Kerstweekend in Córdoba

Lieve allemaal,

Dat was me het kerstfeest wel! Zowel in goede als in slechte zin. De slechte zin gaat over het eerste deel. Kerst begon voor mij met een mis in de grote kathedraal. Ik ging met Blanca mee, die voor de bisschop werkt. Omdat het De Grote Kathedraal is van een grote stad in een katholiek land, had ik van de mis toch op zijn minst wel het niveau van de mis in de Sint Stevens in Nijmegen verwacht. Maar nee, niks niet samen zingen, of een communie voor iedereen en mooie muziek. Geen orgelspel, geen mensen op kussentjes naast de banken omdat de kerk vol zat. Het was een vrij saaie dienst van maar een half uur. De kerk zat bij lange na niet vol en het koor was ronduit slecht. Begeleid door een schattig oud mannetje op een ongestemde gitaar, voelde één van de koorleden zich geroepen om zeer luid en vooral vals te zingen. Alles was éénstemmig (bedoeld) en aritmisch, wat me tegenviel van een stel Zuid-Amerikanen. Na de mis moest Blanca natuurlijk uitgebreid iedereen begroeten (want ze kent iedereen) dus daar stond ik een beetje in mijn uppie op te vallen met mijn blonde hoofd. ‘Ja mensen, ik ben een buitenlander, ja ik versta Castellaans maar niet als je zo snel praat, nee, ik deed niet mee aan de communie want dat hadden jullie niet op prijs gesteld omdat ik, inderdaad, niet katholiek ben. En Blanca is niet mijn moeder, ookal verft ze haar haar in mijn kleur en zegt ze dat ze achtenvijftig is. Nee, we spreken geen Engels in Nederland, we hebben onze eigen taal, namelijk Nederlands, en ‘Gutentag’ is Duits.’
Het enige niet-standaard -en dus leuke- gesprek wat ik in de kerk had, was gek genoeg met de bisschop himself. Ik heb het in principe niet zo op hoge pieten van de kerk, maar wat was dit een lieve man. En wat zat hij trots te stralen toen ik hem vertelde dat ik Argentinië geweldig vind.
Van ’s avonds half 11 tot ’s nachts 3 uur hebben we gegeten bij Blanca’s dochter en haar gezin. De kinderen probeerden enthousiast om me moppen te vertellen met castellaanse woordgrappen of stukjes songtekst van mij onbekende bands. En maar lachen als zich weer een wanhopige frons in mijn voorhoofd nestelde. Daarna legde hun vader dan de grap uit, waarop ik kon constateren dat het inderdaad erg grappig was geweest, als ik het zonder uitleg begrepen had. Het eten was erg lekker. Ze hadden een varkentje en een eend gekocht, dus er was super veel vlees en ook nog keuze uit welk stuk van het dier je wilde eten. Het was echt gezellig, tot Blanca wat meer glaasjes op had. Ze bleef maar luidkeels praten en keihard lachen om haar eigen dingen, terwijl de rest enigszins gegêneerd in de fruitsalade zat te prikken. Gelukkig was haar nuchtere dochter degene die ons weer terugreed naar het centrum. We kwamen iets na drie uur thuis. Hier een normale tijd om te beginnen met uitgaan. Ik had van iedereen gehoord dat uitgaan hier bijzonder is met kerstnacht, dus ik smste een groot aantal vrijwilligers. Maar op kerstavond rijden er taxi’s noch bussen, en omdat de arme mensen nooit vrij nemen, was lopen voor de meesten ook geen veilige optie. Het liep dus voor het grootste deel van de vrijwilligers sowieso al spaak. Tegen de tijd dat ik eindelijk iemand hier in de buurt had gevonden die nog wel uit wilde gaan, was het vier uur geweest en wilde ik eigenlijk alleen nog maar slapen.
