Modeshow in the middle of Nowhere

Lieve allemaal,
Omdat Pedro alle schaapjes een injectie moest geven, ging hij op de derde dag ’s ochtends niet met ons mee. In plaats daarvan verzamelde hij zo’n tien paarden, waar wij uit mochten kiezen. Anja was na de val van gisteren toch een klein beetje bang voor Julio, dus ze vroeg om een rustig paard. Pedro koos er een uit, en gebood me erop te gaan zitten. Zonder zadel, zonder hoofdstel. Vervolgens moest ik opstaan. Het goede beest vertrok geen spier. ‘Zie je,’ zei hij tegen Anja, ‘deze is rustig.’ Vervolgens ging ook Anja er even op staan, en toen was het vertrouwen opgebouwd. Ik koos Julio, want Anja zei dat hij heel fijn was (ook al wilde zij er niet meer op) en Sander koos voor de derde dag op rij een paard genaamd Primavera (lente). We mochten zelf het land in trekken, hij zag ons wel weer een keer terug. Onderweg zagen we een hele groep ñandu’s met jonkies, uiltjes op palen en prachtige gieren bij een smakelijk ruikend, vers koeienkadaver. We vonden een uitgedroogd riviertje waar nog een heel klein poeltje in lag. Daar hebben we de paarden laten drinken. Toen we op ons rondje het huis bijna voorbijreden, was Anja tevreden. Ze wilde drinken en uitrusten. Sander en ik tankten bij, en hebben toen nog een ronde de andere kant op gereden. We zagen onder andere een plek die wel een kerkhof leek. Zo veel koeien- en schapenskeletten! Waarschijnlijk gaan de dieren allemaal daar onder de bomen liggen om zich af te zonderen, als ze voelen dat ze dood gaan. We waren op zoek naar een riviertje dat we gisteren hadden gezien, maar raakten een beetje verdwaald. Het huis terugvinden was gelukkig geen probleen, dus we besloten het te laten voor wat het was, en Pedro te vragen waar we het riviertje- later op de dag- zouden kunnen vinden. Toen we terugkwamen was Pedro bijna klaar met de schapen. Ze moesten allemaal twee injecties, maar hij had er eentje per ongeluk vier gegeven. Dat schaapje lag op zijn zij stuiptrekkingen te hebben, het was zo zielig! Pedro werd er niet warm of koud van. ‘Misschien gaat ‘ie dood, misschien niet.’ Schapen en koeien zijn voor hem zo anders dan paarden. De paarden hebben (mooie!) namen, hij kent ze door en door, uit respect eet hij geen paardenvlees. Maar de koeien en schapen zijn voor het vlees, de wol en het geld. Ze worden wel heel goed behandeld hier, dat schaap was een foutje. Hij is overigens wel doodgegaan, uiteindelijk.
Na de lunch en de siësta had Pedro weer tijd. Hij besloot ons mee te nemen naar het riviertje dat we zochten. Uit voorzorg hadden we zwemkleding onder onze rijkleding aangetrokken. Anja had ’s ochtends toch wat moeite gehad om het rustige paard vooruit te krijgen, dus ze kreeg nu een paard dat daar heel erg op leek: Ana Laura. Ook rustig, maar met wat meer energie. Ik kreeg Julio weer en Sander Primavera, waarop we besloten dat we nu alledrie het voor ons perfecte paard hadden gevonden. Met Pedro erbij bleek het een eitje te zijn om het riviertje te vinden. Vlakbij het water is het best dicht bebost, dus we moesten afstijgen en de paarden aan een touw meenemen. Eenmaal beneden bond Pedro de paarden aan elkaar vast. En ze bleven met zijn viertjes keurig staan wachten! Wij liepen een stukje stroomopwaarts. Het water was heerlijk koel, en zo schoon dat je het kon drinken! Ik wilde heel graag zwemmen, maar Sander was een beetje sceptisch: ‘is toch veel te ondiep joh!’ Toch gingen we er even later in, om te ontdekken dat het in het midden toch wel erg diep werd. We zijn heerlijk afgekoeld en hebben weer prachtige vogels gezien. Er zaten ook felroze en –oranje gekleurde kikkereitjes op de rotsen :P We hadden allemaal geen handoeken bij ons en Anja en ik kregen onze strakke paardrijbroeken amper over onze natte benen heen. Pedro had een simpele oplossing: ‘Ga je toch gewoon zonder broek rijden? Maken we de schoenen en chaps vast aan het zadel.’ Het leek me een idioot idee, maar eens moet de eerste keer zijn dat je midden in Uruguay door het grote nergens rijdt in niks dan een bikini, een doorweekt hemdje en twee verschillende sokken. Ook Anja had een zeer modieuze outfit. Lachend om elkaars uiterlijk en genietend van de föhn die warme wind genoemd wordt, reden we rustig terug naar het huis. Tegen de tijd dat we daar aankwamen, waren we droog :) We ontspanden weer op een avond net als alle andere. We zagen een prachtige zonsondergang,we aten weer heerlijke zelfgemaakte dingen en we putten ons uit in manieren om aan te geven hoe zeer onze spieren wel niet deden. Er is er werkelijk niet één die normaal aanvoelt xD
Het was een grote droom van me om over open veld te galopperen. Het leek me het ultieme gevoel van vrijheid en ik hoopte dan ook heel erg dat we dat hier konden doen. Intussen heb ik het al uren gedaan en het gevoel is inderdaad geweldig! Verder heb ik, tegelijk drinkend en zwemmend in het riviertje, besloten dat Yvytu Itaty al mijn verwachtingen overtroffen heeft. En neem maar van me aan dat die verwachtingen hoog waren ;)

Een dikke knuffel zonder spierkracht,
Flo