De regen na de zonneschijn

Lieve allemaal,

In tegenstelling tot het einde van de afgelopen werkweek, was het begin van deze een drama. Eén van de springpaarden van Pecos had last van zijn buik, daar begon het mee. Pecos begon met zelf dokteren (voor de mensen met een zwakke maag zal ik niet vertellen wat hij deed), en ze bleven met het paard rondlopen om de spijsvertering te stimuleren. Het arme beest zakte na verloop van tijd bijna door zijn benen van de pijn. Het enige dat hij wilde doen was liggen en een beetje rollen. Vero was toen al een beetje in paniek. Ze kon haar hoofd absoluut niet bij het werk houden, en toen de dierenarts arriveerde, zei ze: ‘Sorry meiden, ik ben nu niet beschikbaar. Als er een leerling komt, ontvangen jullie die en doe maar wat je kunt.’ Het zou nog even duren tot er een leerling kwam, dus we keken toe hoe de dierenarts via allerlei ingangen het paard onderzocht en hoe het paard zelf amper meer op zijn benen kon staan. Echt een idioot gezicht, want we zijn van dit beresterke beest heel wat energiekere passen gewend. Rond half zes kwam Marcelo. Ik heb al eens over hem geschreven: de grote, sterke en gevaarlijke jongen die zichzelf niet kan controleren. Een aantal weken geleden had hij 6 aan elkaar gesmede hoefijzers in het rond lopen smijten. Bijna de stal van een vastgebonden paard in, maar uiteindelijk gelukkig het dak op. Ik was een beetje boos dat Vero hem niet gewoon had afgebeld. Maar goed, hij was er al, dus we gingen er het beste van maken. De pony die normaal voor Marcelo gebruikt wordt, loopt heel snel en dat is waar hij van houdt. Maar nu moesten we Kiwi gebruiken, die een hele rustige draf heeft. Na tien minuten werd Marcelo al ongeduldig. Hij sprong van Kiwi af, smeet zijn cap op de grond, en viel aan op de dichtstbijzijnde boom. Ik riep tóch Vero erbij, want wij konden dit echt niet oplossen. Nadat de boom een aantal takken verloren was, zetten Vero hem aan het werk met de kruiwagen. Daarmee heeft hij zich gelukkig een poosje bezig gehouden. Toen er ook nogeens een nieuwe leerlinge arriveerde, en Vero mij gebood met haar te werken, hing ik op het randje van paniek. Ik wist niet eens waarvoor het meisje kwam! Ik zadelde Estrellita op, en begon met haar warming up. Daar werd ik ietsje rustiger van, en ik bedacht me dat ik natuurlijk ook gewoon aan de ouders kon vragen wat de bedoeling van de therapie was. De ouders waren gelukkig ontzettend aardig en het meisje, Paula, had een schattigheidsfactor van ver boven het maximum. Ze is twee jaar oud, en heeft in die jaartjes al vier zware hartoperaties gehad. Er zit nog een vijfde aan te komen. De therapie was vooral bedoeld om haar linkerkant een beetje te ontwikkelen, want ze gebruikt eigenlijk alleen haar rechterhandje. Verder is haar moeder dol op paardrijden, en vindt ze het geweldig om haar dochtertje op een pony te zien. We hebben een aantal standaard dingetjes gedaan, zoals praatoefeningen (dit meisje praat nog niet op het niveau van een tweejarige, kwam ik achter), armen omhoog en omlaag doen, de bal aantikken, aan het wiel draaien… En dan zoveel mogelijk met de linkerhand. ‘Wat ziet dat er mooi uit!’ riep haar moeder na een poosje vanaf de kant. ‘moooooiui,’ probeerde Paula. Helemaal vertederd zetten vrijwilligster Jorien en ik een drafje in, waarop ze haar armpjes in de lucht deed en onophoudelijk begon te giechelen. Aan het einde van de sessie was ik het zieke paard bijna vergeten.Maar toen ik de zadelkamer inliep, werd ik er snel genoeg weer aan herinnerd. Vero liep rond in cirkels, en toen ze mij zag barstte ze in huilen uit. ‘Ze wil hem gaan opereren. Ze gaan hem helemaal openmaken, ze gaan hem vermoorden!!’ Mijn eerste reactie zou een arm om haar heen zijn geweest, maar uit ervaring weet ik dat Vero’s knuffeligheid zakt tot onder het nulpunt wanneer ze verdrietig is. Ik wist dus niet goed wat ik moest doen, en terwijl ik het zadel terug op zijn plek hees, kwam ook haar dochter binnen. ‘Mama, doe nou rustig!’ begon ze, maar toen kwamen ook bij haar de tranen los. Ik liep naar buiten en probeerde me een beetje af te sluiten, maar toen de trailer het erf afreed, waren we allemaal in een grafstemming. Voor mij was het lichtpuntje dat Vero me vertelde dat Paula’s ouders heel enthousiast waren over hoe we met hun dochter hadden gewerkt. Verder bedankte ze ons uitgebreid voor de hulp en toen verdween ze huilend haar huis in.
’s Avonds zijn we salsa wezen dansen. De muziek maakte me weer vrolijk, en ik begon zelfs te hopen dat het wel goed zou komen. Zo’n groot, sterk paard zou een operatie toch best kunnen overleven? Ik was het bijna gaan geloven. Het nieuws van de volgende ochtend was dan ook een klap in het gezicht. De dierenarts was maar net begonnen met opensnijden, en toen was hij al overleden. Pecos heeft hem daarna zelf verder opengemaakt, om te kijken wat er nu precies aan de hand was geweest. Een enorme knoop in de darmen, bleek. Diezelfde nacht nog hebben ze hem begraven, wat heel wat problemen gaf, omdat het paard groter was dan waar de hulpmiddelen bij de begraafplaats op berekend waren. De volgende dag zag het hele gezin er –natuurlijk- doodmoe uit. Negra stond in de lege stal, die dus gelukkig niet zo leeg leek, maar het beeld klopte gewoon niet. Vero zei: ‘Ach, iedereen die met paarden werk, weet dat dit kan gebeuren. Dat is het risico van de sport. Goed, aan het werk, vandaag moeten gereden worden, Vlekkie en…’ haar stem sloeg over en ze begon weer te huilen. Wij wisten al wie er gereden moesten worden, dus sommigen begonnen zwijgend aan de dagelijkse poepscheptaak, en anderen reden Vlekkie, Pulpo en Bonita. We zagen Vero niet totdat de eerste leerling verscheen, Maar toen kwam ze haar huis uit, en leek ze weer even de oude. De rest van de werkdag verliep normaal, en hij eindigde met wijze woorden uit Vero’s mond: ‘Eigenlijk wil ik denken aan de ouders van onze leerlingen. Want wij hebben nu even een knoop in ons hart van de zorgen, maar die mensen hebben dat dus altijd. Constant bezorgdheid over je kind, je kunt het je niet voorstellen… Maargoed, op naar de bus meiden, we zien elkaar morgen. Je zult zien, het leven gaat door.’

Liefs,
Flo