Nieuwe gezichten, versiering en voorpret

Lieve allemaal,
Nu Elly weg is (surfen in Chili!), zou het betekenen dat ik in mijn eentje werk op de dagen dat ik ’s ochtends sta ingepland. Dat vond eigenlijk niemand een gezellig plan, dus vanaf nu werk ik iedere dag ’s middags, net als de overgebleven anderen. Dit houdt in dat ik weer een hele hoop nieuwe leerlingen leer kennen! Over de meesten had ik al veel verhalen gehoord. Bijvoorbeeld over Marcelo. Violette kwam wel eens thuis met het goede nieuws dat hij op een dag maar twee t-shirts kapot had gescheurd, of ze vertelde dat hij de wc in rende en alle wc-papier vervolgens het dak op smeet. Ik moest steeds een beetje lachen om deze verhalen, omdat het zo belachelijk klinkt. Ook dacht ik toen nog dat het om een klein jongetje ging. Maar maandag was ik er zelf bij en ik moet zeggen: het is gewoon doodeng. Ik weet niet hoe oud hij precies is, maar ik schat zo rond de twintig. Hij heeft een groot sterk lijf, maar geen zelfbeheersing. Tijdens het paardrijden kalmeert hij iets, maar af en toe springt hij er ineens af om rond te rennen, tegen alles aan te slaan en over dingen heen te springen. Er had best een gevaarlijke situatie kunnen ontstaan, want lawaai maken en onverwachte dingen doen in de buurt van paarden is nu niet direct het beste plan. Maar de anders zo temperamentvolle Indio leek te weten dat dit een therapie was, en geen spelletje. Hij bleef op z’n dooie gemak staan als er weer eens iets engs gebeurde. Dat terwijl hij bij ons graag zo veel mogelijk beweegt, behalve in de richting die je van hem vraagt ;) Iets vóór het einde van de les was Marcelo het ineens zat. Hij sprong van Indio af, maar Vero praatte hem er met strenge gebaren weer op. Alles leek twee seconden goed, maar hij stond er bijna meteen weer naast en begon door de bak te rennen. Hij trok en draaide aan alles wat aan de bakranden hangt (alfabet, bal, wiel, bel, spiegel etc.), sprong toen over de rand heen, de tribune op, aan de achterkant van de tribune weer naar beneden (dat ding is drie meter hoog!) en hij rende naar de auto. Het is bijna niet uit te leggen hoe hij de auto indook. Hij dook namelijk letterlijk, hij kwam uit bij de deur aan de overkant, en wel met zo’n kracht dat de auto nog een poos naschommelde. Iedereen die minutenlang zijn adem had ingehouden, nam weer een hap zuurstof. Vero zakte met tranen in haar ogen neer op een bankje. ‘Zijn vader is arts. Hij is árts! En ik zeg al jaren dat ze deze jongen medicatie moeten geven om te kalmeren, want dit is zo gevaarlijk, vooral ook voor hemzelf. Maar ze geven hem alleen iets tegen zijn chronische hoest. En dat zijn kindermedicijnen, die werken niet eens in zijn grote lijf! Jullie hebben hem horen hoesten, toch? Niet te geloven, zijn vader is árts…’ Verdrietig voegde ze eraan toen dat ze hem ook niet heeft uitgenodigd voor het kerstfeest dat we met alle leerlingen gaan vieren. Het kan gewoon niet, het is te gevaarlijk. Ik vind het echt te gek voor woorden dat hij niets krijgt om te kalmeren. Deze jongen is zo ongelukkig en gefrustreerd, gewoon doordat iets z’n koppie niet naar behoren werkt. Als dat toch met medicatie ietsje beter kan worden, waarom dan niet?
