Zon, maan en sterren

Lieve allemaal,
De reis naar Uruguay op zich was al een avontuur. Het voelde geweldig toen we in een supercomfortabele, vrijwel geluidloze bus de stad uitgleden. Het landschap strekte zich voor ons uit. We kwamen door schattige dorpjes, waar paarden gewoon langs de weg slenterden, waar alle mensen even opkeken bij het voorbijgaan van de bus en waar de tijd leek stil te staan.
Ik zat boven, voorin de bus. Ik had een meesterlijk uitzicht en peinsde er dan ook niet over om met Anja of Sander te ruilen, om naast iemand te zitten. Vanaf mijn plekje had ik tijd om eens rustig na te denken over de afgelopen drie maanden. Een soort van midtravelcrisis, maar dan leuk. Wat heb ik al gedaan, wat wil ik nog doen, hoe ben ik veranderd en waarom? Tussen het dagdromen door zag ik het landschap langzaamaan veranderen. De dorpjes werden schaarser en er stonden steeds minder hekken. Na verloop van tijd was alles wat ik zag grasland. Of eigenlijk twee graslanden, alleen maar gescheiden door de smalle weg waar we overheen reden. Het landschap veranderde weer toen we de grote rivier Paraná naderden. Ineens was er heel veel vegetatie en alles was groen. Toen we Santa Fé (de thuisstad van mijn oude huisgenootje Trini ) binnenreden, snapte ik ineens waarom ze altijd zo op haar plaats van afkomst mopperde. We hadden zo’n vier uur niets gezien, toen was er stad, en toen zagen we weer uren niets, tot de grens met Uruguay. Wie durft er nog te zeggen dat Groningen een eiland is?
Tot Montevideo liep alles gesmeerd, maar eenmaal in deze hoofdstad aangekomen, begon de pret.
Zo vergat Anja haar pincode en kon ze dus geen geld opnemen voor de buskaartjes. Ja, ze wist wel twee pincodes, maar die waren van haar andere passen. Deze derde code wist ze niet. Zeer slim natuurlijk, om als enige pas diegene mee te nemen, waar je de code niet meer van weet. Verder vielen we een man achter een loket een half uur lang lastig doordat we er met zijn drieën maar niet uitkwamen. Ik dacht dat Sander ook een terugweg wilde, maar dat bleek niet zo te zijn. Toen kwam er een discussie over hoe we dit de meneer uit moesten leggen. Vervolgens moesten we nadenken over hoe te betalen, want Anja had geen cash en wij hadden geen creditcard. Individueel betalen? Nee wacht, dan konden wij beter Anja cash betalen, zodat zij met haar creditcard kon betalen en dan wat cash had om de rest van de week door te komen. Snappen jullie het nog? ;)De man achter het loket werd ietwat ongedurig toen hij ook nogeens mijn naam niet in het bestand terug kon vinden. Na al het gehannes hadden we dan eindelijk de bustickets naar Tacuarembó. We hadden nog twee uurtjes tijd om Montevideo te bekijken. Ik werd opslag gelukkig toen we in het centrum de bus uitstapten, en ik zeewind rook. Dat was al even geleden! We hebben even pootje gebaad en een aantal pleintjes bekeken. Toen was het alweer tijd om een bus terug naar de terminal te zoeken. Die vonden we uiteraard meteen, en natuurlijk wisten we waar we uit moesten stappen, dus hoefden we helemaal niet een kilometer terug te rennen om nog nét wat eten te kunnen kopen voordat de bus naar Tacuarembó wegreed.
Op de rit naar Tacuarembó hebben Anja en ik ‘ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet’ gespeeld. We hadden maar liefst vijf opties: gras, koe, paard, boom en lucht. We zijn over een afstand van ruim driehonderd kilometer maar door vier dorpjes gekomen. Net toen het echt saai werd, begon het landschap te golven. Tacuarembó zelf bleek ook een super leuk stadje te zijn. Ik herkende de man die ons op zou halen meteen: de enige gaucho op de terminal. Hij leidde ons rond door de stad, nam ons onderweg mee naar een museum en stopte bij verschillende uitkijkpunten. Toen we de ranch zelf konden zien, dachten we dat we er bijna waren. Totdat we een bord voorbijreden met: ‘Yvytu Itaty, 5 km.’ Je kunt hier ver kijken en je dus verkijken.
Ik had, door de beschrijving in de reisgids, verwacht dat de eigenaren van die biologische alternatievelingen met geitenwollen sokken zouden zijn. Biologisch zijn ze en milieubewust ook. Maar niks geen krampachtig gedoe, geen geitenwollen sokken en geen alternatieve geesten. Gewoon hartstikke gezellige mensen met veel humor, waar we het alledrie vrijwel meteen goed mee konden vinden. Anja en ik ontdekten rond elf uur ’s avonds precies hetzelfde: dat we vanaf het moment van aankomst op de rach de tijd totaal vergeten waren. Toen we er net een kwartiertje waren, hing de zon even veelbelovend boven een heuvel, om daar vervolgens binnen tien seconden achter te verdwijnen. Anja en ik renden de heuvels over om hem misschien nog terug te zien, maar we gaven het al snel op, en besloten tot morgen te wachten. Op de terugweg kwamen we eigenaar Pedro tegen, die op een prachtig paard achter een stel kalfjes aanjaagde. Hij leerde ons de namen van alle paarden die op dat moment in zicht waren (het hele terrein is 500 hectare). Toen kwam Sander aangelopen, met achter hem aan een sjokkend ezeltje. Een echte knuffel, zolang je niet aan zijn oren zit. Ik kon het niet helpen om hem een beetje uit te lachen toen ie begon te balken. Ezels mogen dan slim zijn, maar ze klinken écht dom. Het diner was op zijn zachtst gezegd heerlijk. Vooraf een groente/ei-taartje, als hoofdgerecht pasta met een soort goulash en als toetje rijst met melk, room en kaneel. Veel tijd om over onze buiken te wrijven hadden we niet, want één van onze gastvrouwen sleepte ons onder het afdak vandaan. De maan was aan het zakken en de sterrenhemel was duizelingwekkend mooi. Ik kon niet eens naar de sterrenkaart kijken die ze me onder mijn neus hield. Alles wat daarboven te zien was, werkte als een magneet voor mijn ogen. Sander ging vroeg naar bed, Anja en ik hebben nog een poos op onze badhandoeken naar de sterren liggen kijken. Ik voelde me zo klein terwijl we daar lagen te kijken, en klein zijn voelde goed. We zagen geen vallende sterren, maar ik vond dat we wel een wens konden doen. ‘Ik heb op dit moment geen wens,’ antwoordde Anja. ‘I feel perfectly happy.’

Liefs,
Flo