Yvytu Itaty: Steen en wind

Lieve allemaal,

Na nog even bij kaarslicht gekletst te hebben, sliepen we vrijwel meteen. De volgende ochtend werden we uitgerust wakker. We ontbeten buiten met huisgemaakte yoghurt, melk en dulce de leche. Pedro kwam bezweet uit een stal gelopen en viel aan als een hongerige beer. Op mijn verbaasde blik antwoordde hij dat hij al vanaf kwart voor vijf ’s ochtends aan het werk was geweest.
Na het ontbijt werden er paarden voor ons gezadeld. We reden een halve ronde over het terrein (waar we al meer dan een uur over deden) om vervolgens alle schaapjes te verzamelen en naar het huis te drijven. Deze week gaat Pedro er een aantal verkopen, dus ze moeten vrij van parasieten gemaakt worden, en de mannetjes en vrouwtjes moeten verschillend gemarkeerd worden.
Ik zat op een ontzettend leuk paard, maar met een zeer oncomfortabel zadel. Het had zo goed als geen achterkant, waardoor ik er bijna afgleed, en beugels die bedoeld zijn om je hele voeten erin te steken, waardoor mijn scheen tegen de beugelriem bleef stoten. Blauwe scheen dus, nu. Gelukkig dacht ik daar pas na het rijden aan, want tijdens het rijden was ik druk met koeien ontwijken en achter schapen aanjagen. Was dat zo tof als het klonk? Ja, absoluut. En wat voelde ik me tevreden toen we alle schaapjes op het goede veld hadden staan. Onderweg zagen we Nandu´s (een soort struisvogels), gieren, ezeltjes, veultenjes en hazen. Na een week niet rijden, waren deze twee uren vrij heftig. Ik sprong onhandig van het paard af en sleepte mijn benen achter me aan de keuken binnen, waarop de twee kokende vrouwen me hartelijk uitlachten. Met de intentie om heel even te gaan liggen, plofte ik neer op mijn bed. Maar ik viel in slaap en werd pas weer wakker toen we gingen lunchen. Weer een driegangenmenu, weer alles zelfgemaakt, weer overheerlijk. Daarna hebben we siesta geslapen. Wat zeg ik, we hebben siesta gezweten. Zoals onze gastvrouw al voorspeld had, werd het om klokslag twaalf uur ontzettend heet. En dat bleef zo tot een uur of vijf. Daarna hebben we weer gereden. Ik mocht niet op hetzelfde paard als 's ochtends. Pedro liet me geloven dat dat was omdat ik niet kon rijden, en zette me op een ander paard. ‘Kijk maar even of je deze leuk vindt,’ zei hij met een grijns. Het beest was niet vooruit te branden! Toen ik zuchtend terugkwam, zeiden de anderen dat het een heel oud paard was, dat alleen nog voor kinderen van vier gebruikt wordt xD Ik mocht afstappen en kreeg een ander paard om op te rijden. Ook een oude maar eentje met energie. Het paard van ’s ochtends heeft hele broze hoeven, en op dit terrein is een hele dag rijden dan niet zo goed. We brachten de schapen naar het veld waar Pedro met ze ging werken. Hij stapte af, en zei: ‘Ik moet nu met de schapen aan de slag, ga maar rijden jullie. Je kunt overal heen, daar ergens eindigt ons land en daar ergens, je ziet de hekken wel.’ Wat een vertrouwen! En wat een vrijheid. We draafden en galoppeerden totdat we het eerste hek zagen. Toen deden we even rustig aan, want we hadden toch wel behoorlijke spierpijn. Na een poosje stappen werd het Sander al te rustig, waarop hij een wedstrijdje voorstelde. Anja zou gaan winnen met haar snelle paard en ik zou gaan verliezen met mijn lieve oude rot. Helaas maakten we de wedstrijd niet af, want toen de paarden schrokken van een opvliegende vogel, viel Anja eraf. Zij huilen, ik schrikken, Sander lachen. Heel fijn… Gelukkig had ze alleen wat schaafwonden op haar armen en rug, nog gelukkiger droeg ze mijn cap (bij het zien van mijn getinte wangen had Pedro mij uiterst serieus een zonnehoed aangeboden xD) en iets minder gelukkig had ze de toch al pijnlijke spier in haar been nog wat verder opgerekt. We stapten terug naar het huis om wat te gaan drinken en de schaafjes te verzorgen. Sander was het nog niet zat, dus die vertrok vrijwel meteen weer om nog een ronde te rijden. Pedro vond het allemaal best. Anja en ik hebben de rest van de avond rustig aan gedaan. Lekker liggen kaarten in het gras en met de pup gespeeld. Hij heet Sultan en ik werd bij aankomst onmiddelijk verliefd op hem. Zijn pootjes en oren zijn in verhouding veel te groot, hij loopt zo heerlijk onhandig en hij weet nog niet dat mensen gemeen kunnen zijn. Hij begroette ons door op zijn rug voor onze voeten te gaan liggen.
Omdat het de 29e was, aten we Gnocci. Dat is hier een traditie. Ze denken dat dit financiële voorspoed voor de volgende maand brengt. Blijkbaar vinden ze dit heel belangrijk, want ze maakten het zelf en stonden ieder stukje pasta heel zorgvuldig met handen en vorken te vormen!
De zonsondergang was weer prachtig. Deze keer hadden we gezelschap van een koe en een kalfje, een paard en een gier.
Toen Pedro gisteren vertelde dat Yvytu Itaty ‘steen en wind’ betekent in de taal van de Indigenos Uruguayos, was mijn reactie iets in de richting van ‘oké’. Maar na vandaag snap ik precies waarom dat is. Het terrein is rotsachtig en de wind is bijna het enige wat je hoort. Bijna, want soms slaat één van ons uit het niets een vreugdekreet :)

Ietwat vertraagd veel liefs uit Uruguay,
Flo