Droge oogjes, blije gezichten en kalenderblaadjes

Lieve allemaal,
Het kan maar zo dat je drie werkdagen lang absoluut niet weet wat je moet schrijven, en dat je vervolgens ineens binnen een paar uur vol verhalen zit. De werkdag van gisteren valt gemakkelijk een succesdag te noemen, en ik zal jullie vertellen waarom!
Een aantal blogs geleden heb ik geschreven over Ageda, het meisje met de progressieve spierziekte. Ik had op zich geen vooruitgang verwacht bij iemand die alleen maar achteruit kan gaan, maar ik was vergeten dat ze geestelijk natuurlijk wel kan groeien en veranderen. In de voorgaande sessies moesten we vaak een opdracht herhalen, omdat ze eerst drie keer ‘nee’ zei, het dan met tegenzin deed, en vervolgens trots zat te stralen. Gisteren sloeg ze de ‘nee’-stap volledig over, en af en toe deed ze zelfs dingen op eigen initiatief! Toen ze een been optilde dacht ik dat dat was omdat ze niet comfortabel zat. Maar nee hoor, ze wilde een paar rondjes in de dameszit rijden. Verder maakte ze me mijn zweepje afhanding want ze wilde zelf Estrellita besturen en ze was na een drafje zó enthousiast dat ze meteen de zweep gebruikte om nóg een keer een stukje te draven. Voor de meiden waarbij ze op de schouders leunde, was het prettiger werken dan anders, omdat ze (ook op eigen initiatief!) met afwisselend haar linker- of rechterhand het handvat van het zadel vasthield. We waren apetrots op Ageda en dat hebben we haar dan ook uitgebreid verteld. Na het rijden heeft ze ons ook nog aan het lachen gemaakt. Eén van haar karakteristieke geluidjes is ‘o-oh’, wanneer er bijna iets misgaat. In de therapie hadden we het deze keer niet veel gehoord. Maar toen ze ons ging helpen met de paarden voeren, en er een stukje hooi in haar rolstoel terecht kwam, zei ze ‘o-oh’, en gebaarde ze naar ons dat we nu en wel onmiddellijk haar rolstoel van het ongewenste stukje gedroogd gras moesten ontdoen.
Eerder op de dag kwamen Milly en Benjamin rijden. Dat zijn allebei kinderen waarmee we samen op het paard zitten. Bij Milly omdat ze hele stijve spieren heeft en amper kan bewegen, bij Benjamin omdat zijn spieren heel zwak zijn en omdat we vanaf de grond niet goed genoeg kunnen communiceren om hem te leren rijden. Benjamin werd onder vrijwilligers altijd beschreven als ‘dat jongetje dat altijd huilt’. Vlak voordat hij zou komen, zei Vero dat ze dacht dat haar stem wel eens een reden kon zijn voor de huilbuien. Ze heeft een vrij scherpe, luide stem (zoals veel vrouwen hier, overigens) en ze vermoedde dat Benjamin daarop reageerde. Verder wisten we al dat zijn ouders buiten zicht moesten zijn, want zodra hij ze ziet, wil hij van het paard af. Deze keer zou vrijwilligster Daniëlle (die een hele vriendelijke stem met een zachte klank heeft) met hem gaan rijden. Benjamin heeft niet één keer gehuild, en als hij al op het punt stond, waren een paar woorden en een glimlach genoeg om hem weer blij te maken. Ik reed met Milly, die na alle opdrachtjes met een stralende glimlach duidelijk maakte dat ze ons applaus op prijs stelde. Ik verbaasde me over de spierkracht die dit meisje toch nog heeft: ze duwde haar lijf steeds heel hard tegen me aan (ik denk in een poging om te gaan staan), waardoor ik moeite moest doen om ons allebei overeind te houden. ‘Duwen, duwen, met je borsten!’ gilde Vero vanaf de kant. ‘Heb ik niet,’ gilde ik terug, ‘en dit meisje is verdorie sterker dan ik!’ Vero keek me half verwijtend aan en gebaarde ‘kom nou’, maar Milly grijnsde breed. Ik vermoed dat het voor haar heel goed voelt om eens lekker sterker te zijn. Of groter. Steeds als ik haar overeind hees, en me hardop verbaasde over hoe groot ze was geworden, brak haar gezichtje bijna in tweeën van de glimlach. Mijn rug voelde ik pas na de sessie, want tijdens het rijden was ik veel te druk met niet weten waar ik moest kijken. De tevreden Benjamin op het paard aan de overkant (met droge oogjes!), de trotse vrijwilligsters ernaast, een vrolijke Milly voor me, glimlachende toeschouwers aan de bakrand…
Ik had verwacht kapot te zijn aan het einde van de dag, want nu eigenlijk alle leerlingen er weer zijn, is het opvallend veel drukker. Maar op het moment dat we ons – na twee uur luieren- zuchtend uit het zwembad hesen om met het werk te beginnen, was ik even vergeten hoe veel energie de leerlingen me ook alweer geven :)
Laatst wilde ik checken op watvoor dag ik zou vertrekken, dus ik maakte aanstalten om een aantal blaadjes van de kalender om te slaan. Wat een schok, dat bij het omslaan van het eerste blaadje al het woord APRIL verscheen. Wat jammer dat het einde al zo in zicht is. Maar dat het in zicht is, brengt ook nieuwe gevoelens met zich mee. Zoals heel erg veel zin hebben om iedereen weer te zien, om maté met jullie te drinken, jullie dulce de leche te laten proeven, poes Loesje dood te knuffelen, pony Vidal weer te aaien, lekkere kaas te eten, over dingen te praten die hier taboe zijn…
Ik droom intussen bijna iedere nacht dat ik aankom op het vliegveld en maak mezelf dan wakker omdat ik weet dat het een droom is. Maar ik maak mezelf pas wakker nadat ik iedereen een dikke knuffel gegeven heb. En dan val ik met een tevreden gevoel weer in slaap :)

Veel liefs uit de zomer die hier herfst heet!
Flo