Hoe overleef ik… Argentinië?

Lieve allemaal,

Hoewel er best een aantal bijzondere dingen gepland stonden voor deze week, is hij uiteindelijk toch niet zo spektaculair geworden. Door weersomstandigheden en de enkelblessure van Gaby (hij heeft hetzelfde als ik, en is er kort geleden doorheen gegaan) was het een luie en relaxte, maar gezellige week.
We hebben bijvoorbeeld veel films gekeken, lekker gezwommen en gezond. Ook hebben we heel wat potjes risk gespeeld, wat ontzettend goed is voor onze woordenschat. Hoerenjong, stommerd, gek, ik haat je, we zijn geen vrienden meer en ‘laten we proberen Flo te vermoorden’ zijn zo wat dingen die ik bijgeleerd heb ;) In tegenstelling tot wat dit doet vermoeden, waren het heerlijke middagen. Ja, hele middagen want we speelden het helemaal uit. Verder zakte ik nog even vanuit het niets door een topkwaliteits-studentenstoel. Gelukkig lachte niemand me uit en maakte niemand de opmerking dat ik te zwaar was. *kuch*
Als ze nu hadden opgemerkt dat ik een druif was, hadden ze gelijk gehad. Ik ben namelijk het usb-deel van mijn mp3 kwijtgeraakt. Waarschijnlijk heb ik het in een computer in het internetcafé laten zitten, en heeft een volgende klant hem meegenomen. Ik moest dus even een nieuw spelertje kopen. Ik dacht dat ik daar in een uurtje toch wel mee klaar zou moeten kunnen zijn. Gewoon de goedkoopste uitkiezen en de winkel weer uitlopen. Dat bleek nog niet zo eenvoudig. Ik zag al snel welke ik zou willen kopen, dus ik sprak een medewerkster aan en wees op het uitverkoren apparaatje. Ik vroeg watvoor batterij erin moest. Dat wist ze niet, ze zou het even bekijken. Na tien minuten zuchten en kreunen, kwam ze met de conclusie dat het wel een AAA-batterij zou zijn. ‘Prima,’ zei ik, ‘geef me die maar.’ Daarop moest ze een nummer op een papiertje schrijven, maar haar pen deed het niet. Noch die van haar collega, noch de pennen in de gemeenschappelijke pennenbak. Zij en haar collega stonden als kleine meisjes te giechelen, tot ze eindelijk een goede pen hadden gevonden. Met het bewuste nummer op een briefje, werd ik naar een balie achterin de winkel gestuurd. Daar moest ik dan betalen. Bij het zien van mijn pinpas werden de ogen van het meisje achter de balie groot. ‘Is dat een creditcard?’ vroeg ze over haar mate-kopje heen. ‘Nee, dat is een pinpas.’ ‘Je bent niet van hier hé?’ ‘Nee, ik kom uit Nederland en die pinpas ook, maar hij werkt hier wel. Kijk, er staat zo’n logo op en ik heb er al eerder mee betaald.’ Nou, dat wist ze niet zo zeker. In plaats van het te proberen, overlegde ze eerst –al matedrinkend- met haar collega. De conclusie was, dat er een maestro-logo opstond, dus dat het wel zou werken. Joh! En inderdaad, het werkte. Ik had verwacht nu toch wel die mp3 te krijgen, maar ik kreeg een bonnetje mee voor een volgende balie. Eerst nog het verkeerde bonnetje, maar dat terzijde. Eerst stond ik tien minuten voor die balie een magazijn in de kijken, waar een man –ook matedrinkend- naar zijn mobiel zat te staren. Na die minuten kuchte ik eens, waarop hij verschrikt vroeg: ‘word je al geholpen?’ Toen ik ‘nee’ antwoordde, kondigde hij aan dat hij eraan zou komen. Hij belde met (waarschijnlijk) een bloemist, om rozen voor zijn vriendin te bestellen. Net toen hij het adres aan het noemen was, kwam er een collega binnen. Dat ik dan door hem geholpen zou worden, was een ijdele hoop. Toen de rozen besteld waren, ging hij dan eindelijk op zoek naar de goede mp3. Hij moest het doosje even openmaken om mij te laten zien wat er precies inzat, maar hij kreeg het onding niet open. Ik zei dat hij het wel kon laten, dat ik het wel geloofde, en vroeg voor de zekerheid nog een keer of er een AAA-batterij in kon. ‘Batterij? Nee joh, deze laadt op zodra je hem aansluit op de computer!’ Ik probeerde mijn lach in te houden toen ik langs de slimme mevrouw met de kapotte pennen de winkel weer uitliep. Om antwoord te geven op de vraag in de titel: Ontspannen, volhouden en overal de lol van inzien.
Ook op het werk ging het er bijzonder rustig aan toe. Sommige werkjes waren ronduit om van te balen. Zo moesten we met een of ander vaag stuk tuingereedschap alle klavertjes uit het gras verwijderen. Dat had vooral ontzettend veel zin omdat we ze niet met wortel en al mochten verwijderen. Dan zouden we het gras slopen xD Gelukkig waren er ook veel werkjes waar we in de drukke maanden nooit aan toekomen, die wél heel leuk waren. Zo heb ik zweepjes gemaakt van stukjes oud leer, tape en kapotte oude zweepjes. Best lekker om in de schaduw een beetje te zitten knutselen. Intussen heeft Vero meer zweepjes dan leerlingen ;)
Toen ze vroeg of ik op Vlekkie wilde rijden, weigerde ik. Hij liep al dagenlang niet lekker omdat zijn hoeven centimeters te lang waren, en hij zijn benen gewoon niet meer normaal kon neerzetten. Omdat hij geen therapiepaard is, wordt er minder naar hem omgekeken als het om dit soort dingen gaat. ‘Goed,’ zei Vero, ‘dan gaan we hem nu bekappen.’ Daar zijn we vervolgens best lang mee bezig geweest. Iedere keer als het een beetje beter was dan daarvoor, wilde Vero stoppen en de volgende dag verdergaan, want ze was moe. Ik werd bijna een beetje boos omdat ze Vlekkie met de helft van zn hoeven bekapt wilde laten staan, en heb gezeurd totdat we het helemaal hebben afgemaakt. Aan het einde van de dag zagen de hoefjes er weer keurig uit, en gisteren heb ik weer gereden. Hij ging als een speer! Daarmee heeft hij de stijve rug, die ik van het bekappen had, weer helemaal losgewerkt :) Voorlopig geen nieuwe stijve rug, want ik heb nu twee weken vakantie! Eerst een paar daagjes uitslapen en uitrusten, en dan ga ik vrijdag voor een weekje naar Uruguay om een paar dagen in the middle of nowhere met echte gaucho’s mee te werken. Hoe gaaf dat precies gaat worden, kan ik nu nog niet uitleggen. Dat lezen jullie als ik terugkom!

Een dikke knuffel voor iedereen,
Flo