Een hoop afscheid en een reuzenmarkt

Lieve allemaal,

Hoewel de berichtgeving van deze week te wensen over liet, is er heel wat gebeurd en zelfs veranderd. Hoog tijd dus om jullie bij te praten! Bij te schrijven, bedoel ik.
Er zijn weer een aantal meiden naar huis vertrokken, waaronder Lis. Vrijdag was er een afscheidsfeestje met bier en empanada’s in ‘haar’ huis! Daarbij zou ze de volgende dag jarig zijn, dus dubbel reden voor een feestje. Om twaalf uur proostten we, waarna Lis geheel toevallig en volkomen ongewild met haar gezicht in de taart belandde ;) Na een klein taartgevecht begonnen we met smullen. Er werd muziek opgezet, en we besteedden ruim een half uur aan idioot dansen, lachen, en vergeten dat het een afscheid was. Rond half 1 vertrokken we, verdeeld over drie taxi’s, naar Barranca om salsa te dansen. Op een bepaald punt stopten de drie auto’s naast elkaar, waarop we (de meesten al een beetje aangeschoten) de raampjes open draaiden en tongen begonnen uit te steken. De blikken die de chauffeurs met elkaar wisselden, spraken boekdelen.
In Barranca hebben we het grootste deel van de tijd in de bachatazaal doorgebracht. Af en toe liep ik ook even de salsazaal in, maar ging dan na een paar dansen weer terug: de meeste mensen die ik ken zijn meer bachatafan. In de loop van de avond veranderde de salsazaal in een ‘normale’ nachtclub. Daar moesten we doorheen toen we (na een half uur wel-nieten) besloten weg te gaan. Tegen de tijd dat we de deur bereikten, waren we er alweer vier kwijt. Die bleken hun tassen en jassen in een hoek te hebben gesmeten, om op de dansvloer los te gaan. Uiterlijk was ik geërgerd omdat het plan nu wéér veranderd was, maar stiekem keek ik met enige bewondering naar onze Argentijnse vrienden. Twee jongens en twee meiden die deden wat hun hart hen ingaf, en wel op zo’n manier dat het leek alsof ze het hadden ingestudeerd! Grappig, hoe ze op elkaar zijn ingespeeld. Met gedachtes in de richting van ‘ach, schijt’ volgden Lis, Elly en ik even later toch maar hun voorbeeld, en smeten onze jassen erbij op de hoop. We hadden nog even heel veel plezier, totdat we echt op zoek gingen naar een taxi. Die kwam gelukkig al snel. Ik had mijn mobiel bij Lis thuis laten liggen, dus we gingen met de mensen uit ‘onze’ taxi nog even naar binnen. Daar was haar hostmum nog bezig met de afwas, maar zodra ze ons zag staakte ze het werk om nog even uitgebreid te kletsen. Rond een uur of half vijf was het dan toch echt tijd voor een afscheidsknuffel. Wat heb ik toch een geluk dat mijn beste vrijwilligersvrienden tot nu toe allemaal Nederlands of Duits zijn: ik kan ze gewoon blijven opzoeken, dus het afscheid is alleen maar voor hier :) Een klein beetje verdrietig, maar vooral ook tevreden, liep ik naar huis, waar ik om 5 uur als een blok in slaap viel.
Rond 1 uur werd ik wakker van roommate Caitlin, die met haar gerommel aankondigde dat het tijd was voor de volgende activiteit: we gingen naar een enorme handwerkmarkt :) Met goede hoop om wat leuke cadeautjes voor thuis te vinden, gingen we op weg. Het bleek bijna een uur met de bus te zijn! Heel apart, om een uur lang te rijden en nogsteeds in dezelfde stad te zijn. Nog aparter om enorme verschillen te zien in de wijken waar we doorheen reden. We reden bijvoorbeeld eerst door een wijk met allemaal grote huizen met hekken ervoor. En