¡Felíz Navidad Córdoba!

Lieve allemaal,

Je moet hier echt altijd je camera bij je hebben. Nooit denken: ‘oh we gaan alleen wat drinken, daar hoef ik vast niets van te fotograferen.’ Nee, het kan maar zo zijn dat je gebeld wordt met het bevel je onmiddellijk naar Plaza España te begeven, omdat daar over een kwartiertje een groot vuurwerk begint. Laat dit me woensdag nu toevallig overkomen zijn.
De stedelijke kerstboom is hier de grootste van heel Argentinië en hij werd geopend met een grootse muziek- en vuurwerkshow. Ik begon met foto’s maken, maar ben uiteindelijk gestopt om helemaal op te gaan in de show. Wat een happening! De halve stad was uitgelopen om het spektakel te bekijken. De stoplichten bleven enthousiast van rood op groen springen, maar het was nergens voor nodig: alle straten in de weide omtrek van De Boom waren afgezet. Tot twee keer toe ben ik door vriendelijke Cordobezen gewaarschuwd om mijn camera tegen mijn borst te klemmen, in plaats van hem aan mijn pols te laten bungelen. Ze zullen wel gedacht hebben ‘domme toerist’ ;). De avond eindigde met een luid ‘¡Felíz Navidad Córdoba!’ waarop het gejuich niet meer de stoppen was. Ein-de-lijk begon het tot me door te dringen dat het binnenkort kerst is en dat het daar toch echt geen winter voor hoeft te zijn. Heerlijk, die zwoele zomeravonden hier, net zo warm en gezellig als een huiskamer met een verwarming. Daarbij kwam op diezelfde dag een pakketje aan van Sint Audrey, die zo vriendelijk was om me pepernoten te sturen, compleet voorzien van gedicht. Ook bevond zich pepernotenmix in het pakketje, waarmee ik zelf pepernoten kon bakken. Ik heb vriendinnetje Georgi hier uitgenodigd, en we hebben ons de hele middag afwisselend over pepernoten en foto’s gebogen. Helaas was de eerste lading een beetje aangebrand. Nouja, eigenlijk was zwart nog een understatement. De tweede poging was gelukkig al beter, en de derde lading was heerlijk! Na het bakken gingen we naar het park. Op weg naar beneden brachten we de congiërge een aantal pepernoten, want hij had eerder aangegeven ze niet te kennen. Hij vond ze lekker en smulde nog waar we bij stonden de zak leeg. In het park is een uitzichtspunt met heel veel schaduw, door de oude bomen. Daar hebben we lekker lui zitten kletsen tot het begon te schemeren. ’s Avonds hebben we ons met een klein groepje vrijwilligers weer laten opvrolijken door de zomerse salsamuziek in de dansschool. Daarna moest er uiteraard nog wat gedronken worden, waarbij ik zowaar een aantal Deense woorden geleerd heb. Vreemd taaltje, de niet-Denen hebben heel wat afgelachen. (Voor wie de Swedish Cook van de muppets kent: zo klonk deze Deen ongeveer.)
Na op vrijdag misdadig lui te zijn geweest, hadden we op zaterdag een superdag! Aangetrokken door de naam ‘turismo alternativo’, hadden we een dag paardrijden in de Sierras (heuvels) geboekt. We werden ’s ochtends door onze gids opgehaald. Hij reed ons best een eind de heuvels in, ongeveer een uur rijden van Córdoba. Daar lag een camping/ranch, die van hem bleek te zijn. ‘Welcome to my little paradise,’ straalde hij toen we het terrein op reden. Een paradijsje was het zeker! De meeste paarden liepen er gewoon los rond, verspreid over het terrein stonden een aantal tentjes, er waren meerdere zwembaden en er stroomde een klein riviertje. Eenmaal in de schaduw (waar het ‘maar’ een graad of 25 was), legde de gids, die Marcelo heette, de traditie van het Maté drinken uit. Hoe je het kopje vast moet houden, dat je met zijn allen uit dezelfde beker drinkt, dat het ijzeren rietje aanraken, bewegen of schoonmaken onbeleefd is, dat je ‘dankje’ zegt als je de volgende ronde niet meer hoeft, en je mond houdt als je wél nog wil… Een eindeloze rij regels, die eigenlijk niet eens zo zinloos waren. Alsof hij het programma ging aankondigen, stond hij even later op, en zei: ‘The plan for today: relax and enjoy.’ Daarop gingen we naar een plek waar de paarden al opgezadeld klaarstonden. Hij vroeg uitgebreid naar ieders ervaring en matchte op die manier iedereen met een paard of pony. Ik was gek op het ‘koepaard’ dat mij werd toegewezen. Hij had geweldig veel energie en zijn stappen waren heel groot en rustig. Met amper zijn benen bewegen was hij alsnog het snelste paard in de groep. Drie uur lang hebben we in de brandende zon gereden. Het was niet per se te warm om te rijden, aan die 35 graden zijn we inmiddels wel gewend. Wel zijn we tot de conclusie gekomen dat verbranden niet te vermijden is als je overdag een buitenactiviteit doet. Tot drie keer toe sunblock smeren was niet genoeg. Ik heb een prachtige roodgekleurde vleermuis op mijn gezicht staan. Aan mijn schouders is niets te zien, maar absoluut wel te voelen. Halverwege hielden we een korte pauze bij een enorm beeld. Er waren een aantal mensen afgebeeld en bovenaan een enorme condor. Marcelo vertelde het verhaal dat erbij hoorde, een soort Argentijns Romeo en Julia. Ook legde hij uit dat de meeste mensen in de sierras in de condor geloven als was hij een god: hij zou mensen beschermen en iedere condor zou een reïncarnatie van een persoon zijn. Na het verhaal kwamen uit de zadeltassen ineens een aantal flessen ijswater tevoorschijn, die we met een rotvaart bijna hebben leeggedronken. Na de pauze was er veel stijgen en dalen, super steil! De paarden waren bijna verticaal op sommige momenten. ‘Mijn’ paard was niet zo van het langzaam en voorzichtig stijgen. Hij sprong steeds in één keer een helling op. Bij de eerste keer verloor ik daardoor mijn beugels, de andere keren was ik erop bedacht. Maar het bleef een vreemde vertoning. We kwamen twee keer door een rivier, waar de paarden even mochten drinken. Het water kwam tot net iets onder onze voeten: we werden niet nat, maar het was wel lekker koel. Aan het eind mochten de mensen die wilden een aantal keren galopperen. ‘Teugels kort!’ brulde Marcelo. Hij kende zijn paarden, ze wilden er maar al te graag een wedstrijd van maken. Niet zo handig op een weg waar af en toe ineens een auto de hoek om komt zeilen. Eenmaal terug op de camping had iedereen wel ergens pijn. De één zijn zadel was de hard, de ander zijn beugels waren te kort, een volgende was bijna zwartgeblakerd door de zon en iedereens beenspieren waren danig opgerekt. We werden dan ook geweldig verwend: er was een kleurrijke tafel voor ons gedekt met sapjes, salades en broodjes. Iedere paar minuten kwam er iemand langs met vers vlees en heerlijke worst. Schaduw, zout eten en fris drinken waren alles wat we op dat moment hadden kunnen wensen. We hadden nog een paar uurtjes tijd, waarin we alles mochten doen wat we wilden. Sommigen zijn gaan zwemmen, anderen bleven lekker in de schaduw zitten. Ik hoef niet te vertellen welke van de twee ik koos ;) Na nog een drankje, schrijven in het gastenboek en veel kletsen met Marcelo, werden we weer teruggebracht naar Córdoba. Het was bijna teleurstellend om, na zo’n heerlijke dag in de heuvels, de flats weer voor mijn neus te zien oprijzen. Maar nu ik in zo’n heerlijk donkere, koele flat zit te schrijven, besef ik dat ik helemaal niets te klagen heb. Het is het één of het ander. Maar vandaag was het allebei :)


Dikke knuffel (au! pas op m’n schouders!),
Flo