigens voor het eerst een hele les zonder Pepe gereden!
Verder heb ik nog met Agustina gewerkt. Zij komt niet voor therapie, maar gewoon voor les. Ze is 5 jaar en ontzettend verwend. Haar twee ouders durven haar op niks aan te spreken, laat staan ‘nee’ tegen haar te zeggen. In het begin van de les heeft Agustina altijd even tijd nodig om aan ons te wennen. Dat het ‘nee’ is als wij ‘nee’ zeggen, en dat wij het programma van de les bepalen. (Als het aan haar lag stond ze de hele les onder de rode bal om er tegenaan te slaan…) Als ze dat eenmaal weer begrepen heeft, is het meestal een gezellige boel. Ze is oud genoeg om dingen uit te leggen over het rijden, maar jong genoeg om van die kinderhumor te hebben. Een scheetgeluid maken en dan keihard gaan lachen. En nog harder lachen als wij het ook doen. Haar cap over haar ogen trekken en schateren als wij hem omhoog duwen en goedemorgen zeggen. En hem dan dus nog 8 keer naar beneden trekken. We hebben haar gisteren geleerd om zonder handen in de beugels te staan. Ze was enorm trots, ze wilde het om de haverklap aan papa en mama laten zien. Die keken dan even op van hun gesprek, staken een duim op, en gingen weer verder met roken. Tot Verónica erbij kwam zitten, toen was er ineens een groot applaus! Agustina blij, wij blij. Stiekem is ze best een schatje.
Vóór het werk hebben we zitten picknicken om afscheid te nemen van Marie-Cécile. Miauw kon de aanblik van al dat lekkers niet weerstaan en probeerde tot drie keer toe via mijn blote benen op de tafel te klimmen. Ik zit onder de pijnlijke krassen :( Na de derde keer heb ik haar opgesloten in de kantine tot de geur van salami vervlogen was. Gelukkig voor haar lag daar een onverpakt broodje. Wel jammer voor de eigenaar daarvan. We hebben ook lekker gezwommen (er komt nog een actiefoto!), gespetterd en gezond, waarna we eigenlijk nét iets te relaxed aan het werk begonnen.
Gisterenavond was er weer een social, we hebben iets gedronken in een… tja ze noemen het hier muziekhuis. Het hield in dat de muren volgeschilderd waren met muzikanten. Dat er niet eens muziek opstond, ontdekten de meesten pas toen een meisje opmerkte: ‘There’s a surprising lack of music in this musichouse.’ Helaas was het erg druk en moesten we heel lang op het drinken wachten, maar dat weerhield ons er niet van om uitgebreid elkaars foto’s te bekijken en honderduit te kletsen. Het was vooraf niet helemaal de bedoeling om de avond voor een vroege werkdag pas om half twee thuis te komen…
Vandaag waren er amper leerlingen, dus Elly en ik hebben vooral heel veel gereden. En een idiote hoeveelheid foto’s gemaakt, omdat ze volgende week terug naar Canada gaat.
Vanavond gaan we lekker uit eten omdat een van de vrijwilligers jarig is. Bij een heel knus restaurantje op het dak van een winkelcentrum. Ik zal kijken of het in het donker te fotograferen is!

I see it and I hear it
But how can I explain
The wonder of the moment
To be alive, to feel the sun
That follows every rain


Knuffel,
Florianne