Een wandeling door Córdoba

Na een dag de benen uit mijn lijf lopen op het werk en vervolgens diezelfde benen uit hetzelfde lijf dansen in de dansschool, vond mijn enkel het gisteren ineens genoeg geweest. Lopen ging nog prima, maar zijwaarste bewegingen pikte mijn koppige gewricht niet. Ik ging dus zitten, en praatte een poosje met een erg aardige vrouw die ik al vanaf de eerste dansles ken: Adeline. Zij geeft les aan blinde kinderen op een school voor leerlingen met uiteenlopende handicaps. Sinds ze me dat een paar weken geleden vertelde, ben ik me af gaan vragen hoe dat soort scholen in dit land werken. Zou daar –in tegenstelling tot de rest van de Argentijnse wereld- enige structuur in het leven zitten? Zitten daar alleen kinderen van rijke ouders, of kan iedereen zich zo’n school veroorloven? In hoeverre lijkt het op de PI-school waar ik stage heb gelopen? Aan het einde van mijn verblijf hier heb ik nog een werkloze week in de stad te besteden. Ik besloot dus vandaag om gewoon te vragen of ik in die week een dagje met haar mee zou mogen lopen voor antwoord op mijn nieuwsgierigheid. Ze was meteen enthousiast over het idee, en gaat deze week nog toestemming aan haar directrice vragen. Ik zou het echt geweldig vinden als het mag! Nadat Adeline vertrokken was, baalde ik nog een half uurtje van het feit dat ik allerlei mensen waarmee ik erg graag dans, moest uitleggen dat ik de rest van de avond zou toekijken. Toen besloot ik dat het wel mooi geweest was, en zei iedereen gedag. Eén van mijn nieuwe collega’s, Alizé, was voor het eerst mee uit dansen, en had ontzettend de smaak te pakken! Ze bleef dan ook lekker doordansen toen ik aangaf weg te gaan :)
Het is al best fris buiten. Herfst betekent hier dan wel zomerweer overdag, maar ’s nachts is het verschil te merken. Ik ben nog helemaal warm van het dansen, dus ik stap stevig door om het niet koud te krijgen. Op de eerste straathoek ligt een straathondje te luieren. Ik kijk haar –per ongeluk- aan, waarop ze onmiddellijk achter me aan begint te lopen. Ik krijg van vrienden nog weleens de klacht dat er altijd ineens allerlei honden dichtbij komen, wanneer ze met mij op straat zijn;) Ik probeer haar smekende ogen te negeren en loop verder. Even later mindert er een auto vaart. Het raampje wordt opengedraaid, en de bestuurder roept naar buiten; ‘wat een schoonheid!’ Op dit uur van de nacht ben ik niet bepaald gediend van zo’n ‘compliment’, en alsof het hondje het weet, begint ze als een gek tegen de auto te blaffen xD Al snel kom ik in het drukke deel van de stad, waar ze op een enorm plein nieuw asfalt aan het aanleggen zijn. Interessante keuze om dat ’s nachts te doen, want dan zijn er zo mogelijk nog meer mensen dan overdag… Ik moet een vreemde route kiezen om niet weg te zakken in vers teer. Het hondje volgt me. Bij Argentijnse fastfoodzaak Mostáchys besluit ik voor omgerekend 50 cent mijn zoutreserves aan te vullen. Ik bestel een bakje warme fritejes. Als ik de deur weer uitloop, is het hondje nergens te bekennen. Die zal wel iemand anders aan het volgen zijn. Maar op de eerstvolgende hoek zit ze te wachten! Ze ruikt mijn lekkernij en begint tegen me op te springen. Maar na een zachte duw met mijn been en een strenge blik, stopt ze daarmee. Genietend van de zoute hap droom ik even weg. Als ik daar weer uitkom, besef ik dat ik het hondje al twee blokken niet gezien heb.Die zal nu toch echt wel weg zijn. Ik loop langs een nachtclub vlakbij mijn huis, waar alle rokende feestgangers me al te vriendelijk begroeten. ‘Goedenaaaavond deze avond!’ ‘Zin om met ons te dansen?’ ‘Wauw, wat doe jij op straat, kom gezellig met ons mee!’ Met een vriendelijke doch besliste glimlach, baan ik me ‘nee’-schuddend een weg door de menigte. En raad eens wie er een minuut later met een smekende blik komt aangetippeld :) Ik overweeg haar een naam te geven, maar juist op dat moment laat er iemand verderop een stuk hamburger vallen.Weg hondje, en deze keer echt ;) Het winkeltje onder onze flat is nog open. Ik steek mijn hand op naar de man achter de toonbank, die opkijkt van zijn puzzel, en naar buiten komt om me uitgebreid te begroeten. ‘Hoe gaat het meid, leuke avond gehad? Je ziet er moe uit, ik laat je wel met rust, ga lekker slapen!’ Hij zal de vriendelijkheidsgenen van zijn moeder wel hebben, bedenk ik me als ik me met mijn rug naar de familiezaak toedraai. De bewaker die gezegend is met nachtdienst in onze flat, zit zoals gewoonlijk te slapen, terwijl hij onbewust verder luistert naar een herhaling van een voetbalwedstrijd. ‘OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOEEN GOAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAALLLLLLLLLLLLLLLLLL’ schreeuwt de commentator uit de krakende boxjes. De nachtwacht opent een half oog, glimlacht naar me, en laat zijn hoofd weer op zijn onderkinnen zakken. ‘Welterusten,’ zeg ik, maar hij hoort het al niet meer. Misschien ook maar beter ;)
Op het balkon van het appartement eet ik mijn laatste frietjes. Ik geniet van de frisse avondlucht en van alle bewegende lichtjes. Hoewel ik moe ben, kijk ik nog een poos neuriënd uit over de stad waarvan ik ben gaan houden.

Liefs,
Flo