¿Che rubia, estás feliz, no?

Lieve allemaal,
Om te beginnen wens ik jullie (nog een keer) het allerbeste toe voor 2012! Ik ben benieuwd hoe jullie vakanties zijn verlopen en hoe het bevalt om weer naar school/uni/werk te gaan.
Mijn vakantie bestond alleen uit een pauze in het bloggen, verder ging het leven gewoon door. En ik ga er vanaf nu ook weer goed tegenaan met schrijven :)
Ik heb inmiddels totaal geen dag-/nachtritme meer over, maar als ik uiteindelijk de uurtjes slaap bij elkaar optel is het nog niet eens zo dramatisch. Dat zorgt er, in combinatie met onmetelijke vrolijkheid, voor dat ik niet eens moe ben. Via de salsales, de salsera op het plein en het dansen op andere plaatsen, heb ik intussen heel wat locals leren kennen. Overal waar salsa-/bachataliefhebbers op af komen, kom je voor een groot deel wel dezelfde mensen tegen. De twee andere dansgrage vrijwilligsters en ik worden compleet in de groep opgenomen, waardoor we ten eerste ineens heel veel Castellaans leren en ten tweede helemaal meegesleept worden in het Argentijnse (studenten)leven. Met een harde kern van vijf mensen doen we inmiddels bijna iedere dag wel iets leuks. We gaan uit dansen, iets drinken, een film kijken, koken… Verder zitten er een aantal culturele tripjes aan te komen, waar jullie ongetwijfeld over gaan lezen.
Gisteren heb ik pannekoeken voor de rest gebakken. Dat was nogal behelpen. Ik had tot mijn beschikking: een koekepan zonder steel, een vadsige dweil die voor het gemak even tot pannenlap werd gedoopt, een vork om het beslag te mixen en een roestige pan om het in te bewaren. ‘Dit is een jongenshuis,’ sprak student Nico op gedragen toon. ‘Wij doen hier niet aan koken zoals het hoort.’ ‘Hup, niet zeuren, gewoon improviseren,’ voegde hij eraan toe terwijl hij het kapotte keukenkastdeurtje met een vrolijke zwaai in zijn scheve stand terugsmeet. Vooruit, Gaby had een aantal dagen daarvoor in diezelfde keuken pizza gebakken, in een antieke oven die je met een aansteker aan moet maken (zie foto). Uitdaging geaccepteerd dan maar. En jawel, de pannekoeken zijn gelukt! Ik vond ze zelf wel lekker, maar Gaby zal met een vies gezicht te malen, totdat hij er een kilo zout overheen had gegooid. Gekke Argentijn. Het viel me nog mee dat hij de olijfolie er niet bijpakte… Nico daarentegen bood me tegen kost en inwoning een baan als pannekoekenbakster aan.
Een aanbod dat ik uiteraard zou aannemen als mijn baantje bij Vero me niet uitstekend beviel! Het is nu heel rustig op het werk, omdat de meeste leerlingen op vakantie zijn. Dat geeft ons meer tijd voor bijvoorbeeld Vlekkie en Bonita, de kleine, irritante, energieke ponytjes die alleen te controleren zijn als ze genoeg beweging krijgen. Ik rijd ze nu allebei iedere dag en ik merkte de tweede dag al verschil. Vooral bij Bonita. Vlekkie is nog maar net drie jaar en is naar mijn mening eigenlijk veel te vroeg onder het zadel gegaan. (Ergens rond zijn tweede, drie a vier is normaler) Hij denkt nogsteeds vaak dat hij alles wel kan maken met een ruiter op zijn rug. Het was best spektaculair om op een idiote, stijgerende en bokkende pony te zitten en hem uiteindelijk onder controle te krijgen. Wel was het gevolg dat Vero hem voortaan eerst zelf berijdt voordat wij erop mogen, want ze zou zich met liefde een gebroken rug vallen als dat betekent dat wij veilig zijn.