plotseling stond er een groepje lelijke flats, met daarnaast iets dat op een vuilnisbelt leek. ‘Verboden afval te storten’ grapte het bord bij het veld. We moesten eruit op een plaats waar ik me niet geweldig veilig voelde, dus ik besloot alvast om HEEL goed op mijn spullen te letten. Gelukkig moesten we entree betalen voor de markt, wat betekende dat er geen arme mensen rondliepen, die alleen maar op zoek waren naar geld en eten. Natuurlijk heb ik nogsteeds mijn tas goed voor me gehouden, maar daar binnen waren we gewoon veilig :) Sommige meiden begonnen als een gek langs de kraampjes te rennen en tassen te vullen. Een moment was ik jaloers op hun financiële positie, maar toen we aan het eind van de dag elkaars aankopen bekeken, ontdekte ik dat ze nogal onverschillig waren. Tassen vol spullen waarvan ze de helft waarschijnlijk niet eens gaan gebruiken. ‘Ach, het is hier toch allemaal goedkoop.’ Persoonlijk was ik erg tevreden met het enige cadeautje dat ik gevonden had, en met de hele ervaring: de markt was echt enorm, en alles was handgemaakt of op zijn minst een streekproduct. We hebben allerlei lekkere dingen geproefd, ons enorm verbaasd over wat mensen allemaal kunnen maken, en onze lijven uitgeput met het geslenter. En we hebben nog maar de helft van de markt gezien… Voor de hele markt had niemand energie meer, dus we begonnen aan de terugrit. Ik was van plan geweest om nog te gaan dansen, maar mijn benen waren het niet met me eens. Caitlin vond het ook wel mooi geweest, dus we hebben ’s avonds lekker een film gekeken met onze huismaatjes.
Eén van de laatste keren overigens, want binnenkort ga ik naar een andere familie. Om een ontzettend stomme reden, maar uit ervaring weet ik dat er hard om gelachen wordt: Een maand geleden heeft één van Blanca’s hondjes een tampon uit het prullenbakje in de badkamer gevist, en opgegeten. Twee weken lang heeft ze hem water en vaseline gevoerd omdat ze dacht dat hij er dan wel uit zou komen. Toen ze daarna eindelijk naar de dierenarts ging, was het hele maagje natuurlijk ontstoken, en moest ze veel geld betalen voor medicijnen en een operatie. Hoewel we het nogsteeds niet zeker weten, is Blanca ervan overtuigd dat ik de eigenaar van het vervloekte wattenrolletje was. En hoewel dit een ongelukje was, geeft ze mij er graag de schuld van. Nu, na een maand, is het hondje kerngezond, maar kan ik nogsteeds niets goed doen. Waar ze eerst altijd liep te roepen dat ik zo’n goed persoon was, als een dochter voelde en blablabla, ontstaan nu om de kleinste dingen confrontaties. Afgelopen dinsdag kwam ik huilend op het werk aan, omdat het gewoon zo gemeen en oneerlijk is. Vero schrok zich het apezuur toen ze me zo zag, en belde dezelfde minuut nog Román op. ‘JE MOET ONMIDDELLIJK HIER KOMEN, ER IS EEN NOODGEVAL!’ Lachend om haar typische karakter, pakte ik de telefoon af, en vertelde Román dat hij gerust verder kon gaan met waar hij mee bezig was, als we binnenkort maar even konden praten. ‘NEE, NU PRATEN!’ schreeuwde Vero in de hoorn. Twee minuten kletsen later, besloot Román om me in een andere familie te plaatsen. ‘Het is gewoon duidelijk dat dit zo niet werkt,’ redeneerde hij, ‘en je moet kunnen genieten van je laatste paar weken.’ Komende dinsdag om twaalf uur haalt hij me op. Ik doe jullie dan uiteraard zo snel mogelijk verslag van de nieuwe familie!

Knuffels!
Flo