Verrassingen! Leuke en vervelende…

Lieve allemaal,
Al ruim een week lang was er vanuit de zadelkamer het gejank van een puppy te horen. Zonder verder na te denken nam ik aan dat het één van de kleine goldens was, die buiten tegen de muur aan hun hok hebben. Nu weet ik dat ik had moeten nadenken, want die puppies janken nooit, en één van de andere honden, Grafitti, heeft puppies gekregen die we nog nooit hadden gezien. Toen Grafitti vanochtend onder een kast verdween, vermoedde een stel andere vrijwilligers ineens dat ze ons naar haar puppies leidde. Helaas vonden ze er maar eentje, en die leek op sterven na dood. Grafitti had geen melk meer, dus we probeerden het met koemelk. De pup leek even een beetje op te leven, maar spuugde de melk al vrij snel weer uit. Als we hem alleen lieten, jankte hij meteen. Zijn oogjes waren nog niet eens open, maar hij maakte goed duidelijk wat hij wilde: warme handen om hem vast te houden en te aaien. Zodra we dat deden stopte hij met janken. Op een gegeven moment moesten we hem even neerzetten omdat er veel te doen was. Toen we hem weer opzochten, zat hij onder het braaksel, bloed en poep. Sorry voor de details. Geloof maar dat het nog veel erger was om het te zien dan het nu is om te lezen. Vero’s zoon nam de pup mee nadat we hem hadden schoongemaakt. Ik vermoed dat hij intussen overleden is. Aan het einde van de werkdag kwam Grafitti uit een struik gelopen, met nóg een dode pup in haar bek. Slechte mama. Ik vermoed dat er over het hele terrein dode of bijna dode pups verstopt liggen. Een vreemd en vervelend idee. Zeker omdat ik, toen ik een poosje geleden zag dat Grafitti niet meer zwanger was, alle beschutte plekjes heb afgezocht naar haar pups. Misschien had ik beter moeten zoeken, en hadden we ze gevonden voordat ze doodgingen. Maar dat is praten achteraf :(
Natuurlijk waren er weer een aantal geweldige leerlingen om het slechte nieuws voor even naar te achtergrond te laten verdwijnen. Zo was kleine Paula er weer, die deze keer veel meer probeerde te praten en zich zelf aan het zadel vasthield, i.p.v. alleen maar mijn vingers vast te willen houden.
Verder was ook Tania er. Deze stevige meid van 25 heeft goede en slechte dagen.Op slechte dagen wil ze niets, maar dan ook helemaal niets en slaat ze zelfs mensen. Bij therapie doet ze dat nooit, omdat Vero meteen de eerste keer (lang geleden) dat Tania haar hand omhoog deed, een ontzettend boze/strenge uitval deed, en haar zo duidelijk maakte dat er op deze plek niemand geslagen wordt. Het ergste dat er nu kan gebeuren, is dat je na een les zonder zelfvertrouwen de bak uitloopt, omdat ze de hele les niet naar je geluisterd heeft. Gisteren was Tania’s nicht op bezoek. Een enorme motivatie, zo bleek, want Tania wilde alles aan haar laten zien. Als ze vergat dat ze in een goeie bui was en met haar ‘nee’-spel begon, hoefde ik haar alleen maar aan haar nicht te herinneren, en dan ging ze weer. Af en toe niet. Dan bood ik mijn hulp aan, maar die wilde ze natuurlijk ook niet, waarop ze het dan uiteindelijk toch zelf deed. Ze was zichtbaar trots, en zat voor haar doen ontzettend rechtop in het zadel. Deze keer liep ik dus mét zelfvertrouwen de bak uit. Ik hoop dat ze de volgende keer weer bezoek meeneemt ;)
Maandag was Vero jarig. We hadden met alle vrijwilligers een grote kaart gekocht en beschreven, en een enorme chocoladetulband gebakken. Ze wist niet waar ze moest kijken of wat ze moest zeggen, ze was er zó blij mee! Terwijl ze volschoot was haar reactie als volgt: ‘Meiden toch, jullie doen dit nu voor mij alsof jullie mij dankbaar moeten zijn, maar jullie doen al zo veel voor me. Wat dat betreft is elke dag mijn verjaardag.’ Met angstaanjagend snelle sneden hakte ze de taart vervolgens in stukken, waarop we met zijn allen even deden alsof de volgende leerling helemaal niet over een paar minuten voor de deur zou staan.
Om te eindigen met het beste nieuws van de afgelopen dagen: we hebben met een groepje meiden bustickets naar Mendoza gekocht! Half april gaan we een aantal dagen leuke dingen doen aan de voet van de Andes. En omdat we dat zo vroeg al besloten hebben, zitten we gezellig bij elkaar en wel voorin de bovenverdieping van de bus. Panoramazicht en beenruimte dus!
Ik heb met een grote glimlach op mijn gezicht jullie lenteverhalen gelezen, de afgelopen weken. Ik heb zin om binnenkort weer al jullie zomerjurkjes, plantjes en veulentjes te bewonderen. En om iedereen in lentestemming weer terug te zien. Blijf schrijven, dan blijf ik voorpret hebben!

Un abrazo muy fuerte,
Flo