Een weekend om nooit te vergeten

Lieve allemaal,

Laat ik beginnen met een beeld van hoe ik deze blog schrijf. Ik hang op mijn bed met mijn laptop, mijn vingers zijn zo ongeveer de enige delen van mijn lijf die niet zeer doen, en af en toe pauzeer ik omdat mijn ogen letterlijk dichtvallen. Dat is blijkbaar wat een weekend als dit met je doet.
Gisteren had Blanca weer een huisuitje gepland. Deze keer waren we echt alle 6 mee. Met de bus gingen we naar een plaatsje genaamd Capilla del Monte. ‘Een reis van ongeveer twee uur,’ zei Blanca van te voren. Dat bleek toch wel een heel Argentijnse inschatting, want we zaten drie en een half uur in de bus. Aan de voet van de berg die we zouden gaan beklimmen, moesten we een formulier met allerlei medische informatie invullen. Verder werd er gecontroleerd of we allemaal genoeg water bij ons hadden, had je dat niet, dan moest je het ter plekke kopen. ‘Voor deze tocht gebruikt een lijf gemiddeld twee liter,’ legde een gids uit. ‘Als je dat nu niet in je tas hebt zitten, kom je dus in de problemen, want er is onderweg geen plaats om bij te vullen. Vier uur omhoog lopen, drie uur naar beneden, het is verplicht om rond vier uur te beginnen met afdalen, waar je ook bent, anders kom je in slecht weer terecht en verdwaal je.’ Enigszins ontmoedigd maar ook met gezonde spanning, begonnen we te klimmen. We zouden van een meter of 600 naar 2000nogwat gaan klimmen. Bij het eerste rustpunt waren we Blanca echter al kwijt. Ze raakte steeds al achterop, maar zei dan dat we gewoon door moesten lopen. Toen we riepen, en we geen antwoord meer kregen, werd het even eng. Gelukkig hadden we gedurende de hele tocht mobiel bereik, en konden we haar bellen. ‘Ik zit op dat open plekje waar we net langskwamen, er zijn hier veel mensen, HAHAAAAA ze maken állemaal foto’s van me, lopen jullie maar rustig door.’ De enige boodschap waar we iets mee konden was die laatste, dus met alleen de meiden hebben we uiteindelijk de tocht afgemaakt. Boven op de top was het uitzicht geweldig! (zie foto’s) Toch zijn we niet lang blijven kijken, want de wind daarboven was ijzig koud en we droegen allemaal korte broeken. Niet echt een fijn gevoel als je spieren zo snel afkoelen. Vijf minuten onder de top woei het al minder hard en was het dus warmer. Tegen de tijd dat we beneden waren, zaten de jassen en sjaals alweer in de tas en zweette iedereen zich kapot. Blanca was de enige die nog energie had om uitgebreid te praten. Ze vertelde dat ze haar benen niet meer had gevoeld, en dus was gaan zitten. En dat ze de dag voor ons niet wilde verpesten, dus ons door had laten lopen. We hadden ook vrij veel betaald voor de bus en de berg, dus dat zou zonde geweest zijn. Uiteindelijk heeft ook Blanca het prima naar haar zin gehad, dus we hadden allemaal een fijne dag! We hadden er in totaal zo’n 6 uur over gedaan, dus we waren ruim op tijd terug. Vanaf de voet van de berg keken we hoe, inderdaad rond vijf uur, de top van de berg zich in een heel donkere wolk verstopte. Normaal kan ik niet slapen in een bus, maar ik was zo moe dat ik op de terugweg mijn ogen niet open kon houden. Ik was ook eigenlijk al moe aan de tocht begonnen.
Vrijdagavond begon het weekend goed: we gingen dansen in een club genaamd ‘Barranca’, waar ze op vrijdag salsanacht hebben. Er zijn twee grote ruimtes. In één daarvan is salsa, in de andere bachata. Je kunt dus ieder moment kiezen in welke van de twee je zin hebt! Ik vond het van te voren best een beetje spannend, want ik ging voor het eerst. Zou ik er wel mensen kennen? Zouden ze me wel vragen om te dansen? Het zou wel jammer zijn om de hele avond stil te zitten omdat niemand je kent. Dat bleken ongegronde zorgen te zijn. We stonden nog niet voor de deur, of ik hoorde een vrouw roepen: ‘heeeeeee, dat is die blonde van het plein!’ Ik herkende één van de organisatoren van de salsera. Ze stootte de bewaker aan, en zei: ‘laat die meiden er ook gratis in joh, die komen altijd naar het plein.’ De bewaker leek overstag te gaan, maar zijn collega had liever geld dan een dankbare glimlach ;) Eenmaal binnen ontdekte ik dat ik toch wel een kwart van de mensen met naam en toenaam kon noemen, nog een kwart op zijn minst van gezicht en manier van dansen kende, en dat ik door die helft aan de andere helft werd voorgesteld. We hebben dus uiteindelijk geen moment stil gezeten, elkaar amper gesproken (we waren steeds aan het dansen) en ontzettend genoten. Het kostte heel wat zelfbeheersing om niet tot vijf uur te blijven. Om half drie gingen we keurig naar huis, omdat we de volgende ochtend vroeg op moesten. We zouden een dagje mee gaan helpen bij het bouwen van een school. Als het regende, zou het niet doorgaan. Toen mijn wekker om 7 uur afging, hoopte ik voor het eerst in mijn leven ontzettend dat het pijpenstelen zou regenen. Maar toen ik het gordijn opentrok, bleek het een stralende, prachtige dag te zijn! Daardoor had ik toch eigenlijk ook wel zin om buiten aan de slag te gaan. Ik timmerde Caitlin uit bed, en even later waren we samen op weg. Met een groep van ongeveer 20 vrijwilligers gingen we in de bus naar Rio Ceballos, een schattig bergdorpje op ruim een uur afstand van Córdoba. Op een mooie vlakte aan de rand van het dorpje, waren ze bezig om een school te bouwen. Ze doen dit niet alleen uit sociale noodzaak (er was niet genoeg onderwijs in de buurt), het is ook nog eens een ecologisch project. Ze gebruiken de bouwmethodes én de denkwijze van de originele bewoners van Argentinië, die helaas lang geleden stuk voor stuk door een slechte regering zijn vermoord. De constructie was van bamboestokken en een mengsel bestaande uit zand, water en hooi. Dat zou één van de sterkste materialen op de wereld zijn. Verder zijn de lokalen zo ontworpen dat er veel licht naar binnen valt (dus energiebesparing), wordt het water dat in de gootsteen verdwijnt, hergebruikt voor de toiletten en heeft het bouwmateriaal van nature isolerende eigenschappen. In de lokalen is dus airconditioning noch verwarming nodig. De school is al in bedrijf in de ruimtes die af zijn. Eens in de zoveel tijd werken ouders, leerlingen, docenten en vrijwilligers samen een weekend lang aan het resterende deel. Ik vond het werk zelf best leuk, maar leuker nog was het om met de leerlingen te kletsen. Drie jongetjes van 11 demonstreerden me hoe goed ze al Engels konden, en vroegen (in het Spaans) honderduit over Nederland. Er was ook een straatjongetje aan het meehelpen. Hij was gewoon langs het schooltje gelopen, en ze hadden hem uitgenodigd om mee te doen. Hij hield geen seconde op met werken, en leek precies te weten waar hij mee bezig was. Hij heeft geen familie, geen huis en geen onderwijs. Maar de directrice is tijdens het bouwen langzaam tot hem doorgedrongen, en heeft voor elkaar dat hij voortaan naar school komt. Gelukkig is dat gratis, bij dit schooltje. Het was triest om te zien dat hij zich als een volwassene gedroeg, maar mooi om te merken dat hij kansen krijgt en neemt.
Ik vond het geweldig om te ervaren hoe iedereen samenwerkte en plezier had. Geen betere manier om kinderen een goede mentaliteit aan te leren, lijkt me! Je eigen school bouwen, hoe gaaf is dat? Eén moment zal ik nooit meer vergeten. Terwijl ik met de jongetjes stond te kletsen, kwam hun juf even kijken.
‘Zeg Valentin, ik hoorde van jouw vader dat jij niet wilde komen vandaag.’
‘Wat?? Oh, wat gemeen, dat is niet waar, ik wilde heel graag mee! Ik vind dit leuk!’
‘Dat is mooi, lieverd, werk maar snel verder dan.’
‘Doe ik! Oh, en juf?’
‘Ja?’
‘Ik hou van je.’

Knuffels,
Flo