Festival nacional de Doma y Folklore

Lieve allemaal,

Volgens mij is het alweer te lang geleden dat ik schreef. De afgelopen dagen was ik óf leuke dingen aan het doen, óf aan het bijslapen, dus er was niet zo veel ruimte om te schrijven. Dat slapen was heel lekker, maar saai, dus ik zal alleen de leuke dingen toelichten ;)
Op donderdagochtend kreeg ik het bericht dat Sander in Córdoba was gearriveerd. Ik sleepte me door een saaie werkdag: zonder leerlingen, maar vol met werkjes die Vero waar je bijstond uit haar duim zoog. Wel een hele nieuwe ervaring om de ramen te lappen met oude kranten, omdat de doekjes op zijn… Na de siesta ben ik Sander op gaan zoeken. Zo’n raar gevoel om een bekende uit Nederland hier terug te zien! Maar zeker heel erg leuk. Vooral omdat hij zoute drop, zoete drop, hagelslag, stroopwafels, GOUDSE KAAS en tekeningen van zijn kinderen had meegenomen.
De zoute drop haalde helaas de avond niet, want we gingen met een grote groep vrijwilligers naar het festival in Jesus Maria. En de meeste vrijwilligers hielden wel van een dropje. Of tien.
In het stadion werkte het als volgt: er was doma (een soort rodeo), waarbij een bekende Argentijn met z’n gitaar de verkeerde kant op stond te zingen. Hij improviseerde verhalen over alles wat hij voor zijn neus zag, hij zweeg geen moment. Ontzettend knap en heel leuk! Als er even geen doma was, gebeurde er op het grote podium vanalles. Er waren veel artiesten en af en toe werd er ook gedanst. Voor doma worden hier in Argentinië speciale paarden gefokt en gehouden, de beste paarden van het hele land. Ze worden het hele jaar door in de allerbeste omstandigheden gehouden. Dat is er ook aan af te zien, wat een prachtige, rustige, gezonde paarden! Tien dagen per jaar, in Jesus Maria, worden ze dan acht of veertien seconden met een touw geslagen om gekke sprongen te maken. En dan gaan ze hun luizenleven weer in :) De paarden zijn eigendom van het festival. De gaucho’s die de paarden berijden, zitten dus op dat moment voor het eerst op dat paard en hebben geen idee wat ze kunnen verwachten. Des te knapper dat ze zonder zadel (8 seconden) of met zadel (14 seconden) in best wel veel gevallen blijven zitten. In het begin staat het paard vast aan een paal, met een doek over zijn ogen. Dan wordt die ineens weggehaald, en begint de gaucho te meppen. Het paard gaat stijgeren, bokken, rondrennen, er soms zelfs bij rollen. Als dat laatste gebeurt, heb je een lelijk ongeluk. Maar als het paard overeind blijft, klinkt er na 8 of 14 seconden een bel, en gaan er snel twee andere gaucho’s naast rijden. Die tillen de held dan uit het zadel, waarop het paard eronder wegrent. Een stel andere ruiters jaagt het gekgeworden beest dan het veld af. En die gitarist maar zingen: ‘de ruiterrrr heeft het goed gedaan, hij komt uit Misiones, waar hij opgroeide, en hij schitterde hier in Jesus Mariaaaa…’
Eén ongeluk was zo erg dat ik me er echt rot door voelde. Het paard bokte en de gaucho viel er voorover vanaf. Het paard sprong over hem heen, en kwam vervolgens herhaaldelijk met zijn achterbenen terecht in de gauchobuik en op zijn schouders. Als een gaucho na een val niet opstaat weet je zeker dat hij het écht niet kan. Want zelfs met een gebroken been komen ze overeind om, al is het hinkend, op een waardige manier terug te lopen naar de kant. Maar deze stond niet op. Ambulance erbij, alle ruiters op het veld in een cirkel eromheen. Hoeden af en wachten. Toen de gebroken man na een lange tijd de ambulance werd ingetild, klonk er een respectvol applaus.
