Gruwelsoep, inktvis en de gelaarsde kat

Lieve allemaal,
Ergens in Argentinië, in een dorpje waar normaal geen hond komt, rennen drie jongeren met hun tong op hun hielen achter een bus aan door de straten. Ze ontwijken dronken mensen, straathonden, hier en daar zelfs een paard, om zichzelf na een vermoeiend kwartier zo klein mogelijk op te vouwen. Want anders passen ze niet in de bus. Ik hoor het jullie denken. Wat bezielde dit stel?
Nou, dat zal ik jullie precies vertellen. Vanaf ’s morgens negen uur waren we in touw geweest. Suzanne en ik, dan. We gingen namelijk met een groep vrijwilligers zwemmen in Unquillo, en dorp in de heuvels. Ik kende maar drie van de mensen die er waren, de rest was allemaal nieuw! Er is dus veel gezellig gekletst. We zijn vooral in de schaduw gebleven, want tien seconden in de zon deed letterlijk zeer op je huid, zó sterk was hij. Het zwembad bood verkoeling, dus daar hebben we uren in gelegen. Grote vriend vleermuis is dus weer terug op mijn gezicht :( Rond een uur of drie haastten Suzanne en ik ons terug naar de bushalte. Na een korte stop in Córdoba om spullen te wisselen, nam Gaby ons mee naar ‘zijn’ dorp genaamd Jesus Maria. Daar is gedurende tien dagen een groot cultureel festival bezig. Er lopen gaucho’s rond, er zijn paarden, en wordt folklore gespeeld… Het eerste wat we zagen waren twee minipaardjes en een lama midden op straat. We gaan deze week ook nog het stadion bezoeken voor een rodeo-achtige show, maar zaterdag hebben we alleen alles om het stadion heen bekeken. We hebben eindeloos langs de kraampjes gestruind, ons verbaasd over de houding en kleding van de gauchos en genoten van weet ik hoeveel live-optredens. Wat voelde ik me weer blij, toen we onder sterren tegen een boom aangeleund zaten, luisterend naar een folklorezangeres met een kast van een stem. Er waren ook een aantal etenswaren die Gaby ons per se wilde laten proeven. Choripan (een broodje met chorizo) wordt mijn nieuwe verslaving! Een lekker vet, pittig broodje, barstensvol smaak en calorieën. Er stonden mensen met e-nor-me grills worsten te bakken en de broodjes werden voor je neus bereid. We hebben ook locro moeten proeven, waar we allebei kokhalsneigingen van kregen. Het is een soort soep met botten, dierlijk vet, stukjes slecht vlees en orgaantjes. Gaby zat te smullen en nostalgische verhalen te vertellen, terwijl wij met een vies gezicht zaten de malen in de portie die voor ons bedoeld was. Ik heb het écht geprobeerd en Suzanne ook, maar we konden het niet lekker vinden. Daarop werkte Gaby ook ons bord met dierlijk afval naar binnen. Toen ik later aan Blanca wilde vertellen wat ik geprobeerd had, wist ik de naam niet meer. Ik begon te beschrijven: ‘het was iets goors, met…’ ‘Locro?’ onderbrak ze me. xD Geen misdaad dus, dat ik het niet lekker vond.
De nacht eindigde bij de ijssalon. Daar konden we de locrosmaak even wegeten met een heerlijk toetje. Het was intussen al laat geworden en Suzanne en ik begonnen ons echt moe te voelen. Gaby meende wel te weten waar de bus zou stoppen. ´Nee, niet bij het busstation, het is een aantal blokken verderop want dat is dichterbij het stadion, het is een uitzonderingsavond.´ Het klonk zeer overtuigend, maar de geloofwaardigheid ging gestaag omlaag toen er na een half uur pas een bus kwam, die niet stopte. De chauffeur wees in de richting van het busstation, waarop wij vloekend begonnen te rennen. Nóg een uur wachten zou wel een vervelend einde van zo’n leuke avond zijn, dus dan maar een stukje rennen. We waren net op tijd, maar de bus zat ontzettend vol. Iedereen zat bij elkaar op schoot, stond tegen elkaar aangeplakt of werd tegen het raam aangeplet. Een uiterst knusse reis dus.
Op zondag heb ik voornamelijk geslapen, maar ’s avonds moest ik weer wakker worden voor de salsera op het plein. In het begin werd ik nogal kriebelig van een man die steeds maar te dichtbij kwam staan. Wat was ik blij toen er ook een aantal van mijn vrienden arriveerde! We kregen een salsa- én een bachatales aangeboden, waarna er weer tot elf uur is gedanst en gekletst. Deze keer zijn we niet meer uitgeweest, wat ik stiekem niet zo erg vond. Eén nachtje wat meer slapen is natuurlijk ook geen ramp…
Op het werk is een nieuw paard! Vero heeft hem van iemand cadeau gekregen en het is echt een superbeestje! Ik zal binnenkort een foto van hem maken en die meesturen. Hij heet inktvis… Pulpo :P Gelukkig loopt hij absoluut niet als een inktvis. Hij is zo mooi, krachtig en soepel! Net als mijn lievelingetje Negra, maar dan nog beter… Het lijkt erop dat ik een nieuwe favoriet heb. Zijn karakter is ook super. Hij was in het begin wel een beetje onzeker, waarschijnlijk door de nieuwe omgeving, maar hij gedraagt zich nu prima! Volgende week kunnen de eerste leerlingen er al op :)
Verder zijn we deze week met een groepje naar de bioscoop geweest. We hebben ‘Gato con botas’ gezien, de gelaarsde kat (gelazerde kat, voor insiders ;)). Ik was verrast dat ik een hoop van de humor en de woorden eigenlijk best meekreeg, en dat het niet erg was om een aantal zinnen te missen. Ook was ik verrast door de prijs. 4 euro, en het was de meest luxe, elitaire bioscoop van Córdoba xD
Inmiddels ben ik aan mijn stoel vastgesmolten door de warmte en zweet ik op elke millimeter huid. Tijd om te stoppen met schrijven dus, en een lekkere ijsdouche te gaan nemen. Dan heb ik het misschien weer twee minuten minder warm…
Ik ben benieuwd naar jullie winterse avonturen daar in Nederland. Schrijft!!

Veel liefs,
Flo