In tegenstelling tot de nacht erna, waarin slapen een uitheems en onbekend fenomeen leek. Om zeven uur ’s avonds begon er op een van de pleinen een ‘salsera’. Een avond waarop salsa en bachata worden gedanst, afgewisseld door hier en daar een chachacha. Eén van de jongens die ons had uitgenodigd, had zijn complete familie meegenomen! Hij moedigde zijn broertjes aan om met zijn vriendinnen te dansen, hij danste met zijn eigen moeder en zelfs het kleine zusje van acht wist hoe ze moest dansen. Niet het eerste wat je in Nederland zou doen als je een nacht uit ging, je familie meenemen… Maar het leuke op het plein was dat alle leeftijden vertegenwoordigd waren en dat de niveauverschillen groot waren. Toch was iedereen er voor hetzelfde doel: een avond plezier hebben en socializen. Ik heb niet zo heel veel foto’s gemaakt, omdat mijn tas met camera het grootste deel van de tijd veilig in een auto lag. Maar een sfeerimpressie maken is gelukt!
Om 11 uur ’s avonds ging de muziek uit, want na die tijd mag er geen lawaai meer gemaakt worden op straat. We spraken met een groep af om later die avond naar een salsaclub te gaan. Collega Lies en ik gingen even uitpuffen in een café. Na een half uurtje kregen we letterlijk de volgende sms: ‘als jullie even bij ons thuis iets willen drinken en vanaf hier naar de club willen gaan, is dat geen drama.’ Nou, we hadden het adres, maar de ingang van de woning vinden was potverdorie wél een drama. Na een wanhopig telefoontje werden we van beneden opgehaald, en binnengeleid in een knus maar uiteraard rommelig studentenhuis. We hebben een hele poos zitten kletsen over cultuurverschillen, taal en andere zaken des levens, totdat iemand ineens opstond en zei: ‘Laten we gaan.’
We gingen naar een club in het oude stationsgebouw. Een super mooi gebouw, maar zo symmetrisch dat je na een aantal keer ronddraaien niet meer weet waar je binnen bent gekomen. Dat hield dus in dat je ook niet meer wist waar je naar buiten moest. Zou dat de reden zijn geweest waarom we tot half vijf zijn gebleven? Of was het gewoon omdat we al kletsend, dansend en opgaand in de muziek de tijd vergaten? Ik heb geen idee, maar het was een super avond, waarin we allemaal onze salsa- en bachataskills weer verbeterd hebben, en vooral heel veel lol hebben gehad.
Tegen de tijd dat ik terug was in het studentenhuis om mijn tas op te halen, was het vijf uur. Te laat om een taxi te nemen en al helemaal te laat om 16 blokken alleen naar huis te lopen. De studenten drongen er dan ook op aan een bed voor me op te maken en een handoek uit de hoop rotzooi te zoeken, zodat ik niet meer alleen over straat hoefde. Ik heb heerlijk gedoucht in een gore badkamer, mijn lenzen in kraanwater gelegd, mijn tanden gepoetst met mijn vingers, 2 uur geslapen in een megasize zwarte blouse en 4 uur half wakker gelegen omdat de zon besloot dat half 7 de tijd was om op te gaan.
Ik zou het bijna vergeten zijn, maar vandaag moest er gewoon weer gewerkt worden. Tenminste, dat dacht ik toen we in de bus zaten. Toen we het erf opliepen, gebaarde Vero streng naar het zwembad, want de eerste leerling zou niet komen en ze vond het te warm om niet het water in te gaan. We hadden geen badkleding bij ons, dus we staken onze voeten in het zwembad. Dit ontspannen moment duurde helaas maar kort, omdat Vero ons er met kleren en al induwde. ‘Hup, ga op dat luchtbed liggen, zonnen jullie!’ Tien minuten later arriveerde de leerling natuurlijk toch. Vero ging zich omkleden en werkte met hem, terwijl ze ons verbood om het zwembad te verlaten.
Later op de middag zijn we toch maar ontsnapt, want na een heel weekend zijn er een hoop vijgen op te ruimen en hebben veel pony’s beweging nodig. Al met al was het een relaxte dag, die best wel als geroepen kwam na alle activiteiten van dit weekend.

Hoe was kerst in Nederland? En hoe is de vakantie tot nu toe? Ik ben benieuwd. Groot kans dat dit mijn laatste blog is dit jaar, dus… een hele fijne jaarwisseling en tot volgend jaar!

Abrazos,
Flo