Een overdosis geluk

Lieve allemaal,

Het feest van gisteren was geweldig! Ik wou dat jullie erbij waren geweest om het met eigen ogen te zien. Al vanaf het moment dat iedereen wat binnen kwam druppelen, waren alle kinderen vrolijk. De meesten waren verkleed. Sommigen gingen helemaal op in hun rol en maakten daarmee iedereen aan het lachen. Het was heel leuk om alle kinderen eens samen te zien. Een groep van letterlijk alle soorten en maten! En kon het hen iets schelen dat de één niet kan lopen, een volgende raar praat en een derde een zenuwtrek heeft? Geen bal. Ook de ouders waren erg gezellig. De meesten kennen elkaar en elkaars kinderen al jaren, en iedereen leek te weten wanneer waar met wie welke hulp nodig was.
De show begon met de kinderen zelf. Wie wilde mocht een aantal rondjes rijden om te laten zien welke vorderingen hij/zij gemaakt had. Er was meeslepende muziek en er werd enthousiast geklapt en gejuicht. Vervolgens werd er wat gezongen, kwam er een clown een monoloog opvoeren en was er een toneelstukje met Gaston en Maggy. Vero had hen als prins en prinses verkleed en ze reden samen een paar rondjes. Beiden waren ze ooit gezond, maar na een ongeluk kan Gaston zijn linkerhelft moeilijk controleren en Maggy kan, ook na een ongeluk, niets meer. Behalve stralen. Het was mooi om te zien dat deze lotgenoten samen zo’n plezier hadden bij het paardrijden. Na hun stukje gaf Gaston ‘the king’s speech.’ Dat hij wat moeilijk praat maakte de toon van de speech nog gewichtiger xD Zie foto’s, het zag er imposant uit.
Toen was de beurt aan de vrijwilligers. De gekleurde vlaggen van eergisteren hebben we vervangen door Argentijnse vlaggen. Het nationale vlaggenlied stond op, en het begon goed. We begonnen namelijk met gewoon een aantal rondjes. Toen we figuren moesten gaan rijden, ging het vrijwel meteen de mist in. Maar na drie keer opnieuw proberen hadden we het dan eindelijk voor elkaar. We eindigden weer met een aantal gewone rondjes, en ik voelde me helemaal blij. Ik begin van dit land en deze cultuur te houden, en me aan de dieren en mensen op mijn werk te hechten. Het voelde geweldig om op mijn lievelingspaardje Negra met een Argentijnse vlag rond te galopperen, en al die verklede kinderen met een grote grijns op hun gezicht te zien kijken.
Rond tien uur mochten we aanvallen op de heerlijke zelfgemaakte empanadas van Vero. Ze smaakten een beetje naar loempia en ik heb er wel zes gegeten. Ik had al 8 en een half uur niets gehad en had dus berehonger. Na ook nog alle sandwiches geprobeerd te hebben zat ik echt helemaal vol, maar toen bleek het toetje nog niet geproefd te zijn. Althans, niet door mensen, want er zat al een aantal insecten lekker te smullen. Het was een soort taart met dulce de leche (zachte karamel). Ineens was er tóch nog wat plaats in mijn buik… Al etend kletsten we tevreden na over deze fijne avond. Vero gaf (deels met volle mond xD) een speech. Ze zei dat de leerlingen het belangrijkste zijn, maar dat ook de vrijwilligers onmisbaar zijn. Dat de fundación draait op steeds weer nieuwe input van steeds weer nieuwe mensen en dat we nooit nooit nooit de energie mogen verliezen die we nu hebben.
Het mooiste moment was voor mij het volgende: Verónica (een leerlinge) was aan de beurt om te laten zien wat ze kon. Zij heeft dit jaar leren galopperen. Voor de veiligheid moesten andere Vero en ik meerennen. We renden met een rotvaart door de bak, ‘Can you feel it’ schalde uit de boksen, en Verónica zat daarboven ontzettend gelukkig te zijn. Ze vergat de teugels en stak haar armen de lucht in, om op de maat van de muziek helemaal uit haar dak te gaan. Tegen de tijd dat we stopten, en Verónica een staande ovatie ontving, stonden de tranen in mijn ogen. Een fikse overdosis geluk. Toen gaf ze ook nog eens een kleine speech. Wat heel moedig was, want ze praat niet gemakkelijk. Ze zei: ‘Er is een oud gezegde, namelijk dat iedereen ervan droomt om te vliegen. Ik droomde ervan om te lopen. En nu loop ik.’


Liefs,
Florianne