Dans maar door

Lieve allemaal,

Met op zondag de wekelijkse tangoles en op maandag een salsales met alle vrijwilligers, heb ik de afgelopen dagen heel wat afgedanst. De tangoles was deze week om twee redenen helaas niet zo leuk. Ten eerste waren mijn dansmaatjes er niet, maar was er wel een vrijwilligster die erg goed is in claimen en negatief zijn. Ze hing de hele tijd aan mijn arm (zelfs als ik aan het dansen was en zij moest wachten!) en bleef maar vragen stellen, of die er nu toe deden of niet. Meestal niet. Halverwege ontdekte ik dat er nog een vrijwilliger was: een jongen uit Egypte die ik eerst (vrij dom) voor Argentijn had aangezien. Na een kort gesprekje gingen we wat dansen, wat al snel een ramp bleek te zijn. In Egypte had hij al Spaanse tangolessen gevolgd. Hij had dus een aantal passen anders dan ik, maar wilde niet van me aannemen dat bepaalde dingen in Argentijnse tango anders zijn. Verder had hij absoluut geen ritmegevoel, maar goed, dat hebben er wel meer niet, dat hoeft niet erg te zijn. Wel vervelend dat deze jongen de regel van aardig voor elkaar zijn nog niet helemaal begreep. ‘Nee, je moet op mij wachten, niet naar de muziek luisteren. Kruis je voeten dan! Oh dat doen jullie hier niet? Ja maar als ik het zeg moet je dat doen. Niet je heupen bewegen, dat ziet er niet uit in tango, het is geen salsa!’ Na een paar fouten van hem die hij op mij afschoof was ik het zat, ik zei dat ik de les ging betalen. Ik liep naar het barretje toe, en halverwege kwam hij naast me lopen terwijl hij me voortduwde. Wat dacht ie, dat hij m’n vader was? Ik draaide weg en heb hem verder ontweken. Enigszins overstuur kwam ik thuis, waar Trini me gelukkig weer opvrolijkte. Ze merkte op dat jongens in Egypte waarschijnlijk sowieso heel anders met meisjes omgaan. De volgende keer moet ik hem misschien gewoon zeggen dat deze manier van doen op mij als Nederlandse nogal onaardig en respectloos overkomt?
Maandagavond, salsasocial. Er waren veel vrijwilligers, het was een gezellige boel. De docent had ontzettend veel energie, het tempo van de les lag heel hoog. Meneer Egyptenaar was er ook weer, en nadat in de eerste ronde alle meiden een keer met hem hadden gedanst, hoorde ik herkenbare verhalen. ‘Hij deed iets heel anders dan wat we aan het oefenen waren en toen zei hij dat ik niet goed danste!’ ‘Hij leek wel een leraar maar hij deed het eigenlijk niet zo goed,’etc. Gelukkig, ik was dus niet de enige. Met die gedachte werd het een geweldige avond, want 1/20 van de tijd met een vervelend iemand dansen is nog wel te overzien. Het vrolijke ritme van de salsa was aanstekelijk, het merendeel van de groep had een grote grijns op zijn gezicht, zoniet dan een geconcentreerde frons. Na het dansen hebben we op een terrasje onze vochtreserves aangevuld en met een klein groepje besloten om voorlopig elke week naar salsa te gaan. Hetgeen dus inhoudt dat ik nu werkelijk de deur plat ga lopen bij de dansschool :)
Op maandagochtend hadden Elly en ik het laatste uurtje vrij, want er kwam een leerling niet opdagen. Elly ging op Kiwi rijden en ik op Estrellita omdat ik haar toch al had opgewarmd voor de therapie. Estrellita is een heerlijk stoïcijnse pony, ze schrikt eigenlijk nooit en het zal haar een worst wezen wat je allemaal doet op haar rug. Zolang je haar niet pijn doet natuurlijk. Maar ze is ook gevoelig genoeg om bij weinig hulpen al te doen wat je wil. Perfect therapiepaardje dus. Na het rijden ben ik lekker op haar brede rug gaan liggen om uit te rusten, ze verzette geen voet. Toen Miauw de bak binnen kwam lopen hadden we haar eigenlijk moeten wegjagen om te leren dat de bak gevaarlijk terrein is. In plaats daarvan zetten we haar voor de grap op Estrellita’s rug, verwachtende dat ze er meteen weer af zou springen. Maar nee hoor, ze ging op haar buikje liggen spinnen. Het kon Estrellita niks schelen, wat bijzonder is, want de andere paarden zijn bang voor het kleintje XD Dus als je je na het bekijken van de foto’s afvroeg wat dat grijze vlekje op die pony’s rug is, dan weet je het nu. Verónica lachte zich een breuk om de foto en vertelde dat ook puppy Mancha de dag daarvoor had paardgereden met haar dochter. Ik concludeerde opgelucht dat wij dus niet de enige gekken zijn die daar rondlopen.