Gisteren was vooral een hele gezellige dag. Eerst mocht ik op Bonita rijden, die de gewoonte heeft om af en toe ineens stil te staan en geen stap meer te verzetten. Maar ze had door het lange weekend al een aantal dagen niet gewerkt, dus ze had zo veel energie dat ze haar kuren vergat. Bonita is de moeder van Vlekkie, waar ik al eerder over geschreven heb. Ze staan altijd samen in een stal, en ik weet vrij zeker dat ze elke dag bespreken hoe ze het beste streken met de mensen uit kunnen halen ;) Maar Vlekkie was ook geweldig braaf deze week, dus ze zullen wel tot een ‘staakt het vuren’ besloten hebben.
Na het rijden werkte ik met Coco, een meisje van 18 (geloof ik :)). Coco heeft altijd een onverstoorbaar goed humeur. Als ze in een therapie langs een andere leerling rijdt, geeft ze handkusjes tot de gelukkige uit het zicht verdwenen is. Verder kent ze drie woorden: hallo (hola), papa (papa) en tante(tía). Best grappig, want ze is net zo’n kletskous als ik, maar dan alleen met deze drie woorden. Het gaat ongeveer zo. We rijden langs een leerling. Coco geeft handkusjes en zegt ‘holaholaholahola’ totdat we langs haar – immer rokende… - vader rijden. ‘holahola papapapapapapapapapapapapa.’ Dit gaat dan door totdat papa zegt: ‘Ja schatje, wat is er?’ Dan zegt ze: ‘papapatíatíattíatía.’ Het vreemde is dat er nooit een tante bij is, dus ze gaat door met tíatíatía totdat er weer een andere leerling, of haar vader in zicht is. Af en toe is haar aandacht ook bij de mensen naast het paard. Ze trekt je aan je haren naar zich toe (au! ze is sterk!) om je vervolgens een zeer kwijlerige kus te geven. Of vijf, als ze daar zin in heeft… Als ik haar hand op tijd zie, pak ik die snel vast en ontvang alleen de kus, maar als ik toevallig een andere kant op kijk, ben ik gewoon een pluk haar kwijt. Niets aan te doen XD
Halverwege de dag mochten we beginnen met het versieren van de bak, alvast voor de kerstshow van donderdag. Alle leerlingen gaan laten zien hoe goed ze rijden, er komt een clown, er wordt gezongen, en wij als vrijwilligers doen de eindact. Het versieren was niet zonder gevaren. Menigmaal stond Max, die helaas voor hem de langste is, op een wiebelig plastieken stoeltje de versiering te bevestigen (de rest eromheen om de wiebeligheid te reduceren), terwijl ik een plakbandvergiftiging opliep met het afbijten van tape. Ook met de schaar werd niet al te voorzichtig omgesprongen, maar we hebben het overleefd en de bak ziet er kerstachtig uit. Aan het einde van de dag dachten we, onder het genot van door Vero gebakken aardbeientaart, na over onze eindact. We doen hem met zijn vieren, Verónica en drie vrijwilligsters. Het plan is om te paard een aantal spektaculaire figuren te maken. Het moest even snel geoefend worden, droog, zonder paarden. We voelden ons enigszins belachelijk toen we als een stel basisschoolkinderen in een kleine cirkel galopperende paarden imiteerden. De nog aanwezige leerlingen en ouders lachten ons dan ook hartelijk uit.
Vandaag hebben we het met paarden geoefend. Als jullie de foto’s bekijken hoef ik niet uit te leggen hoe leuk dat was :D

Op het moment dat jullie dit lezen, zijn we bezig met de show. Ik zal zo veel mogelijk foto’s maken en zo snel mogelijk verslag doen van dit zomerse kerstfestijn. Even een weetje dat ik gisteren te horen kreeg: hier hebben ze geen tweede kerstdag! :O En kerst valt in het weekend dit jaar, dus niks geen vrije dagen! Gelukkig maar dat het werk zo leuk is :)
Ik weet niet precies wanneer jullie vrij zijn, maar ik wens iedereen alvast een hele fijne vakantie!

Kerstknuffel,
Flo