Dagje cultuur, nachtje vlees

Lieve allemaal,
Met de aankomst van maar liefst twee Natalia’s uit Zuid-Argentinië, afgelopen week, woon ik inmiddels samen met vier andere meisjes. Studentes Cecilia, Natalia en Natalia, en vrijwilligster Anja. Nu het apartement zo gezellig gevuld is, vond Blanca het tijd voor een gezamenlijk uitstapje: een dagje rondstruinen in Alta Gracia. Dit is een dorp in de buurt van Córdoba, volgens mijn reisgids meer een toeristische verplichting dan een heel bijzondere plaats.
’s Ochtends hebben we een plaats genaamd ‘La Gruta’ bezocht. Volgens de verhalen is daar heel lang geleden Maria verschenen. Op dit moment is het nogsteeds een heilige plaats voor de katholieken, waar wonderen gebeuren en zieken genezen worden. Al mijn medebewoonsters, op Anja na, zijn behoorlijk katholiek, dus deze plaats kon niet overgeslagen worden. Ik moest stiekem wel een klein beetje lachen om Blanca, die - met haar knalroze sneakers, te strakke trainingsbroek voor haar leeftijd en een veel te grote zonnebril – vroom liep te doen terwijl haar mobiel luidruchtig bleef meedelen dat ze weer een vriendschapsverzoek had op facebook. Ik vond de heuvel erg mooi. Er waren overal bloemen en mariabeelden, en de muren waren volgespijkerd met bedankplaatjes. Bij allemaal stond er eigenlijk hetzelfde op: Maagd van Lourdes, bedankt. Bij de meeste plaatjes stond er dan een been op, of een arm of een orgaan. Daaraan konden we zien watvoor wonder het ongeveer geweest moest zijn. Boven op de heuvel stond een kerkje. Dat was de exacte plek waar Maria verschenen zou zijn, dus ook de plek waar mensen wanhopig gepassioneerd zaten te bidden om een wonder. Ik zette twee stappen in de kerk en voelde me meteen enorm benauwd. De sfeer die er hing, was als een klap in mijn gezicht. Ik liep dus snel weer naar buiten, om zittend op het trappetje van het uitzicht te genieten. Net toen ik me bedacht dat het landschap wel wat op Toscane leek, bleek Blanca me naar buiten gevolgd te zijn. ‘Wat is er Flo, wat voelde je, wat gebeurde er?’ Voor zover mijn Spaans het toeliet legde ik het haar uit, waarop ze gilde: ‘Jezus roept je!’ Daar was ik persoonlijk niet zo zeker van, en een vluchtige blik om me heen vertelde me, dat zij de enige persoon was die op dat moment stond te roepen. Toen we weer van de heuvel afdaalden en het gesprek over andere dingen ging, verdween het vervelende gevoel. Blanca trakteerde ons op een uitgebreide lunch in een restaurant. Empanadas als voorgerecht, schnitzel met frietjes als hoofdgerecht, en ijs toe. We hadden gezelschap van een prachtige maar magere herdershond, die precies wist hoe hij moest kijken om ons de laatste restjes schnitzel af te troggelen.
Na de lunch bezochten we twee musea. Eerst het huis waar Che Guevara gewoond heeft. Deze meneer was een linkse revolutionair, die vandaag de dag nogsteeds voor veel mensen hier een voorbeeld is. In Córdoba zijn naam en portret van hem vooral in de kunstenaarswijk op muren te vinden. De entree voor het huis was 15 pesos voor Argentijnen, maar 60 voor buitenlanders. Blanca gebood ons om de lippen op elkaar te houden. Er werd natuurlijk gevraagd waar we vandaan kwamen. Blanca: ‘Wij komen uit Córdoba.’ De receptioniste zei ‘oké,’ maar zodra ze opkeek wees ze op mij met de vraag: ‘Zij komt ook uit Córdoba?’ Een ‘sí’ zou me verraden hebben, dus ik knikte maar in de hoop dat mijn ogen dat niet deden. Met enig wantrouwen printte ze gelukkig toch allemaal kaartjes van 15 pesos. Ik voelde me niet eens schuldig over onze truc. Wat een belachelijke regel om toeristen vier keer zo veel te laten betalen… Na het bekijken van verschillende foto’s, brieven en documentaires, stonden we vrij snel weer buiten. Ik was er eerder van overtuigd geweest dat Che Guevara een algemene volksheld was (ik kom veel in de kunstenaarswijk xD), maar ik ontdekte dat hij ook een rol had gehad in de Cubaanse revolutie, dat hij best wel heel extreem links was, en dat helemaal niet alle Argentijnen zo blij met hem waren en zijn.
Onze tweede stop was bij een Jezuïetenklooster. Ook daar waren we maar kort binnen, maar lang genoeg om een behoorlijk goed beeld te krijgen van hoe de Jezuïeten daar geleefd hadden. Van hoe de riolering werkte tot welke dingen ze gebruikten voor zelfkastijding, van hoe ze de molen bedienden tot hoe ze hun kinderen opvoedden. Behalve de handgeschreven bijbels en de uiterst gedetailleerde maquettes, was het klooster zelf erg mooi. Helemaal in oude staat gerestaureerd, inclusief meubels. Hoewel ik denk dat mijn reisgids gelijk had, ben ik erg blij dat ik ook Alta Gracia gezien heb. In de bus terug naar Córdoba heb ik diep geslapen, waardoor de rit in een minuut om leek te vliegen. Thuis besloot ik verder te slapen, want blijkbaar was ik behoorlijk moe. Ik werd een paar uur later wakker van een smsje. We werden uitgenodigd door Chicho (een vriend van onze vrienden), die een asado ging doen. Of we niet mee wilden eten? Aangezien ik dol ben op hoe ze hier vlees bereiden en minstens zo dol op de groep waarmee we zouden gaan, sleepte ik mezelf uit bed. Ik was blij dat ik nog even had bijgeslapen, want we zouden niet vroeg thuis zijn. Met de bus gingen we naar een wijk aan de rand van de stad, waar de asado niet eens in Chicho’s huis bleek te zijn, maar in dat van de ouders van één van zijn vrienden. Geweldig hoe gastvrij die mensen waren. We mochten gewoon even met een redelijk luidruchtige groep tot ’s avonds laat de barbecue in hun tuin gebruiken. Ik heb erg gelachen om hoe drie jongens met vechtsportervaring geen plankje konden breken (en het dus in zijn geheel op het vuur gooiden), om hoe zowel een gitaar als een bongo mishandeld werden terwijl anderen uiterst gepassioneerd maar vals zaten mee te zingen, om de mooie, lieve kat die met glans alle stomme grappen van zijn baasjes onderging en om hoe verschillende Argentijnen probeerden Nederlands na te praten. Lukte niet ;) Natuurlijk sliep ik de volgende morgen weer een gat in de dag, maar ik vond het niet eens erg. Een dag niet geslapen is een nacht niet geleefd, zullen we maar zeggen.
Vandaag en morgen heb ik ook nog weekend: er is weer een of andere feestdag. Ik heb nog geen idee wat de komende dagen me gaan brengen. Zodra ik het wel weet, horen jullie weer van me! En ik hoor natuurlijk ook graag weer van jullie :)

Besos para todos!
Flo