Back to life

Lieve allemaal,

Op Anja´s laatste werkdag wilde ik er toch wel erg graag bij zijn. Ik voelde geen pijn meer, ik was alleen nog moe. Ik waagde het er dus op, en dat was het beste wat ik had kunnen doen. Het voelde zo goed om weer te werken en het gaf me zo veel energie! De moeheid was aan het einde van de dag dus weg. Ik vermoed dat dagen op bed hangen en tv kijken een mens gewoon niet beter kunnen maken ;)
De werkdag begon met een binnenpicknick (het regende). We aten gezellig met alle meiden en kletsten heel wat af. Anja zat aan het hoofd van de tafel met een strak gezicht haar omelet naar binnen te schuiven. Als je als vreemdeling binnen zou zijn gekomen, had je meteen gezien wie er de volgende dag weg zou gaan. Gelukkig werd ze na de picknick iets vrolijker, want het werk gaf afleiding.
’s Avonds nam Blanca ons mee uit eten naar een van de betere restaurants hier in de buurt: een afscheidscadeautje voor Anja. Alle meiden die hier wonen waren mee. Anja liet ons allemaal iets in haar herinneringenboek schrijven, we praatten over hoe snel de tijd toch gaat en over leuke herinneringen die we met zijn allen hebben, en we aten… ASADO! Een betere eerste maaltijd na mijn dieet had ik natuurlijk niet kunnen hebben. Na een flinke portie Argentijns vlees te hebben verorberd, verlieten we het restaurant. Blanca ging naar huis, de rest ging nog ergens wat drinken. Onze dansvrienden voegden zich bij ons en het werd een hele fijne avond. Alcohol drinken leek me nog niet zo’n goed idee voor mijn maag, dus ik ging braaf aan de aardbeiensmoothie. We hadden voor Anja een aantal foto’s afgedrukt, en daar berichtjes achterop geschreven. Ze was er ontzettend blij mee en zat de rest van de avond te stralen. Toen we ’s nachts thuiskwamen, liep ik de keuken in voor een glaasje water. Ik wierp per ongeluk een blik op de tafel, en slaakte een verraste kreet. De anderen kwamen de keuken ingelopen, en samen verbaasden we ons over het uitgebreide ontbijt dat Blanca voor het slapen gaan had klaargezet. Croissantjes, bladerdeegfiguurtjes, broodjes met banketbakkersroom, fruit… We weerstonden de verleiding om er vast aan te beginnen, en speelden het zowaar klaar om de volgende ochtend weer verrast op Blanca over te komen. Ik ben met Anja meegeweest naar het vliegveld om haar uit te zwaaien. Op de terugweg voelde ik me even een beetje verloren. We zijn ons in die twee maanden erg aan elkaar gaan hechten. We werkten, woonden én dansten samen en voelden ons als zussen. Maar dezelfde avond nog verdween dat gevoel. We zullen elkaar snel weer kunnen opzoeken omdat ze helemaal niet ver weg in Duitsland woont, en bovendien bleek het dansen natuurlijk nogsteeds geweldig leuk! Ik begin nu ook met de salsa de smaak te pakken te krijgen. Het is leuk om te merken dat ik een beetje begin mee te tellen in de dansschool. Ik hoor bijna nooit meer ‘gewoon veel dansen, dan leer je het vanzelf.’ Steeds vaker vraagt er iemand om nóg een dans, of leert iemand me al dansend een aantal nieuwe figuren. Tijdens één van mijn favoriete bachatanummers zuchtte ik eens diep. Die stomme buikgriep is eindelijk voorbij en ik leef weer :)
Vanochtend zijn we met de meiden van de paardentherapie naar een klein museum geweest. Het is een voormalige gevangenis en martelkamer van de millitaire regering die hier zo’n veertig jaar geleden aan de macht was. We zagen cellen, bankjes, foto’s en gedichten, maar het meest indrukwekkende vond ik toch wel het volgende. In één van de kamers waren de muren compleet behangen met foto’s van mensen die tot op de dag van vandaag nog niet gevonden zijn. Sommige van die vrouwen waren zwanger toen ze gevangen genomen werden. Die vrouwen hebben ze pas vermoord nadat hun kindjes geboren werden, om die kindjes vervolgens in ‘geschikte’ gezinnen te plaatsen. In de kamer met de foto’s lagen heel veel plakboeken van families die nogsteeds hun kind of hun onbekende kleinkind zoeken. Ik schoot meerdere malen vol bij het bekijken van de boeken. Ze vertelden de levensverhalen van de verdwenen mensen vanaf de geboorte tot de dag van verwijnen en daarna. Ze vertellen verhalen van families die al 30 jaar niets van hun kinderen vernomen hebben, en nogsteeds hopen dat hun lichamen ergens gevonden worden. Of verhalen van oma’s, die weten dat er ergens een kleinkind van hen rondloopt dat nogsteeds geen idee heeft wat er met zijn/haar moeder gebeurd is en wie zijn echte familieleden zijn. Zo belangrijk is macht blijkbaar. Dat je willekeurig mensen martelt en vermoordt om angst te zaaien, zodat je op je machtige positie kunt blijven zitten. Ik wou dat ik in de hoofden van dat soort mensen kon kijken, want ik snap er niets van. Verontwaardigd pratend liepen we weer naar buiten. Op weg naar huis voelde ik me boos en verdrietig door wat ik gezien had. Toen ik langs het winkeltje onder de flat naar de voordeur liep, schreeuwde de verkoopster enthousiast naar buiten: ‘Hola mi amor!’ Daarop zond ze me een stralende glimlach. Ik kon het niet helpen: ik was opslag vrolijk :)

Veel liefs,
Flo