Vreemde vogels, zwoele zomeravond en pratende ogen

Lieve allemaal,
Het is hier nu echt hartje zomer en de noordenwind waait maar door. Noordenwind komt hier rechtsstreeks uit het oerwoud, dus hij brengt vocht en warmte mee. En dat heeft verschillende voordelen! Zo is er nu iets vaker regen, dus tijdelijke verkoeling voor ons en voer voor de planten. Een week geleden was alles hier wat gelig, maar na de bakken-uit-de-hemelbui (zie foto’s!) van maandag lijkt het wel of alles ontploft is in groen! Het ruikt heerlijk op de boerderij. Naar vochtig gras, naar planten waar ik de namen nooit van zal weten, naar zomer. Verder heeft diezelfde wind ook prachtige vogels meegebracht. Er vliegen hier verdorie ineens knalgroene, rode en gele parkieten rond!!! In de wei staat af en toe ineens een vreemde vogel met een kuif op één blauwe poot te balanceren. Dan begin ik te gillen en te wijzen, waarop zowel de leerlingen als de vogel zelf me lichtelijk geamuseerd aankijken. Ik hóór ze gewoon denken: ‘gekke buitenlander.’
Ik durf hier trouwens nog niet zo goed over vogels te praten, want als je aan het woord voor vogel een letter verandert en de klemtoon verplaatst, betekent het rukker. Helaas is dat het enige wat ik onthouden heb, en weet ik niet meer welke van de twee woorden ik nou wél mag zeggen… Kom ik vanzelf weer achter.
Een ander voordeel van noordenwind, is dat het ’s nachts niet koud wordt. De zomeravonden zijn heerlijk zwoel! Ik heb met liefde een aantal uurtjes slaap naar siestatijd verplaatst, om iedere avond wat langer op te kunnen blijven en daarvan te genieten. Gisteren zou ik met een andere vrijwilligster, Suzanne, en met medesalsafanaten Juan en Gabriel naar het zwembad in het grote park gaan. Halverwege de dag liep dat plan echter in de soep. Toen ik een sms’je van Suzanne opende – die in een weeshuis zou gaan werken-, had ik deze zin niet echt verwacht: ‘Hee, ik ben een school aan het bouwen, wordt m niet vandaag!’ Na hartelijk gelachen te hebben om deze onverwachte wending, besloten Juan en ik te gaan koken voor Gaby, die nog aan het werk was, en voor Juan’s moeder, waar hij op zijn achtentwintigste nog bij in huis woont. Schijnt hier normaal te zijn. Juan stelde voor om kip te maken, waar ik gretig mee instemde. Maar niks geen pakjes met pootjes en vleugeltjes in de supermarkt. Hoppa, hele kip zonder kop, met de orgaantjes in een apart zakje verpakt. Kun je nog bouillon van maken. Gedsie. Ik bood snel aan om de aardappels te schillen, waardoor ik het prettige werkje van de kip ontleden aan Juan overliet. Is het raar om gek te zijn op vlees, maar niet te willen zien waar het vandaan komt?
Toen de kip in de oven zat, liet Juan me het dakterras van de flat zien. Op het dak was nog een soort gebouwtje, waar je via twee ladders op kon klimmen. Het uitzicht was onbeschrijfelijk! Ik voelde me ineens zo vrij. Als me niet al die jaren verteld was dat mensen niet kunnen vliegen, had ik het gisteren gebrobeerd. Of misschien ook niet. Alleen daar staan voelde al als vliegen. Ik vroeg of we niet op het dak konden eten, maar Juan vond dat het onmogelijk was om borden, bestek en eten de ladders op te krijgen. Ik wist dat Gaby wél in zou zijn voor zo’n plan, dus tegen de tijd dat hij kwam, stelde ik het nog een keer voor. De twee jongens discussieerden twee minuten in veel te snel Castellaans, maar tegen de tijd dat ik bijna scheel begon te kijken, was er al een oplossing. Geen borden, geen bestek, één bak met eten, niet zeuren, gewoon proberen. Ik kon mijn gegiechel gewoon niet binnenhouden toen ik even later halverwege de ladder stond te balanceren, om één voor een de glaasjes, bakken eten en toch ook maar wat stukken bestek naar boven door te geven. Het kostte wel een kwartier om alles veilig boven te krijgen, maar het was de moeite zo ontzettend waard! Daar zaten we dan op het warme beton, met onze vingers kip, paprika en aardappels naar binnen te werken. Klinkt gezond, maar Argentijnse stijl hé, dus er droop na afloop een halve liter olie van mijn kin. Na het eten zijn we nog een hele poos blijven zitten. We keken hoe alle lichtjes in de stad bewogen, hoe de maan zich af en toe even achter een wolk verstopte en hoe de kleur van de wolken anders was naarmate ze dichterbij de stad waren. Gaby en Juan wezen vanalles aan. ‘Daar begroeven ze vroeger de mensen die doodgingen in dit en dat ziekenhuis, dat overigens dáár staat, sommige mensen horen daar nog stemmen. En kijk daar, naast die roze kerk, dat is het nieuwe gemeentehuis, het oude staat daar. Zie je het niet? Maakt niet uit, we lopen er wel een keer langs. Oh en daar… etcetcetc.’ Na een poosje viel er niets meer aan te wijzen en eigenlijk ook niets meer te zeggen. Zwijgend zaten we tevreden te zijn. Rond een uur of half twee openbaarde zich de irritante gedachte dat er ook nog zoiets als tijd bestond. Dat het al laat was en dat we alledrie de volgende ochtend moesten werken. Oeps :) Daarop begon het doorgeefritueel weer, deze keer de andere kant op. Juan’s moeder was zo lief om de afwas voor haar rekening te nemen, dus ik lag tien minuten later al in bed. Niet eens veel te laat, maar toch heb ik me vanochtend verslapen. Vero kon er gelukkig niks van zeggen omdat zij zich gisteren had verslapen, en wel meer dan een half uurtje xD Er waren maar twee leerlingen vandaag, waaronder Santino. Santino is een schatje van drie jaar. Hij heeft hele slappe spieren, ook in zijn mond en keel. Daarom eet hij via een stoma. De rest van de spieren proberen we via het paardrijden te stimuleren. Vero ging bezig met de andere leerling, dus ik mocht zelf met Santi rijden. In het begin voelde ik me een beetje bezwaard met die verantwoordelijkheid, maar zijn vader kwam ernaast lopen om te kletsen dus dat vergat ik al snel. Meestal is Santino moe en zit hij te huilen, maar vandaag was hij heel tevreden. Hij probeerde enthousiast de teugels te pakken en vertelde met zijn zachte stemmetje (want ook die is niet sterk) hele verhalen in zijn eigen taaltje: ‘aaaakaaaahahahakaaa’. En ik maar terugkletsen: ‘echt waar? Ja dat vind ik ook.’ Af en toe keek hij dan met een verraste blik omhoog. Eigenlijk vind ik het zo jammer dat ik van sommige leerlingen nooit zal weten wat ze denken of wat ze me willen vertellen. Maar aan de andere kant leer ik wel ogen lezen, hier. En meestal vertellen die een vrolijk, tevreden en dankbaar verhaal :)


Een digitale knuffel voor allemaal, over 4 maanden in te wisselen voor een echte!
Flo