Vandaag staakten alle bussen die ook maar enigszins de goede kant op gingen. Román zei dat we dan maar thuis moesten blijven, maar we besloten een taxi te nemen omdat we wisten dat Vero onmogelijk alle therapieën van vandaag in haar eentje kon doen. Román prees onze houding en Verónica was euforisch toen ze ons zag. Na een vrij normale werkdag probeerden Pecos en Vero een taxi te bellen, wat om de een of andere reden niet lukte. Daarom besloot Verónica ons een stuk naar Córdoba te rijden, naar een plaats waar meer taxi’s waren. We hadden kunnen weten dat het geen saaie rit zou worden. En toch was het een verrassing toen ze zei: ‘Oh ik wil jullie even een hele mooie plek laten zien. Het is een privéwijk, met beveiligers enzo, en suuuuper mooie huizen.’ Wij die privéwijk in, die inderdaad adembenemend was, en ineens stopte ze bij één van de luxueuze huizen: ‘Even hoi zeggen tegen mijn zus, komen jullie mee?’ Maar natuurlijk gingen wij mee. Vero’s zus is na een ongeluk volledig afhankelijk van de zorg van anderen. Ze kan niet meer praten en amper bewegen, maar dat haar ogen nog kunnen stralen was absoluut duidelijk! Ze begrijpt alles wat je zegt. Vero begon een heel verhaal. ‘Kijk eens, zie je deze prachtige meiden hier? Zij helpen me met alles, zij geven me zo veel energie, vertel ze maar hoe dankbaar je bent dat ze jouw zus zo goed helpen, en weet je wat we vandaag allemaal gedaan hebben?’ Ratelratelratel. De verzorgsters die bij de zus zaten, genoten zichtbaar van het plotselinge schouwspel. Na een poosje zeiden we gedag en reden de wijk weer uit. Toen zagen we een taxi rijden. Vero begon als een gek achter hem aan te scheuren, om er vervolgens achter te komen dat hij vol zat. Jammer. Nóg een taxi, deze keer op een rotonde aan de overkant. Vero toeterde de hele stad bij elkaar, en toen de chauffeur haar zag begon ze wild te gebaren. De chauffeur stopte op een plek waar wij niet konden instappen, dus Vero draaide het raampje open, en gilde naar voren: ‘Nog een stukje verder, hup, snel!’ Op de achterbank had Laura intussen de slappe lach gekregen. Vero probeerde haar even later geld in haar handen te stoppen, wat ze tot drie keer toe weigerde. Daarop stopte ze het in mijn hand en duwde me letterlijk de auto uit: ‘Wegwezen jullie, goede reis!’ Met vijftig pesos in mijn handen rolde ik het trottoir op. Bij het zien daarvan deed iedereen met Laura mee, dus giebelend en schaterend klommen we in de taxi. De chauffeur kon Lies door ons gelach niet verstaan, waarop ze als een lerares naar achteren brulde: ‘SILENCIO!’ Met tegengesteld effect natuurlijk, maar uiteindelijk wisten we de arme man duidelijk te maken waar we heen moesten. Toen we er waren hebben we onder het genot van ambachtelijk ijs nog eens hartelijk gelachen om alle idiote dingen van vandaag.
Donderdag is het hier weer een feestdag, jawel, de dag van de maagd deze keer. ‘Krijgen alleen maagden dan vakantie? Shit!’ riep een andere vrijwilligster XD Ik dacht dat het de dag van de heilige maagd zou zijn, maar nee, het is niet eens een katholiek feest. Om het binnenlandse toerisme te bevorderen heeft de regering voor het gemak ook vrijdag maar tot vrije dag uitgeroepen, wat betekent dat onze werkweek nu drie dagen telt en ons weekend vier. Voor dit bijzondere weekend hebben we een bijzondere excursie geboekt. Jullie lezen het zondag!

Hoe zijn alle pakjesavonden verlopen? Wat hebben jullie gekregen en wie heeft zich misselijk gegeten aan pepernoten en schuimpjes? Ik ben weer benieuwd naar jullie Hollandse verhalen! :P


Warme knuffels,
Flo