Goed en slecht nieuws

Lieve allemaal,

Nog maar een klein weekje en dan is het kerst! Niet iets wat we helemaal beseften toen we op zaterdag met een groepje van vier meiden de bus instapten. Wij waren namelijk op weg naar een heerlijk plekje aan de rivier om te gaan zonnen en zwemmen. De bus stopte op een vrij toeristisch stukje, maar nadat we een stukje stroomopwaarts gelopen hadden, was er geen ziel te bekennen en hadden we een heerlijk privéstrandje. Na een paar minuutjes lekker liggen, ontdekte ik dat ik niet de enige was die moeite heeft met niets doen. We zijn een stukje de rivier op gezwommen, hebben over de stenen gesprongen, en zijn naar een watervalletje gelopen. Het was zó’n perfect plekje… Ik had gedurende tien minuten een libelle op mijn arm. Waarschijnlijk vond hij mijn dikke laag zonnebrandcrème erg lekker, want zelfs dreigen met water deed hem niet wegvliegen. Hij tilde gewoon z’n staart en een paar pootjes op, en bleef rustig zitten. Pas toen ik op het punt stond om hem te verdrinken, sloeg hij eindelijk zijn vleugeltjes weer uit. Karlijn was een beetje panisch omdat ze denkt dat libelles steken. Ik weet vrij zeker dat ze dat niet doen, maar als één van jullie er uitsluitsel over kan geven, graag ;) Ik leef in ieder geval nog.
Verder stonden er prachtige planten en hele mooie bomen. Vooral langs de rivier, want in de rest van de sierras is het vrij droog en daar groeien dus niet zo veel loofbomen. Slangen hebben we niet gezien en poema’s ook niet, maar wel… poemapoep! Ik vermoed dat de alom aanwezige poema’s veel naar de rivier komen om te drinken. Helaas/gelukkig zijn poema’s bang voor mensen en zien ze jou eerder dan jij hen. We zullen ze dus waarschijnlijk ook niet tegenkomen, maar de poep was een confronterend bewijs van hun aanwezigheid. We lunchten met oude empanada’s, smakeloze argentijnse kaas die we met een gebroken plastic lepel sneden, brood, zachte koekjes en vreemd smakend fruitsap. Ik kan het me nu amper meer voorstellen, maar op die idyllische plek waren het delicatessen. Wat de dag voor mij helemaal perfect maakte, was dat ik (als enige (a)) geen vierkante millimeter huid verbrand heb. Lang leve sunblock en nog langer leve de schaduw bij de rivier!
Dan nu het door de titel beloofde nieuws. Ik begin met het goede want het is echt ongelofelijk. Vandaag kwam Marcelo weer, en hij was veel rustiger dan vorige week! Het enige vreemde wat hij deed was op zijn knieën kauwen, zichzelf voor zijn hoofd stompen, de manen van Indio ondertuffen en zijn drinken over zijn gezicht heengieten. Verder was hij deze keer wel terug te roepen als hij van Indio afsprong en gaf hij zijn beker na het drinken keurig terug aan Verónica, in plaats van deze met een oerkreet in het zand te smijten. Er is niets kapot gegaan en hij is rustig in de auto gestapt. Verbaasd zei ik tegen Vero dat het wel erg goed ging, vandaag. En drie keer raden hoe dat kwam: hij heeft medicatie gekregen! Ik vermoed dat er iets gezegd is in de richting van ‘hij hoeft niet meer terug te komen zonder medicatie’, maar zeker weten doe ik het niet. Wel weet ik zeker dat dit een hele fijne vooruitgang is voor iedereen die betrokken is bij deze therapie!
Dan het slechte nieuws. De afgelopen weken kwam ik bijna iedere dag wel thuis met iets aan mijn voeten. Een opengehaalde teen, een schaafwondje, een blaar, etc. Toen ik vanochtend de deur uitging, zei Blanca met pretogen: ‘geen rare dingen met je voeten hé, vandaag?’ ‘Nee, vandaag niet,’ beloofde ik haar. En als die kuil er niet had gelegen was ik die belofte ook nagekomen. Maar de kuil lag er wel, ik zag hem niet, en mijn rechterenkel was wederom niet sterk genoeg om een pijnlijke zwik te voorkomen. Ik zit dus de komende week weer thuis met een zere enkel. Het was wel grappig hoe Vero en Pecos erop reageerden. Ze behandelden me zoals ze met hun paarden doen als die een dik been hebben. Ik kreeg een paardenbandage omgewikkeld met ijs erin. Na een uurtje reed Vero me in een kruiwagen (dat was het menselijk deel xD) naar de waterspuit, om daar een straal ijskoud water op mijn voet te zetten. Vervolgens kreeg ik een nieuw bandage, deze keer met eucalyptuszalf, om de doorbloeding en dus het herstel te stimuleren. Ik heb de zalf mee naar huis gekregen om de komende week te gebruiken. Ook is me verboden om morgen naar het werk te komen. Dit met een blik waardoor ik zeker weet dat als ik het wel waag me daar te vertonen, Vero me persoonlijk terug naar de stad zou rijden. Net als ze vandaag gedaan heeft overigens, want ze wilde niet dat ik van de bushalte naar huis zou lopen. Daar hadden de andere vrijwilligers ook geluk mee, want die zijn nu ook voor hun deur afgezet! Een beetje geluk kan ook geen kwaad, want morgen is een drukke dag en dan zijn ze maar met zijn tweeën. Succes, lieve collega’s…
Ik zal de komende dagen hoogstwaarschijnlijk lezend, maté drinkend, argentijnse tv kijkend en spaans lerend doorbrengen. Ik hoop dat jullie sensationelere dingen dan dat beleven en mij er vervolgens over mailen zodat ik me iets minder verveel ;)

Veel liefs,
Flo