Zondag zijn we op eigen initiatief nog een keer gegaan, naar de laatste show van de week. ’s Middags was het nog erg heet, dus zijn we eerst naar het zwembad in Jesus Maria gegaan. Een gezellige en relaxte boel. Wel jammer dat een niet nader te noemen persoon zich geroepen voelde om de ruggen van Lies en mij met balpen te beschrijven. In het stadion was de domashow ongeveer hetzelfde als de vorige keer. Er gebeurden twee vervelende ongelukken. Eén keer viel een ruiter, en bleef hij met zn voet in de beugel hangen. Hij werd een paar meter met het paard meegesleept en kreeg daarbij diverse klappen van de hoeven. Ambulance dus. Het andere ongeluk was heel vreemd: de gaucho die de ruiter hielp opstappen, liep van de paal weg toen de ruiter begon te rijden. Het paard draaide zich om en stijgerde in de richting van de weglopende gaucho, die hem dus niet aan zag komen. Het paard rende gewoon door hem heen. Gelukkig was een ambulance niet nodig. De man was alleen maar beurs en heel erg geschrokken. De show zelf begon rond half elf ’s avonds, met een prachtig vuurwerk vanaf het dak. Wat volgde was een plechtige prijsuitreiking. Er waren prijzen als een motor, een geldbedrag of een masterclass. Wat was ik jaloers op de gaucho die als prijs een festivalpaard cadeau kreeg! Dat is wel zo ongeveer de enige manier om aan zo’n paard te komen, want ze zijn voor geen prijs te koop. Na de prijsuitreiking werd er nog wat doma gedaan, deze keer zonder jury, gewoon voor de lol. Ook kwamen ze met zijn allen nog een keer langsrijden om te zwaaien en applaus te ontvangen. Toen ging de avond verder op het podium. Er waren diverse goede folkloreartiesten, die getalenteerde dansers in prachtige kostuums hadden meegebracht. De laatste artiest was de reden waarom we juist op deze avond gegaan waren, en dat bleek terecht! Hij zong kritisch over de oorlog, terwijl op een groot scherm beelden te zien waren en uitleg werd gegeven. Verder had hij een serie liedjes als een soort eerbetoon aan moedige vrouwen. Op het scherm werden foto’s getoond van vrouwen als moeder Theresa, Marie Curie en Mercedes Sosa. Bij het verschijnen van bepaalde hoofden steeg er af en toe ineens een groot applaus op. Het was een mooi en ontroerend optreden. Helaas zijn we niet tot het eind gebleven. Tegen half vier ’s nachts vonden we het welletjes. Tegen 5 uur lag ik in bed, tegen 7 uur kon ik er weer uit. Maar je hoort me niet mopperen. Het was geweldig om op deze manier iets van de gauchocultuur te ervaren!
De zaterdag was trouwens heerlijk relaxed. Na het uitgaan op vrijdag zijn we met zijn allen in het studentenhuis blijven slapen. Ik werd wakker van iemand die gitaar begon te spelen, we ontbeten op de matrassen met maté en lekkere broodjes en we lagen nog lang te kletsen voor we opstonden. Na een lunch gingen we naar het zwembad. Als een stel kleine kinderen hebben we gelummeld met mijn slipper, synchroon proberen te duiken voor een foto en elkaar in het bad geduwd. Toen we helemaal rozig en verbrand waren, gingen we een ijsje halen. En na het avondeten hebben we ook nogeens een film gekeken. Hoeveel perfecter kan een dag zijn, na een week vol vroege werkdagen? Tijdens de film heb ik bij één van de jongens zijn hele haar ingevlochten. Toen ik als grapje aanbood om een vlecht in zijn haar te maken, had ik niet verwacht dat ik me daarmee dit drie uur durende project op de hals zou halen…
Pffff, ik denk dat ik nog eens een paar uurtjes ga slapen. Eens denken, ik wil dromen dat ik…
…de hele afgelopen week opnieuw beleef :)

Veel liefs!
Flo