Revalidatieproces: hinken, tafelvoetballen, dansen

Lieve allemaal,
Wat heb ik gebaald, de eerste dag dat ik thuis zat met mijn enkel. Maar de tweede dag was lang zo’n ramp niet en de derde dag ging ik alweer naar het werk! De tweede dag was eigenlijk zelfs best leuk. Eerst lekker uitgeslapen en wat tv gekeken, om vervolgens een lekker toetje te maken voor het kerstdiner met alle vrijwilligers. Vanillepudding met aardbeien en dulce de leche (karamelcrème)…
Nog ietwat mank liep ik ’s avonds met de schaal mislukte maar heerlijke pudding naar de bushalte. Ik wist niet waar ik uit zou moeten stappen, maar lang leve de door de kolonisten ontworpen stad! Aan de combinatie van het adres en de alom aanwezige straatnaam+nummerborden, kun je precies zien waar je moet zijn. Ja, dat kan in andere steden ook, maar hier zijn de straten een rooster en is het echt heel makkelijk. Het eten was in het kantoor van Projects Abroad Argentinië. Toen ik er binnen kwam vroeg ik me af waar we in gods naam met zijn allen konden zitten, maar er bleek een ruime binnenplaats te zijn! Er stonden voetbaltafels en een pingpongtafel en voor de wat luiere mensen was er genoeg plaats om te zitten. Het was de warmste dag in Córdoba in 90 jaar, met een gemiddelde (!) van 43,6 graden. Zelfs ’s avonds was het nog behoorlijk heet en er klaagde dan ook niemand toen er een onweersbui losbarstte. We bleven gewoon buiten in de verfrissende regen, totdat het echt ging stromen. En dat duurde nog best lang! Ik heb in heel wat spannende potjes tafelvoetbal meegespeeld, en daarbij mijn stem behoorlijk naar de maan gejuichd. Gelukkig waren er vette hamburgers en heerlijke toetjes om de stem weer te smeren ;) Er is een hoop gekletst en ik heb weer heel wat leuke mensen (beter) leren kennen. ’s Nachts liep ik, ietsje minder mank en met een lege schaal, tevreden de flat weer binnen. Helaas waren vocht en warmte binnen blijven hangen, en was het vrijwel onmogelijk om te slapen.
Maar niet getreurd, want de volgende dag was er weer tijd om uit te slapen! Helaas kwam ik er na het uitslapen achter dat de bussen (ALWEER…) staakten. Dat werd weer een taxi delen. Het bleek een illusie dat Vero ons die dag nodig had, maar het was fijn om uit de stad te zijn. Het was zo heet dat de meeste leerlingen niet op kwamen dagen. Er was er welgeteld één. Dat kon mijn enkel nog wel aan. Verder hebben we in het zwembad op een luchtbed rond liggen drijven, de pepernoten uit Rutgers pakketje opgegeten en aan het einde van de dag nog even de paarden eten en drinken gegeven. Vero wilde ons een stukje de stad in rijden om ons meer kans op een taxi te geven. Halverwege vroeg ze: ‘Hebben jullie zin om iets te gaan drinken?’ Dat hadden we wel. We gingen op een terrasje zitten, maar na 5 minuten besloot Vero dat ze het te warm vond, en dat ze ergens binnen wilde zitten waar ze aico hadden. Wij weer de auto in, nog een stuk gereden. Toen kwamen we langs een bakker met airco, dus daar gingen we drinken. Verónica bezweek onder de verleiding bij het zien van al die versgebakken lekkernijen, dus ze bestelde een homp brownie en twee enorme cookies om te delen. Daar kregen we nog zoet brood bij om te proeven. Vero bracht de bediening een beetje in verlegenheid door te vragen of ze wel wisten wat paardentherapie was. Dat wisten ze niet, dus ze kregen op strenge toon een uitleg xD Ik heb geen avondmaaltijd meer gehad, gisteren. Er kon na het bakkersbezoek echt niets meer bij…
Na het drinken reed ze ons zo ver de stad in, dat ik gewoon naar huis had kunnen lopen: dat waren maar twee blokken geweest. De anderen moesten wat verder en kregen geld voor een taxi, maar Vero dacht dat mijn enkel nog niet goed genoeg was en stond erop dat ik eerst een stukje meeging in de taxi. Ze zei het zo ontzettend streng dat ik dat ook inderdaad maar gedaan heb, maar over die enkel had ze het echt mis. Want ’s avonds…
Was er weer een salsales met een feestje erachteraan! In de les dansten we bachata (vergeef me de spelling als die verkeerd is ;)) en daarna afwisselend salsa en bachata. De basis van beide dansen lijkt wel een beetje op elkaar en de draaien zijn vrijwel hetzelfde. Het belangrijkste verschil is dat bachata sensueler en intiemer is, wat ook wel te horen is aan de muziek.
Eigenlijk heb ik na de les nog het meeste geleerd. Dan wordt er geïmproviseerd en moet je echt volgen, wat soms heel moeilijk is en soms in één woord geweldig. Er is daar een man die zo goed leidt dat hij ons zowaar het gevoel gaf dat we goed konden dansen. En maar draaien en zwieren, tot je zelf niet meer weet wat je aan het doen bent en je je over moet geven aan je benen, die het blijkbaar nog wél weten. Een heerlijk gevoel! Verder raakten we aan de praat met twee studenten, die ons vanalles wisten te vertellen over (dans)activiteiten in en rond de stad. Ze vertelden onder andere dat er iedere zondagavond op één van de pleinen een muziekinstalatie wordt neergezet en dat er dan mensen salsa komen dansen tot diep in de nacht. Gewoon in de open lucht! Na het dansen hebben ze ons het plein laten zien. In het midden van een soort parkje is een grote, betegelde cirkel. Het lijkt me geweldig om daar salsa te dansen! Komende zondag gaan we het eens uitproberen. De avond eindigde uiteraard midden in de nacht met een drankje op een terras, terwijl de buitentemperatuur eindelijk aangenaam werd. Het hele groepje had natte shirts (met of zonder zoutstrepen) van het dansen, dus de frisse cola ging er gemakkelijk in! In Nederland leerde ik altijd dat ik water moest drinken tegen de dorst, omdat frisdrank je alleen maar dorstiger maakt. Hier zeggen ze dat je moet beginnen met een glas cola omdat dat voor directe vochttoevoer zorgt. Iets met dat de suiker dan het vocht vasthoudt in je lijf. Geen idee of het waar is, eigenlijk xD
Mijn enkel is uiteraard heel moe na gisterenavond/-nacht, maar de pijn is weg! Kan ik in ieder geval op topspeed het kerstweekend in : ) Ik heb echt zin in kerst, maar het voelt toch niet helemaal zo als het hoort, zo in de zomer en tussen mensen die ik niet zo goed ken. Aangezien ik niet even een aantal familieleden en vrienden kan importeren, ga ik aan jullie denken en jullie missen. En me verheugen op volgend jaar: een koude kerst met de mensen waar ik op deze afstand alleen maar meer van ben gaan houden :)

Liefs,
Flo