Verder snapt Vlekkie nog niet helemaal dat het niet zo lief is om te schoppen als iemand hem probeert op te zadelen. Op woensdag schopte hij tegen mijn knie, eigenlijk op een prima plek. Ik had alleen last van een spier die door de klap was verkrampt. De volgende dag had hij, 5 centimeter lager, mijn scheen te pakken, op precies diezelfde spier. Dat was erg pijnlijk, maar gelukkig de volgende dag alweer over. Pecos en ik hebben aardig wat tijd uitgetrokken om hem dat getrap af te leren. De één ging aansingelen, terwijl de ander een stok voor zijn achterbenen hield. Zodra hij trapte kwam hij dus de stok tegen. Na heel vaak achter elkaar hetzelfde liedje, had hij het eindelijk door. De volgende keer dat ik hem opzadel, ga ik eerst Pecos en de stok zoeken…
Oudejaarsavond was niet erg bijzonder, maar best gezellig! Ik baalde nogal dat naar huis bellen niet lukte. Of de lijn hier was bezet, of het bedrijf waarvan mijn telefoonkaartje is, had een wachttijd van een half uur, of het was eindelijk mijn beurt maar dan gebeurde er niks.
We zijn met een grote groep vrijwilligers naar een all-you-can-eatrestaurant geweest, waar vooral de jongens zich op een misdadig tempo tegoed hebben gedaan aan alle lekkers. Er was werkelijk alles, van biefstuk tot sushi, van aardbeienmousse tot meloen, gesneden in de vorm van een paard. Eén van de vrijwilligers had zijn vriendin op bezoek, en het plan was om op hun hotelkamer het vuurwerk te gaan bekijken. Maar toen we om kwart voor twaalf binnenkwamen, bleek te portier de gastvrije volksaard te zijn vergeten. Met een groep van 14 man op een tweepersoonskamer vond hij wel wat veel van het goede, waarop we met een vriendelijke glimlach weer op straat werden gezet. Op zich ook wel begrijpelijk, natuurlijk. Plan B was het dak van de flat waar één van ons woont. We snelwandelden door de inmiddels al lege straten, in de hoop om op het dak te zijn tegen de tijd dat het nieuwe jaar begon, om te proosten. Helaas was het nog best ver, en waren we om twaalf uur bezig om een straathond de deur uit te werken, die ons het flatgebouw in was gevolgd. Om tien over twaalf stonden we dan eindelijk op het dak. We voelden ons rasechte Argentijnen, zelfs het nieuwe jaar kan hier te laat beginnen. De geplande toast werd vergeten, waarschijnlijk omdat het uitzicht SPECTACULAIR was. We hadden een panoramazicht over de stad en overal was siervuurwerk. Prachtig! De maan hing als een stille lamp tussen al het bewegende licht, waardoor ik op de een of andere manier verwachtte dat die ook zou exploderen. Maar het engie wat hij deed, was na verloop van tijd geel kleuren door al het kruit dat in de lucht hing. Ik had verwacht dat ik me een beetje verdrietig en alleen zou voelen om twaalf uur, maar eigenlijk stond ik gewoon te genieten. Van het meesterlijke uitzicht, van mijn intussen al aangeschoten collega’s en hun slechte grappen en van de zwoele zomerwind die door mijn haar waaide.
Ik heb de afgelopen weken ontzettend veel nieuwe dingen geleerd en ontdekt. Maar de belangrijkste ontdekking was eigenlijk een doodsimpele: Dat geluk geen tijd, geen geld en geen moeite kost. Ineens merk ik dat het werkelijk overal is. Je hoeft alleen maar al je deuren open te gooien en het stroomt vanzelf naar binnen. Dat moet zo ongeveer mijn gedachte geweest zijn toen Nico me ineens aanstootte: ‘Hé blonde, je bent gelukkig hé?’


Liefs uit de zomer,
Flo